Lamentacións 1 - Biblia SEPT

Primeira lamentación

¹ (Alef) Ah, como senta soíña a cidade, señora dun pobo! Está coma unha viúva, a señora dos pobos, a princesa das cidades está en traballos forzados.

² (Bet) Chora, chora, durante a noite, e as súas bágoas están sobre a súa meixela. De entre todos os seus amantes non ten un que a console, todos os seus amigos a traizoaron, volvéronselle inimigos.

³ (Guímel) Xudá foi á catividade despois da humillación e da moita servidume. Ela, que reinaba entre as nacións, non atopa lugar de descanso. Todos os que a perseguen pódena coller entre as cercas.

⁴ (Dálet) Os vieiros de Sión están de loito, por non haber quen vaia á festa. Todas as súas portas están desoladas, choran os seus sacerdotes, as súas mozas están aflixidas; ela mesma ten amargura.

⁵ (He) Os seus opresores están vitoriosos, os seus inimigos están felices, pois o Señor aflixiuna pola multitude das súas rebeldías. Os seus meniños van á catividade diante do opresor,

⁶ (Vau) e sairá da filla de Sión todo o seu esplendor. Os seus príncipes son coma corzos que non atopan pasteiro, e camiñan sen forzas diante do perseguidor.

⁷ (Zain) Xerusalén conmemora os días da súa humillación, a perda da súa patria, a falta de todas as preciosidades que tivo desde antigo, cando o seu exército caía no poder do inimigo sen que ninguén lle axudase. Vena os inimigos e rin da súa desaparición.

⁸ (Het) Pecou, pecou Xerusalén, por isto vólvese cousa abominable. Todos os que a honraban, desprézana, pois están vendo a súa nudez. Ela chora en voz alta e vírase de costas.

⁹ (Tet) A súa impureza estaba nas súas saias, non se decataba do que lle viña enriba. Si, caeu desastradamente; non hai quen a console. "Olla, Señor, para a miña miseria Como a aumenta o inimigo!"

¹⁰ (Iod) O opresor estendeu a súa man sobre as cousas apetecidas. Si, ve como os xentís entran no seu santuario, si, aínda que ti mandaches que non entrasen na túa asemblea.

¹¹ (Kaf) Todo o seu pobo se lamenta, busca pan, entregan as súas alfaias por comida para cobrar folgos. "Olla, Señor, fíxate ben Que miserable estou!".

¹² (Lámed) Fixádevos ben, todos os que pasades polo camiño!: observade e ollade, se hai pena coma a miña pena, coa que o Señor me aflixiu no día da súa ira.

¹³ (Mem) Mandou lume do ceo e fixo baixar os meus ósos. Estendeu unha rede ós meus pés e fíxome volver para atrás. Deixoume desolada, todos os días na impureza.

¹⁴ (Nun) Xa está formado o xugo que as miñas rebeldías consolidaron na súa man. O seu xugo está sobre o meu pescozo, fai tropezar as miñas forzas. O Señor sométeme ó xugo, non aguanto de pé.

¹⁵ (Sámek) O Señor botou do medio de min a todos os meus valentes. Convocou contra min a asemblea, para esnaquizar os meus soldados; pisou o Señor no lagar á virxe, filla de Xudá.

¹⁶ (Ain) Por isto eu estou chorando, e o meu ollo é unha fonte, porque está lonxe de min o consolador, o que me devolve o alento. Os meus fillos están desolados, porque o inimigo é forte.

¹⁷ (Pé) Sión estende as súas mans, non ten quen a console. O Señor ordena ós veciños de Xacob que sexan os seus inimigos. Xerusalén vólvese cousa abominable entre eles.

¹⁸ (Sade) O Señor é xusto, porque eu me rebelei contra a súa palabra. Escoitade, pobos todos, e ollade a miña dor: as miñas mozas e os meus mozos foron á catividade.

¹⁹ (Qof) Chamei ós meus amantes, pero eles traizoáronme. Os meus sacerdotes e os meus profetas faleceron na cidade. Si, buscade comida para nós, para devolvernos os folgos.

²⁰ (Rex) Olla, Señor, como estou angustiada; ferven as miñas entrañas. O meu corazón retórcese dentro de min, por culpa da miña rebeldía. Fóra, a espada deixa sen fillos; na casa está a mesma morte.

²¹ (Xin ) Escoitade como choro eu; non teño quen me console. Todos os meus inimigos escoitaron a miña desgraza, alegráronse de que ti o fixeses. Fai ti vir o día que proclamaches e volveranse igual ca min.

²² (Tau) Toda a súa maldade veña á túa presenza e trátaos a eles tal como me trataches a min por todas as miñas rebeldías. Certo, os meus prantos son moitos, e o meu corazón é un noxo.