Isaías 49 - Biblia SEPT

Segundo poema do Servo de Iavé: luz das nacións

¹ Escoitádeme, pobos da costa, facédeme caso nacións afastadas. O Señor chamoume desde o seo, desde as entrañas da miña nai repetiu o meu nome.

² Puxo na miña boca coma unha espada afiada, escondeume na sombra da súa man, converteume en frecha escolleita, gardoume na súa alxaba,

³ e díxome: "Ti es o meu servo, Israel, de ti virame a sona".

⁴ Pero eu dicía: "Cansei en balde, consumín a miña forza para nada, pero a miña sentencia está onda o Señor, e a miña recompensa onda o meu Deus.

⁵ Serei glorificado coa presenza do Señor, e o meu Deus será a miña forza". Pois agora —fala o Señor que desde o seo da nai me formou para ser oseu servo, para facer volver onda El a Xacob e para que Israel se xunte con El—:

⁶ "é moi fácil para ti ser o meu servo, restablecendo as tribos de Xacob e facendo volver os protexidos de Israel, pois convértote en luz das nacións, e serás a miña salvación ata o confín da terra".

⁷ Así fala o Señor, o Redentor de Israel, o seu Santo: "A ti, o desprezado da xente, abominado do pobo, servo dos gobernantes, verante os reis e levantaranse; os príncipes prostaranse ante ti, porque a ti te escolleu o Señor que é fiel, o Santo de Israel".

⁸ Así fala o Señor: "Nun momento de amor respondinche e no día da vitoria axudeite: escollinte, e convertinte en alianza dun pobo, para que levantes o país e repartas as herdanzas arrasadas,

⁹ dicíndolle: Presos, saíde! Os que estades na escuridade, mostrádevos! Pastarán á beira dos camiños e nos montes pelados terán os seus pasteiros,

¹⁰ non terán fame nin sede, non lles dará o soán nin o sol: quen ten compaixón deles guiaraos e conduciraos ás nacentes augas.

¹¹ Converterei as miñas montañas en vieiro, construiranse as miñas calzadas.

¹² Velaí chegan de lonxe: do norte, do poñente, e do país de Sinim".

Canto á consolación de Sión

¹³ Exulta, ceo; brinca de ledicia, terra; que se fendan os montes coa alegría, pois o Señor consolou o seu pobo, e compadeceuse dos seus pobres.

¹⁴ Sión di: "Iavé non me abandonou, o Señor non se esqueceu de min".

¹⁵ "Esquécese unha muller do seu meniño? Non se compadece do fillo das súas entrañas? Aínda que ela se esqueza, eu non me esquecerei de ti.

¹⁶ Velaí, estás escrito nas palmas das miñas mans, as túas murallas están sempre ante min.

¹⁷ Que apuren os que te reconstrúen, que marchen os que te arruinaron e arrasaron.

¹⁸ Levanta os teus ollos arredor e olla: Todos eles se xuntan, veñen a ti. Pola miña vida —é o Señor quen fala— que os vestirás a todos con mantos, e que os cinguirás coma a unha noiva!

¹⁹ Velaí as túas desolacións e as túas ruínas, velaí a túa capital destruída: agora serás demasiado pequena para os teus habitantes! Os mesmos que te devoraron farante máis grande.

²⁰ Os fillos que che quitaron volverán dicir ós teus oídos: Non teño sitio: apertádevos por min, para que poida vivir aquí.

²¹ E ti pensarás no teu corazón: Quen me deu estes? Pois eu quedei sen fillos e estéril, desterrada e apartada. A estes quen os criou? Velaí: eu quedei soa; estes de onde son?"

²² Así fala o Señor Iavé: "Velaí: eu ergo a miña man cara ós pobos, e levanto cara ós pobos a miña bandeira, para que traian os meus fillos no colo, e as miñas fillas ó lombo.

²³ Entón reis serán os teus titores; e as súas princesas, as túas amas de cría. Diante de ti prostrarán o rostro na terra, e lamberán o po dos teus pés. Entón recoñecerás que eu son o Señor, porque non se avergonzarán os que esperan en min.

²⁴ Pódeselle quitar a presa a un heroe? Poderá escapar o cativo de quen o ten preso?"

²⁵ Porque así fala o Señor: "Aínda que a presa lle sexa quitada ó heroe e o cativo escape do tirano, eu preitearei con quen preitee contigo, e salvarei os teus fillos,

²⁶ farei que os teus opresores coman a súa propia carne, e que beban o seu propio sangue coma viño doce. Entón toda carne recoñecerá que eu son o Señor que te salvo, o teu Redentor, o Valente de Xacob".