Isaías 33 - Biblia SEPT

A liberación da Xerusalén asediada I. O saqueador é saqueado

¹ Ai saqueador, ti non es saqueado! Ai traidor, a quen non traizoan! Cando ti acabes de saquear, serás saqueado; cando remates de facer traizón, traizoarante a ti!

² Señor, móstranos o teu favor; a ti chamamos esperanzados. Serás ti a nosa forza cada mañá, a nosa salvación na hora do asedio.

³ Que co ruído das túas tropas escapen os pobos, que co ruído dos teus soldados desaparezan as nacións.

⁴ O botín será amoreado, como se amorean os saltóns: como ataca a lagosta saltarán eles no botín.

⁵ Enxalzado sexas, Señor, pois moras no máis alto. Que se encha Sión de rectitude e de xustiza,

⁶ e que o Señor sexa a seguridade do seu templo. O tesouro da súa salvación é sabedoría e coñecemento; a súa riqueza, o temor do Señor.

II. Xuízo contra os mensaxeiros da fartura

⁷ Velaí os xefes clamando polas rúas, os mensaxeiros da fartura chorando amargamente.

⁸ Están desertas as calzadas, o paseante da rúa non camiña, romperon a alianza, rexeitaron os garantes do pacto, non teñen respecto para ningún home.

⁹ O país anda de loito, está estéril, o Líbano vólvese pálido, está sen forza, o Xarón é coma un deserto, o Baxán e o Carmelo quedan espidos.

¹⁰ "Agora voume levantar —dixo o Señor—, vou estar ben alto, voume erguer.

¹¹ Vou concibir herba e vou dar a luz palla, coma o lume o meu Espírito vaivos devorar;

¹² o meu pobo será unha queima con cal, coma silvas cortadas arderá no lume.

III. O xusto librarase do castigo de Deus

¹³ Vós, que estades lonxe, escoitade o que eu fixen; coñecede, os que estades preto, a miña valentía".

¹⁴ Que os pecadores se estremezan en Sión, e o terror apreixe os impíos: Quen habitará entre nós nun lume devorador? Quen habitará entre nós nas chamas eternas?

¹⁵ O que se comporta con xustiza e fala o que é correcto, o que rexeita as ganancias da opresión, o que sacode a súa man para non coller subornos, o que pecha os seus oídos para non verter sangue, o que pecha os seus ollos para non favorecer a maldade.

¹⁶ Este morará no máis Alto, a Praza forte do Penedo será o seu refuxio, o seu pan seralle dado, e a súa auga estará asegurada.

IV. Canto ó Sión liberado

¹⁷ Os teus ollos verán o Rei na súa fermosura, verán a cidade remota.

¹⁸ O teu corazón contemplará unha visión terrible: U—lo que conta? U—lo que pesa? U—lo que enumera as torres?

¹⁹ Non verás un pobo estranxeiro, un pobo de lingua misteriosa de oír, de lingua burlona que non se entende.

²⁰ Velaí Sión, a cidade da nosa solemne asemblea; os teus ollos verán Xerusalén, morada tranquila, tenda que non cambiará, os seus cravos nunca se arrincarán, nin se romperán as súas cordas.

²¹ Si, olla para o Maxestoso, o Señor, o noso encoro de ríos, de regos anchos ás dúas bandas: non pasará por el barco de remos, nin barco grande o poderá cruzar.

²² Si, o Señor será o noso Rexedor, o Señor será o noso lexislador, o Señor, o noso Rei, El só nos salvará.

²³ As súas cordas afrouxaranse, non erguerán o mastro nin izarán a bandeira. Entón será dividido o botín, o riquísimo botín; os coxos poderán coller a súa parte,

²⁴ quen alí reside non dirá: "Estou impedido". O pobo que resida alí quedará libre da iniquidade.