Isaías 1 - Biblia SEPT

Título

¹ Visións que Isaías, fillo de Amós, viu acerca de Xudá e de Xerusalén, nos días de Ozías, de Iotam, de Acaz e de Ezequías, reis de Xudá.

Proceso de revisión da fidelidade de Xudá

² Escoita, ceo! Oe, terra! Ollade, que fala o Señor: "Engrandecín fillos, si, fíxenos grandes, pero eles rebeláronse contra min.

³ Coñece o boi ó seu novo dono; e o burro, o cortello do seu amo: Israel non me coñece, o meu pobo non ten xuízo".

⁴ Ai, xente pecadenta, pobo cangado de iniquidade, semente de pervertedores, fillos de corrompidos! Deixaron o Señor, refugaron o Santo de Israel, volvéronlle as costas.

⁵ Aínda que sempre se vos estivese castigando, aumentariades a vosa rebeldía. Toda a cabeza é unha enfermidade! Agoniza de todo o corazón!

⁶ Desde a planta do pé ata a cabeza non hai nel nada bo: feridas, mágoas e golpes sanguinolentos; nin os espremeron, nin os vendaron, nin os aliviaron con unturas.

⁷ A vosa capital é unha desolación, as vosas cidades, brasas acesas. As vosas terras devóranas diante de vós os estranxeiros. Que desolación!, que destrución a dos estranxeiros!

⁸ Velaí queda senlleira a filla de Sión. Velaí se esconde entre a viña. Velaí dorme no cabazal. Velaí a cidade asediada.

⁹ Se o Señor Todopoderoso non quedase connosco, que resto tan pequeno seriamos! Seriamos coma Sodoma, asemellariámonos a Gomorra.

Rexeitamento do culto concreto e esixencias de Deus

¹⁰ Acollede as palabras do Señor, xefes de Sodoma. Prestade atención á lei do noso Deus, pobo de Gomorra.

¹¹ "Para que preciso eu os vosos moitos sacrificios? —di o Señor. Estou farto dos holocaustos dos vosos carneiros, e do sebo dos vosos cebóns: non me gusta o sangue dos vosos becerros, carneiros e chibos.

¹² Entrades a contemplar a miña presenza, pero quen vos pediu que pisedes o meu sagrado?

¹³ Non sigades traendo ofrendas vas: o seu fume é abominación para min. Non luxedes a xuntanza na festa da Lúa Nova e no sábado, que non soporto a iniquidade e a opresión.

¹⁴ Aborrezo as vosas Lúas Novas e as vosas festas; son na miña presenza unha carga; xa estou cansado de soportala.

¹⁵ Si, cando alongades as vosas palmas, tapo os ollos para non vos ver. Cando, a forza de berros, aumentades a vosa oración, non son eu quen vos escoita. As vosas mans están cheas de sangue.

¹⁶ Lavádevos, purificádevos, apartade dos meus ollos a ruindade dos vosos feitos. Deixade de berrar.

¹⁷ Aprendede a facer o ben, buscade a xustiza encamiñade ó avergonzado, facédelle xustiza ó orfo, defendede a viúva.

¹⁸ Agora vinde acá, e razoemos xuntos —di o Señor: Aínda que os vosos pecados fosen coma o granate, coma a neve branquexarán; aínda que fosen vermellos coma o carmesí, coma lá se volverán.

¹⁹ Se vos convertedes e facedes caso, comeredes do mellor da terra.

²⁰ Pero se non queredes e resistides, coa espada seredes comidos. Ollade que fala a boca do Señor.

Xuízo purificador contra a cidade infiel

²¹ Por que se volve prostituta a cidade que foi fiel? Estaba chea de xuízo, a xustiza habitou nela, mais agora habítana os asasinos.

²² As túas moedas de prata volvéronse ferruxe, augáronse as túas bebidas.

²³ Os teus xefes volvéronse rebeldes. Os teus compañeiros, un fato de ladróns. Pola calada aman o suborno, mira como corren tralos regalos; ó orfo non lle fan xustiza, e o preito da viúva non chega onda eles.

²⁴ É oráculo do Señor Todopoderoso, o Forte de Israel: Ai, voume vingar dos meus contrarios, vou castigar os meus inimigos!

²⁵ Vou volver a miña man contra ti, purificarei como platino a túa escoura, e quitareiche toda a ganga impura.

²⁶ Volverei os teus xuíces coma no principio, volverei os teus conselleiros coma antes. Despois de suceder isto, chamaráseche cidade da xustiza, chamaráseche cidade fiel".

Redención de Sión

²⁷ Sión será redimida con xusto xuízo, con xustiza o Señor farao vir.

²⁸ Libertará os transgresores, e os pecadores alegraranse, pero os que abandonan ó Señor perecerán.

Castigo dos cultos naturalistas

²⁹ Avergonzarédesvos polas árbores que tanto queriades, poñerédesvos rubios polos xardíns que tanto vos gustan.

³⁰ Abofé que seredes coma o terebinto ó que lle cae a folla, e coma xardín que non ten auga.

³¹ Velaquí, o valente vólvese estopa, e a súa soldada hase volver muxica: arderán os dous xuntos, e non haberá quen apague.