Hebreos 10 - Biblia SEPT

O Sacerdocio de Cristo, causa de Salvación eterna. Insuficiencia da Lei

¹ Porque xa que a Lei contén soamente unha sombra dos bens futuros e non a imaxe mesma destas realidades, cos sacrificios que se ofrecen —sempre os mesmos cada ano—, endexamais non poderá a Lei volver perfectos ós que se acollen a ela.

² Porque acaso estes sacrificios non se deixarían de ofrecer, se os que os practican, purificados de vez, non tivesen xa ningunha conciencia dos seus pecados?

³ Polo contrario, nestes sacrificios conmemóranse os pecados un ano tras outro.

Substitución dos sacrificios exteriores polo sacrificio de Cristo

⁴ A verdade é que resulta imposible que o sangue de touros e de cabras quite os pecados.

⁵ Por iso, cando Cristo entra no mundo, di: "Sacrificios e ofrendas non os quixeches, pero formáchesme un corpo;

⁶ holocausto e sacrificio de expiación non che gustaron;

⁷ entón dixen: olla que xa cheguei, meu Deus, para facer a túa vontade como se di de min nun capítulo do libro".

⁸ Di no comezo: "Sacrificios, ofrendas, holocaustos e sacrificios de expiación, nin os quixeches nin che gustaron" (todos eles son sacrificios que a Lei manda ofrecer);

⁹ e di despois: "Olla que xa cheguei para facer a túa vontade". Deixa sen validez o primeiro para darlle soamente validez ó segundo.

¹⁰ Foi por esta vontade de Deus, como quedamos nós santificados coa ofrenda única e para sempre do corpo de Xesús Cristo.

Substitución dos sacerdotes da antiga alianza polo sacerdote entronizado

¹¹ Todo sacerdote ten que estar de pé acotío para celebrar o culto e ofrecer un tras outro os mesmos sacrificios, aínda que estes sacrificios de ningún xeito poidan quitar os pecados.

¹² Este, en troques, logo que ofreceu un único sacrificio polos pecados, sentou para sempre á dereita de Deus

¹³ e, deste xeito, non lle queda máis que agardar a que Deus faga dos seus inimigos un estrado para os seus pés.

¹⁴ Cunha única ofrenda deixou para sempre perfectos ós que el santifica.

A nova alianza non precisa novos sacrificios

¹⁵ Isto mesmo nos testifica o Espírito Santo, xa despois de ter dito:

¹⁶ "Esta é a alianza que pactarei con eles cando cheguen aqueles días, di o Señor: cando dea as miñas leis, héillelas de escribir nos seus corazóns e nas súas mentes",

¹⁷ e engade: "xa non me lembrarei máis dos seus pecados e dos seus delitos".

¹⁸ Ora, se hai perdón dos pecados, xa non pode haber sacrificios polos pecados.

EXHORTACIÓN Exhortación á fe, esperanza e caridade

¹⁹ Pois logo, irmáns, xa que temos entrada libre no santuario, debido ó sangue de Xesús,

²⁰ un vieiro novo e vivente que el nos abriu a través da cortina, isto é, a través da súa carne,

²¹ e, xa que temos un gran sacerdote á fronte da casa de Deus,

²² manteñámonos con criterios sans na súa presenza con plenitude de fe. Xa que estamos limpos por dentro de toda consciencia de pecado e xa que estamos lavados por fóra con auga limpa,

²³ manteñamos a esperanza indefectible que profesamos, pois quen prometeu é fiel.

²⁴ E considerémonos uns ós outros de xeito que nos sirvamos de estímulo para o amor e para as boas obras.

²⁵ E non faltedes endexamais á nosa reunión, como fan algúns, senón que nos animemos uns ós outros e tanto máis canto que ollades que está a chegar aquel día.

O medo ó Deus vingador

²⁶ Porque, se permanecemos no pecado, porque nos dá a gana, despois de termos recibido o pleno coñecemento da verdade, xa non nos queda outro sacrificio polos pecados:

²⁷ soamente a horrible perspectiva do xuízo e a fogaxe de lume que está para devorar os inimigos.

²⁸ A quen non fai caso dalgún precepto da Lei de Moisés, mátano sen compaixón, baseándose en dous ou tres testemuñas.

²⁹ Canto peor castigo coidades que merecerá un que tripou no Fillo de Deus, que considerou cousa profana o sangue da alianza, co que fora consagrado, e que aldraxou ó Espírito da graza?

³⁰ Porque ben sabemos quen foi o que dixo: "A vinganza tócame a min. Eu héillelas devolver"; e tamén: "O Señor xulgará o seu pobo".

³¹ Terrible ten que ser caer nas mans do Deus vivo.

Animádevos cos recordos do pasado e coa esperanza confiada do futuro

³² Lembrádevos dos primeiros días, nos que, como novos iluminados, soportastes tanta competición dolorosa:

³³ unhas veces por vervos expostos a aldraxes e escarnios públicos; outras por sentirvos compañeiros dos que se atopaban nesas situacións.

³⁴ A verdade é que vos compadeciades dos presos e aceptabades con alegría as confiscacións dos vosos bens, xa que tiñades ben aprendido que tendes un patrimonio ben mellor e duradeiro.

³⁵ Non deixedes a un lado a vosa esperanzada confianza, que contén unha gran recompensa.

³⁶ Xa que, de feito, cómprevos paciencia para vos conformar coa vontade de Deus e deste xeito conseguir a promesa:

³⁷ porque aínda un pouco, ben pouquiño, e o que está para vir chegará e non se retrasará;

³⁸ quen me é fiel vivirá por mor da súa fidelidade; pero, se algún se escuda da miña fidelidade, deixará de agradarme.

³⁹ Pero nós non somos dos que se escudan para acabar na perdición, senón dos que son fieis e se salvan.