Habacuc 3 - Biblia SEPT

ORACIÓN DO PROFETA NA LITURXIA DE LAMENTACIÓN COLECTIVA

¹ Oración do profeta Habacuc na ocasión das lamentacións.

² Señor, oín o teu renome; venerei, Señor, as túas obras. No decurso dos anos fainas revivir, móstraas no decorrer dos tempos; na ira lémbrate da misericordia.

Himno

³ Deus vén de Temán; o Santo, do monte Parán. A súa maxestade cobre o ceo, e a terra está chea da súa loanza.

⁴ O seu brillo é coma a luz, raios de luz saen da súa man. Si, aquí está o segredo da súa forza!

⁵ Diante del vai a Peste, e a Febre segue as súas pisadas.

⁶ Levántase El e estremece a terra, olla El e tremen os pobos, féndense as antigas montañas, afúndense os outeiros eternos. Os seus camiños permanecen para sempre.

⁷ Pola maldade vin axitarse as tendas de Cuxán, tremer de medo o país de Madián.

⁸ É a ira do Señor a que arde contra os ríos? Si, contra os ríos a túa cólera. Si, contra o mar o teu furor, cando a salvación monta nos teus carros e cabalos.

⁹ Sacas o teu arco, farto de frechas, ó falares. Arar a terra cos ríos;

¹⁰ ó vérente, danzan os montes, pasa unha tromba de auga, e o Abismo lanza a súa voz, o sol levanta ó alto as súas mans,

¹¹ A lúa detén a súa carroza; as túas frechas superan a luz; o escintilar da túa lanza, o resplandor.

¹² Con ira fas a túa marcha a través da terra, con furor esmagas as nacións.

¹³ Saes á campaña para salvar o teu pobo, para salvar o teu Unxido. Esmágaslle a cabeza á familia do impío, íspeslle os alicerces ata o penedo.

¹⁴ Atravesaches cos seus propios dardos a cabeza dos xefes, que se lanzaban a dispersarnos. Alegrábanse coma se fosen devorar a un pobre no seu refuxio.

¹⁵ Ti pisaches o mar cos teus cabalos, ti, que fas ferver as augas abondosas.

¹⁶ Oíno, e estremecéronseme as entrañas; co fragor tremeron os meus labios, a carie penetra nos meus ósos, debaixo de min cambalean os meus pasos. Espero quedo o día da angustia, cando se erga contra o pobo que nos ataca.

¹⁷ Velaí a figueira: non florece; e non hai colleita nas viñas, falta a froita da oliveira, e o campo non produce alimento, desaparecen as reses do curral, e non hai gando nas cortes.

¹⁸ Pero eu exultarei co Señor, reloucarei co Deus da miña Salvación.

¹⁹ Iavé, o meu Señor, é a miña forza, dáme pés de gacela, e faime camiñar sobre as alturas. "Do mestre de coro. Para instrumentos de corda".