Gálatas 3 - Biblia SEPT

PARTE DOGMÁTICA A xustificación vén pola fe e non polas obras

¹ E a vós, gálatas sen xuízo, de Cristo crucificado non se vos escribira xa antes? Seica vos botaron o mal de ollo?

² Só quero que me digades se recibistes o Espírito por terdes cumprido coa Lei ou pola predicación da fe.

³ E logo sodes tan tarabeleiros que, principiando no Espírito, vindes rematar agora no máis baixo?

⁴ Seica experimentastes cousas tan grandes para nada? Daquela sería inútil, e mais ben!

⁵ Quen vos concede o Espírito e anda a facer milagres entre vós faino porque cumprides coa Lei ou porque obedecestes á fe?

O caso de Abraham: a fe é o que conta

⁶ Non vedes como Abraham fiou en Deus e iso valeulle a xustificación?

⁷ Recoñecédeme, logo, que os que viven da fe, eses son os fillos de Abraham.

⁸ E a Escritura, previndo que Deus había xustificar os non xudeus, anuncioulle xa con tempo a Abraham: En ti han ser benditas todas as razas.

⁹ De xeito que os que viven da fe son benditos xunto con Abraham, o crente.

¹⁰ En cambio todos os que viven das obras da Lei están baixo maldición. Porque está escrito: Malia quen non se ateña a todo o que está escrito no libro da Lei para que se cumpra.

¹¹ Ora, que ninguén se pode xustificar diante de Deus grazas á Lei, está visto: porque o que é xusto pola fe, vivirá.

¹² Mais a Lei non procede da fe, senón que quen cumpra eses preceptos vivirá por eles.

¹³ Cristo rescatounos da maldición da Lei, facéndosenos El mesmo maldición polo noso ben (lembrade que está escrito: Malia quen está pendurado dun pau),

¹⁴ para que en Cristo Xesús vos chegase ós non xudeus a bendición de Abraham e para que, por medio da fe, recibísemos o Espírito prometido.

Primeiro prometeuse a salvación e despois veu a Lei

¹⁵ Irmáns, vouvos poñer un caso da nosa vida: nun testamento, con tal que estea outorgado como é debido, ninguén engade nin quita nada; iso que é cousa dun home.

¹⁶ Ben, pois a Abraham e mais á descendencia del fixéronselle as promesas. Mais a Escritura non di ós seus descendentes, como se fosen moitos, senón ó seu descendente; coma quen di a un só, que é Cristo.

¹⁷ E digo eu: un testamento que xa foi outorgado en condicións por Deus, non o vai invalidar a Lei (que veu de alí a catrocentos trinta anos), ata o punto de cancelar a promesa.

¹⁸ Pois, se a herdanza viñese da Lei, xa non viría da promesa. Non obstante, Deus concedeu o seu favor a Abraham en forma de promesa.

Valor provisorio da Lei

¹⁹ A que vén, logo, a Lei? A Lei engadiuse para nos facer ver os pecados mentres non viña o descendente, para quen se fixera a promesa; e promulgouse por medio dos anxos, por man dun mediador.

²⁰ Ora, non pode haber mediador dun só: e Deus é único.

²¹ Logo é que a Lei vén estar contra as promesas de Deus? Nin moito menos. Certo que, se nos desen unha Lei capaz de nos acadar a vida, a xustificación viría realmente da Lei.

²² Mais a Escritura pinta todo encadeado polo pecado, de maneira que a promesa se lles cumpra ós que cren en Xesús Cristo mediante a fe.

²³ Pero antes que a fe chegase, estabamos todos baixo a Lei, agardando a fe que había ser revelada.

²⁴ Por iso a Lei foi a que nos levou a Cristo (coma un criado que leva o meniño á escola) para que logo fósemos xustificados pola fe.

²⁵ Por iso, de que chegou a fe, deixamos de estar baixo a tutela do criado.

²⁶ Todos vós sodes fillos de Deus pola fe en Cristo Xesús,

²⁷ porque ós que vos bautizaron en Cristo, vestíronvos de Cristo.

²⁸ E todo iso de xudeus e gregos; de escravos e libres, de homes e mulleres, todo iso acabou, pois sodes coma un só en Cristo Xesús.

²⁹ Vós, pola vosa condición de cristiáns, sodes a "descendencia" de Abraham, herdeiros conforme a promesa.