Feitos 5 - Biblia SEPT

Ananías e Safira: o fraude ó Espírito

¹ Un home chamado Ananías, de acordo con Safira a súa muller, vendeu unha propiedade,

² gardou unha parte do prezo, sendo ela sabedora, e o resto depositouno ós pés dos apóstolos.

³ Pero Pedro díxolle: —Ananías, por que encheu Satán o teu corazón, para lle mentires ó Espírito Santo e defraudares no prezo da propiedade?

⁴ Non eras libre de a venderes ou non? E vendida, non continuaba no teu poder? Como se che ocorreu faceres isto? Non enganaches os homes, enganaches a Deus.

⁵ O sentir estas palabras, Ananías caeu morto. E apoderouse un gran temor de todos os que sentiron isto.

⁶ Levantáronse os máis novos, amortallárono e, levándoo para fóra, enterrárono.

⁷ Pasadas unhas tres horas entrou a súa muller, que non sabía nada do caso,

⁸ e preguntoulle Pedro: Dime vendestes a propiedade en tanto? Ela contestou: Si, en tanto.

⁹ Entón díxolle Pedro: Por que acordastes isto, para tentardes o Espírito do Señor? Mira, chegan á porta os pés dos que enterraron o teu home e vante levar a ti tamén.

¹⁰ No instante, caeu ós seus pés e morreu. Cando entraron os mozos, atopárona morta e enterrárona a carón do seu home.

¹¹ Un gran temor apoderouse entón de toda a Igrexa e de todos os que sentiron estas cousas.

Milagres dos apóstolos

¹² Pola man dos apóstolos facíanse moitos sinais e prodixios entre o pobo. E todos se xuntaban de común acordo no pórtico de Salomón;

¹³ dos outros ninguén ousaba xuntarse con eles, aínda que o pobo os tiña en grande estima.

¹⁴ A cantidade dos que crían no Señor, homes e mulleres, medraba máis e máis.

¹⁵ A tal punto que quitaban para as rúas os enfermos en camas e padiolas, para que cando pasase Pedro, polo menos a súa sombra cubrise algún deles.

¹⁶ Viña moita xente das vilas veciñas de Xerusalén e traía enfermos e atormentados por espíritos impuros, e todos quedaban curados.

Os apóstolos na cadea. Liberados milagrosamente, interróganos as autoridades xudías

¹⁷ Entón o gran sacerdote e todos os seus, que formaban a seita dos saduceos, enchéronse de rabia;

¹⁸ botaron man dos apóstolos e metéronos na prisión pública.

¹⁹ Mais de noite, o anxo do Señor abriu as portas da prisión pública, fíxoos saír e díxolles:

²⁰ Ide, presentádevos no templo, e faládelle ó pobo toda a mensaxe desa Vida.

²¹ Sentindo isto, entraron no templo ó amencer e ensinaban. Mentres, chegou o xefe dos sacerdotes cos seus, reuniron o Sanedrín e todo o Senado israelita e mandáronos ir buscar á prisión, para facelos comparecer.

²² Mais, chegados os gardas á prisión, non os encontraron; volveron e anunciáronllelo.

²³ Certamente o cárcere atopámolo pechado con toda seguranza, e as sentinelas montando garda diante das portas; pero, cando abrimos, non encontramos a ninguén dentro.

²⁴ O que sentiron estas palabras, tanto o oficial da garda do templo coma os xefes dos sacerdotes, cavilaban perplexos como sucedera aquilo.

²⁵ Nisto chegou un que lles dixo: Os homes que encarcerastes están no templo e ensinando ó pobo.

²⁶ Entón foi o xefe da garda cos seus axudantes e trouxéronos; pero sen violencia, porque tiñan medo de que a xente lles tirase pedras.

²⁷ En chegando presentáronos ó Sanedrín. O xefe dos sacerdotes interrogounos:

²⁸ Expresamente vos mandamos que non ensinásedes nese nome, e vós enchestes Xerusalén coa vosa doutrina. Vós queredes botar sobre nosoutros o sangue dese home.

²⁹ Pedro e os apóstolos responderon: Cómpre obedecer a Deus antes cós homes.

³⁰ O Deus de nosos pais resucitou a Xesús, a quen vós matastes colgándoo dun madeiro;

³¹ pois a este enxalzouno Deus coa súa dereita, facéndoo Xefe e Salvador, a fin de lle outorgar a Israel a conversión e o perdón dos pecados.

³² E nós somos testemuñas destas cousas e tamén o Espírito Santo, que Deus dá ós que o obedecen.

³³ O sentiren isto, rabiaban de carraxe e queríanos matar.

³⁴ Pero erguéndose no consello un fariseo que se chamaba Gamaliel, mestre da Lei, apreciado por todo o pobo, ordenou que, por un pouco, levasen para fóra ós apóstolos.

³⁵ Dixo: Israelitas: coidadiño co que ides facer con eses homes!

³⁶ Porque nestes últimos tempos ergueuse Teudas, dicindo ser alguén, e xuntóuselle un número duns catrocentos homes: pero, en canto o mataron a el, todos os que o seguiron disolvéronse e non quedou nada.

³⁷ Despois del nos días do empadroamento, alzouse Xudas o Galileo, que arrastrou xente tras el; tamén el morreu e todos os que o seguían se dispersaron.

³⁸ E agora dígovos: desentendédevos deses homes, deixádeos estar, que, se esta empresa ou esta obra é cousa de homes, desfarase por si mesma;

³⁹ pero, se é de Deus, non a poderedes desfacer. Non vaia ser, mesmo, que vos encontredes loitando contra Deus! E cadraron de acordo.

⁴⁰ Entón chamaron polos apóstolos, e, despois de os azoutar, ordenáronlles que non falasen no nome de Xesús, e deixáronos ir.

⁴¹ Eles saíron de diante do consello moi alegres de resultaren dignos de sufrir por mor do Nome;

⁴² e cada día, no templo e nas casas non paraban de ensinar e de anunciar a Boa Nova de que Xesús é o Mesías.