Feitos 4 - Biblia SEPT

Pedro e Xoán diante das autoridades xudías

¹ Cando estaban a falarlle ó pobo, chegaron cabo deles os sacerdotes, o xefe da garda do templo e os saduceos,

² incomodados porque ensinaban ó pobo e anunciaban a resurrección dos mortos verificada en Xesús.

³ Botaron man deles e metéronos na prisión ata o outro día, porque xa era tarde.

⁴ Non obstante, moitos dos que sentiron a palabra, creron; só o número dos homes subiu a uns cinco mil.

⁵ O outro día xuntáronse en Xerusalén os xefes dos sacerdotes, os anciáns e os mestres da Lei,

⁶ Así coma o gran sacerdote Anás, e Caifás, Xoán, Alexandro e todos os que eran de nobreza sacerdotal.

⁷ Trouxeron ós apóstolos diante deles e preguntáronlles: Con que poder ou en nome de quen fixestes isto?

⁸ Entón Pedro, cheo do Espírito Santo, díxolles: Xefes do pobo e anciáns,

⁹ xa que nos demandades polo favor feito a un enfermo e sobre o xeito como se curou,

¹⁰ sabede todos vós e sáibao o pobo de Israel que é no nome de Xesús Cristo de Nazaret, a quen vós crucificastes e Deus resucitou de entre os mortos: por El está este home en pé e san diante de vós.

¹¹ El é a pedra que refugastes vós, os construtores, e que se converteu en pedra esquinal.

¹² En ningún outro hai salvación, porque non hai ningún outro nome baixo do ceo, dado ós homes, no que nos poidamos salvar.

¹³ O veren a ousadía con que falaban Pedro e Xoán, sendo como eran xente do pobo e homes sen cultura; e comprendendo que eran os que estiveran con Xesús quedaban admirados.

¹⁴ E vendo onda eles o home que quedara curado, non podían contradicilos en nada.

¹⁵ Mandáronos saír para fóra do consello e conferenciaron entre si,

¹⁶ dicindo: "que imos facer con estes homes? Toda Xerusalén sabe que fixeron un milagre clarísimo, e non o podemos negar.

¹⁷ Pero, para que non corra máis entre a xente, ameacémolos, e que en adiante non falen a ninguén máis nese nome".

¹⁸ Chamáronos e prohibíronlles que baixo ningún pretexto falasen nin ensinasen no nome de Xesús.

¹⁹ Pero Pedro e Xoán respondéronlles: Xulgade por vós mesmos se está ben diante de Deus obedecervos a vós antes ca a El,

²⁰ porque non podemos deixar de falar do que temos visto e sentido.

²¹ Por iso, logo de os ameazaren novamente, deixáronos ir, non vendo a maneira de os castigaren por causa do pobo, xa que todo o mundo glorificaba a Deus polo que sucedera,

²² pois tiña máis de corenta anos o home milagrosamente curado.

Oración da comunidade e baixada do Espírito Santo

²³ Unha vez libres, foron onda os seus e contáronlles todo canto lles dixeran os xefes dos sacerdotes e os anciáns.

²⁴ Cando tal sentiron, todos á vez elevaron a voz cara a Deus e dixeron: Señor, ti fixeches o ceo, a terra, o mar e canto neles hai.

²⁵ Ti dixeches, polo Espírito Santo, por boca do noso pai David, o teu servo: Por que se levantan as nacións e os pobos cavilan parvadas?

²⁶ Aviñéronse os reis da terra e os xefes aliáronse contra o Señor e contra o seu Cristo.

²⁷ Porque a verdade é que nesta cidade se xuntaron contra o teu santo servo Xesús, a quen ti unxiches, Herodes e Poncio Pilato, cos pagáns e co pobo de Israel,

²⁸ para faceren o que a túa man e a túa sabedoría tiñan disposto que sucedese.

²⁹ E agora, Señor, olla para as súas ameazas e concédelles ós teus servidores proclamar con toda ousadía a túa palabra.

³⁰ Estende a túa man para que se fagan curacións, sinais e prodixios polo nome do teu santo servo Xesús.

³¹ Cando remataron de rezar, abalou o sitio onde estaban reunidos; todos quedaron cheos do Espírito Santo e anunciaban afoutos a palabra de Deus.

Vida da primeira comunidade

³² A comunidade dos crentes tiña un só corazón e unha soa alma, e ninguén consideraba coma seu o que posuía, senón que todas as cousas eran comúns.

³³ Os apóstolos, con gran poder, daban testemuño da resurrección do Señor Xesús, e todos eles eran ben considerados.

³⁴ Non había entre eles ningún necesitado, porque todos os que tiñan bens ou casas vendíanos, levaban os cartos e depositábanos ós pés dos apóstolos,

³⁵ que repartían a cadaquén segundo precisaba.

³⁶ Así, Xosé, chamado polos apóstolos Bernabé (que quere dicir fillo da consolación), levita, natural de Chipre,

³⁷ tiña un campo, vendeuno, levou os cartos e depositounos ós pés dos apóstolos.