Ezequiel 5 - Biblia SEPT

O rapado e afeitado do profeta, sinal da destrución de Xerusalén

¹ —E ti, fillo de Adam, colle unha coitela ben afiada, colle unha navalla barbeira, e pásaa pola túa cabeza e máis pola túa barba. Despois colle unha balanza de pesar e distribúe o pelo en partes.

² Unha terceira parte quéimaa no lume no medio da cidade, cando se acaben os días do asedio; logo colle outro terzo e dálle cortes coa espada todo ó arredor da cidade; e o outro terzo esparéxeo ó vento: certo, eu desenfundarei a espada tras eles.

³ Destes últimos pelos collerás unha pequena cantidade e meteralos ben apertados na dobrez do teu manto;

⁴ logo volverás coller algúns deles e botaralos no medio do lume e queimaralos nel, e deste lume sairá un incendio para toda a casa de Israel.

⁵ Isto di o Señor, Iavé: —Esta é Xerusalén! Púxena no medio dos pobos, arredor dela puxen países;

⁶ pero rebelouse contra as miñas ordes, é máis desleal cós pobos pagáns; rebelouse contra os meus preceptos é máis desleal cós países que hai ó seu arredor. Rexeitaron as miñas ordes, non se comportaron conforme os meus preceptos.

⁷ Por isto así fala o Señor, Iavé: —Xa que a vosa seguridade proviña das nacións que se atopaban ó arredor voso, non seguistes os meus preceptos, nin cumpristes as miñas ordes, e nin sequera vos comportastes de acordo cos costumes dos pobos que están ó arredor voso.

⁸ Por isto así fala o Señor, Iavé: —Olla: eu estou contra ti, eu mesmo, para facer en ti xustiza á vista dos pobos.

⁹ Farei en ti o que nunca fixen, nin volverei facer cousa semellante, por causa de todas as túas abominacións.

¹⁰ Pois os pais devorarán os fillos no medio de ti e os fillos devorarán a seus pais; e executarei a sentencia en ti, ó esparexer ós catro ventos o que queda de ti.

¹¹ Pois, pola miña vida é o Señor, Iavé, quen fala, por teres profanado o meu santuario cos teus ídolos e coas túas abominacións, xuro que tamén eu te rexeitarei, e que o meu rostro non terá compaixón de ti e eu tampouco non te perdoarei.

¹² Unha terceira parte de ti morrerá pola espada e consumirase de fame no medio de ti; o outro terzo caerá pola espada ó arredor de ti; e ó último terzo esparexereino ós catro ventos e logo desenfundarei a espada tras eles,

¹³ e a miña ira chegará á fin, desabafarei o meu furor contra eles, e quedarei tranquilo cando o meu furor contra eles chegue á fin: entón daranse conta de que eu son o Señor que falei coa paixón dos meus celos.

¹⁴ Pois eu á vista de todos os que pasan convertereite nunha morea de ruínas e nunha vergonza entre todos os pobos que están ó teu arredor,

¹⁵ e serás para todos os pobos que están ó teu arredor obxecto de vergonza e de escarnio, de escarmento e horror, cando faga en ti xustiza con ira e furor, con furiosos castigos. Son eu, o Señor, quen o digo.

¹⁶ Cando eu lance as fatídicas frechas da fame, vós seredes destruídos por elas, que se converterán no destrutor, pois son eu quen as lanzarei. Aumentareivos a fame e privareivos da abundancia de pan.

¹⁷ Mandarei contra vós fame e animais salvaxes: deixarante sen fillos, pois a peste e mais o sangue pasarán por ti, e mandarei a espada contra ti. Eu, o Señor, son quen o di.