Ezequiel 34 - Biblia SEPT

Os pastores de Israel, o Pastor divino e o Pastor mesiánico A) Xuízo divino contra os pastores

¹ Veume a palabra do Señor nestes termos:

² Fillo de Adam, profetiza contra os pastores de Israel, profetiza e dilles: Pastores, así fala o Señor Deus: —Ai dos pastores de Israel que se están apacentando a si mesmos! Non é o rabaño o que teñen que apacentar os pastores?

³ Comédeslle a manteiga, vestídesvos da súa lá; matades a res gorda, pero o rabaño non o apacentades.

⁴ Non fortalecestes a res débil nin curastes a enferma, nin vendastes a da pata partida; nin fixestes volver a extraviada, nin buscastes a perdida, senón que as dominastes e con que opresión!

⁵ Espalláronse por falta de pastor e convertéronse en pasto de todas as feras do monte, e como se descarreiraron!

⁶ Andaron perdidas as reses do meu rabaño por todas as montañas, por todos os altos outeiros; e por toda a superficie da terra erraron as reses do meu rabaño, por falta de quen lles seguise as pisadas e por falta de quen as buscase.

⁷ Por isto, pastores, escoitade a palabra do Señor:

⁸ —Pola miña vida! —é o meu Señor, Iavé, quen fala— por converterse o meu rabaño en presa e por ser o meu rabaño pasto de todas as feras do monte, por falta de pastor, pois os meus pastores non seguiron o rastro do meu rabaño, senón que os meus pastores se apacentaron a si mesmos, e o meu rabaño non o apacentaron;

⁹ por isto, pastores, escoitade a palabra do Señor:

¹⁰ Así fala o meu Señor, Iavé: —Vede, eu estou contra estes pastores: voulles reclamar a eles as reses do meu rabaño e retirarei o meu rabaño do seu poder, pois estes pastores non se volverán apacentar a si mesmos; vou salvar as miñas reses das bocas dos pastores, e non lles servirán máis de comida.

¹¹ Pois así fala o meu Señor, Iavé: —Velaí, eu en persoa virei seguirlles as pisadas ás miñas reses e buscalas.

¹² O mesmo que mira o pastor polos años, o día en que el se atopa diante do rabaño dispersado, así eu vou mirar polas miñas reses, e vounas salvar, sacándoas de todos os sitios por onde se espallaron un día de nubes e escuridade.

¹³ Vounas sacar de entre os pobos, vounas reunir dos países, e vounas facer volver á súa terra e pastorealas nos montes de Israel, nos vales e en todos os lugares habitables do país.

¹⁴ Fareinas pastar en bos pasteiros, e nos montes do alto Israel estarán as súas praderías, acougarán alí en boas camposas e pastarán en pasteiros fértiles nos montes de Israel.

¹⁵ Eu mesmo apacentarei o meu rabaño, e eu en persoa fareino acougar —é o meu Señor, Iavé, quen fala—.

¹⁶ Buscarei a ovella perdida, farei volver a extraviada, vendarei a que ten a pata partida, fortalecerei á feble, pero farei que perezan a gorda e a forte. Apacentarei o meu rabaño conforme a xustiza.

B) Xuízo divino entre as ovellas

¹⁷ Oíde vós, meu rabaño! Así fala o meu Señor, Iavé: —Vede, eu vou xulgar entre ovella e ovella, entre carneiros e castróns.

¹⁸ Aínda vos é pouco o pastardes o pasto mellor, que, por enriba, esmagades cos vosos pés o que vos sobra dos pastos? Aínda vos é pouco beberdes a auga clara, que, por enriba, cos vosos pés alodades a que vos sobra?

¹⁹ E logo as ovellas do meu rabaño teñen que pacer do estragado polos vosos pés, e teñen que beber o alodado cos vosos pés.

²⁰ Por iso, así lles fala o meu Señor, Iavé: —Velaí, eu mesmo en persoa vou ditar sentencia entre as reses gordas e as reses fracas.

²¹ Xa que empurrastes de lado no lombo, e turrastes cos vosos cornos contra todas as débiles ata que as fixestes espallar por fóra do pasteiro,

²² por isto eu vou salvar o meu rabaño, para que non volva servir de presa, e vou ditar sentencia entre ovella e ovella.

²³ Vou suscitar á fronte deles un pastor único, que os apacente: será o meu servo David; el mesmo os apacentará: el en persoa será para eles o seu pastor.

²⁴ Eu, o Señor, serei para eles o seu Deus, e o meu servo David será príncipe no medio deles —son eu o Señor, quen o dixen—.

²⁵ Pactarei con eles unha alianza de paz, e farei desaparecer do país os animais feroces, para que poidan vivir con tranquilidade no deserto, e adormecer na foresta.

²⁶ Entón farei deles e do que hai arredor do meu monte unha bendición, e farei baixar a chuvia no seu tempo e serán chuvias de bendición.

²⁷ As árbores do campo darán froito e a terra dará a súa colleita; estarán na súa terriña con tranquilidade. Entón recoñecerán que eu son o Señor, cando rompa os cancís do seu xugo e os libre do poder dos que os están escravizando.

²⁸ Nunca máis volverán servir de botín para as nacións nin as feras do país os devorarán, senón que vivirán na tranquilidade sen que ninguén lles meta medo.

²⁹ Eu fareinos medrar nun plantío de sona e xa non volverá haber no país mortos de fame nin volverán soportar a vergonza das outras nacións.

³⁰ Entón recoñecerán que eu, o Señor, son o seu Deus, que estou con eles, e que eles son o meu pobo, a Casa de Israel, —é o meu Señor, Iavé, quen fala—.

³¹ Vós seredes o meu rabaño, o rabaño dos pastos da miña terra seredes vós. Eu serei o voso Deus é o meu Señor, Iavé, quen fala.