Ezequiel 21 - Biblia SEPT

Catro oráculos de castigo con lamentación simbólica sobre Xerusalén e Xudá

¹ Veume a palabra do Señor nestes termos:

² Fillo de Adam, pon a túa cara mirando para o sur, e profetízalle ó mediodía, profírelle oráculos ó bosque do campo do Négueb.

³ Dille: Bosque de Négueb, escoita a palabra do Señor! Así fala o meu Señor, Iavé: —Velaquí, vouche prender lume, que devorará todas as túas árbores verdes e todas as túas árbores secas. A ardente chama non se apagará, senón que con ela se queimarán todas as terras, desde o Négueb ata o norte.

⁴ E todo mortal verá que son eu, o Señor, quen o prendín e non se apagará.

⁵ Entón eu respondín: —Ai, meu Señor Iavé! Eles están dicindo de min: "Non é el o que conta contos?"

⁶ Entón veume a palabra do Señor nestes termos:

⁷ Fillo de Adam, pon a túa cara mirando a Xerusalén, e profetiza contra o santuario, e profire oráculos contra a terra de Israel,

⁸ e di: terra de Israel, así fala o Señor: —Vede, estou contra ti, e saco a miña espada da súa vaíña, para exterminar de ti xustos e pecadores.

⁹ Porque teño que exterminar de ti xustos e pecadores, por isto sae a miña espada da súa vaíña contra todo mortal desde o Négueb, ata o norte.

¹⁰ Deste xeito recoñecerá todo mortal que eu, o Señor, saquei a miña espada da súa vaíña, e que a ela non volverá.

¹¹ E ti, fillo de Adam, fai lamentacións dobrando a cintura, e con amarguras fai lamentacións na súa presenza.

¹² Cando eles che pregunten: "Por que fas ti lamentacións?", ti has de lles responder: Por causa dunha noticia que chega sen remedio, e entón todo corazón fraqueará, todos os brazos se debilitarán, todo espírito desfalecerá, e todos os xeonllos se desfarán en auga. Velaí chega e xa se fai realidade, —é o meu Señor, Iavé, quen fala—.

¹³ Tamén me veu a palabra do Señor nestes termos:

¹⁴ —Fillo de Adam, profetiza e di: Así fala o Señor: —Unha espada, unha espada afiada e para máis brunida!

¹⁵ Afiada para executar a gran matanza, brunida para que escintile. Ai! Levantan un cetro contra o meu fillo, un cetro que rexeita a todas as árbores!

¹⁶ Entregan a espada a brunir para despois a apreixaren coa man; xa está a espada afiada, xa está brunida, para a poñer na man do matador.

¹⁷ Berra e desfaite en gritos, fillo de Adam, que xa está contra o meu pobo, xa está contra todos os príncipes de Israel; os horrores da poderosa espada están co meu pobo, por isto date golpes nas nádegas.

¹⁸ Que proba! Pero que non sería aínda, se eu non rexeitase o cetro? —é o meu Señor, Iavé, quen fala—.

¹⁹ E ti, fillo de Adam, profetiza e bate puño con puño: —Que se duplique a espada, que se triplique: é a espada dos atravesados, a espada do gran traspaso, a que os ten acurralados;

²⁰ para que lles desmaie o corazón e se multipliquen os caídos; contra todas as súas portas puxen a ameaza da espada, feita irmá do lóstrego, disparada para a matanza.

²¹ Revóltate, espada, á dereita, ponte cara á esquerda, a onde os teus dous fíos se volven.

²² Tamén eu baterei puño con puño e esgotarei a miña ira. Eu, o Señor, fun quen falei.

Xesto simbólico de castigo, na marcha de Nabucodonosor contra Xerusalén

²³ Veume a palabra do Señor nestes termos:

²⁴ —Oe ti, fillo de Adam, traza ti mesmo dous vieiros para que vaia a espada do rei de Babilonia; os dous sairán da mesma metrópole. Marca un sinal no comezo do camiño da cidade, márcaa.

²⁵ Indica un vieiro para que entre a espada en Rabah dos amonitas e en Xudá, na inaccesible Xerusalén.

²⁶ Velaí o rei de Babilonia, que se para na encrucillada, no comezo dos dous camiños para consultar as sortes: baralla as frechas, consulta os deuses familiares, observa o fígado.

²⁷ Xa ten na súa man dereita a sorte: A Xerusalén! A emprazar arietes, a prorromper en alaridos, a lanzar gritos de guerra, a emprazar arietes fronte ás portas, a encher ramplas, a construír torres de asalto!

²⁸ Isto resultaralles a eles coma un vaticinar en balde ós seus propios ollos, fartos dos seus propios xuramentos de fidelidade; pero el lembrarase da inicua infidelidade para a castigar.

²⁹ Velaí, así fala o meu Señor, Iavé: —Para que vos lembredes das vosas iniquidades ó descubrírense as vosas rebelións, ó vérense os vosos pecados en todos os vosos feitos, para que os lembredes, habedes ser apreixados con man forte.

³⁰ Oe ti, malfeitor infame, príncipe de Israel, a quen lle chega o seu día no intre da iniquidade final,

³¹ Así fala o meu Señor, Iavé: —Saca o turbante, quita a coroa! As cousas xa non son como eran: o baixo é alto, e o alto é baixo;

³² Ruína, ruína! Unha ruína hei facer. Pero isto non sucederá ata que chegue aquel que ten o poder de xulgar, que eu lle darei.

³³ —Oe ti, fillo de Adam, anuncia este oráculo: Así fala o meu Señor, Iavé, contra os amonitas e contra a súa violación do xuramento, dilles: —Unha espada, espada desenfundada para a matanza! Espada afiada para collela e lanzar lóstregos!

Ameaza contra os amonitas.

³⁴ Cando acerca de ti hai xa quen ten visións vas, cando acerca de ti hai quen adiviña mentiras, póñente sobre os pescozos de infames malfeitores, ós que lles chega o día, a fin, na hora da iniquidade.

³⁵ Retira o poder do seu gume do lugar onde fuches creada, da terra da túa orixe, onde te vou xulgar:

³⁶ Verterei en ti o meu noxo, soprarei o incendio do meu furor contra ti, e entregareite ó poder de xentes salvaxes, artífices de destrución.

³⁷ Ti volveraste unha rima de leña para o lume, o teu sangue caerá no medio do país. Nunca máis serás lembrada, porque eu, o Señor, son quen falei.