Éxodo 13 - Biblia SEPT

A lei dos Ácimos e a lei dos Primoxénitos

¹ O Señor díxolle a Moisés:

² —"Conságrame todo primoxénito. Todo primeiro nacido que bote o ventre, tanto se é dos homes coma dos animais, perténceme a min".

³ Moisés díxolle ó pobo: —"Lembrade este día en que saístes de Exipto, da casa da servidume, cando con man rexa vos sacou de alí o Señor. Non comades pan lévedo nese día.

⁴ Saídes hoxe, no mes de abib.

⁵ Cando o Señor vos introduza na terra dos cananeos, dos hititas, dos amorreos, dos hivitas e dos iebuseos, conforme o xuramento que fixo a vosos pais, unha terra que deita leite e mel, no mes de abib celebraredes esta festa.

⁶ Sete días seguidos comeredes pans ácimos; o día sétimo será a festa do Señor.

⁷ Comeredes pans ácimos durante os sete días, e que na túa casa non se vexa pan fermentado nin no teu territorio pan lévedo ningún.

⁸ Nese día explicaraslle ó teu fillo: Isto é polo que o Señor fixo por min, cando saín de Exipto.

⁹ Será coma un sinal que pos no teu brazo e coma unha lembranza diante dos teus ollos; levarás nos teus labios a lei do Señor, que te sacou de Exipto con man forte.

¹⁰ Observa este rito de ano en ano, no seu día.

¹¹ Cando o Señor te dea introducido na terra dos cananeos, conforme vos xurou a ti e a teus pais, e cha dea en posesión,

¹² consagrarás ó Señor todos os primoxénitos. As primeiras crías dos teus gandos, se son machos, perténcenlle ó Señor.

¹³ A primeira cría dun asno poderala rescatar cunha ovella; se non a rescatas, tela que desnocar. Os teus fillos primoxénitos telos que rescatar.

¹⁴ Cando mañá o teu fillo che pregunte: Que significa isto?, ti diraslle: O Señor sacounos con man forte de Exipto, da casa da servidume.

¹⁵ O faraón teimaba en non deixarnos saír, e entón o Señor matou a todos os primoxénitos de Exipto, os dos homes e os do gando. Por iso nós sacrificamos para o Señor as primeiras crías do gando que son machos, e rescatamos os fillos primoxénitos.

¹⁶ Será coma un sinal que pos no teu brazo e coma unha lembranza diante dos teus ollos: o Señor sacoute de Exipto con man forte".

A primeira xeira do camiño

¹⁷ Unha vez que o faraón deixou saír o pobo, Deus non o conduciu polo camiño que leva a Filistea, que é máis curto, pois preveu: "—Non sexa que, ó vérense en guerra, se arrepintan e dean volta para Exipto".

¹⁸ Deus fíxolles dar polo deserto un rodeo, na dirección do Mar Rubio. Os israelitas saíran de Exipto ben armados.

¹⁹ Moisés levaba consigo os ósos de Xosé, pois este fixéralles xurar ós israelitas: —"Deus visitaravos certamente, e entón levaredes de aquí os meus ósos convosco".

²⁰ Saíron de Succot e acamparon en Etam, á beira do deserto.

²¹ O Señor camiñaba diante deles, polo día nunha columna de nube para os guiar, pola noite nunha columna de lume para os alumear. Dese xeito camiñaban de día e de noite.

²² Nin a columna de nube se afastaba do pobo polo día nin a de lume pola noite.