Éxodo 10 - Biblia SEPT

A praga da lagosta

¹ O Señor díxolle a Moisés: —"Vai onda o faraón. Eu endurecino a el e á súa corte, para facer diante deles os meus sinais,

² e para que así poidas contarlles a teus fillos e a teus netos como tratei eu ós exipcios e os sinais que fixen con eles. Dese xeito saberedes que eu son o Señor".

³ Moisés e Aharón presentáronse ó faraón, para dicirlle: —"Así fala Iavé: Por canto tempo te negarás a abaixarte diante de min? Deixa saír o meu pobo, para que me ofreza culto.

⁴ Se non o deixas saír, mañá traerei a lagosta ó teu país.

⁵ Cubrirá a superficie da terra, de xeito que non se poderá nin ver o chan; comerá o resto salvado do pedrazo; rillará as plantas todas que crecen nos campos.

⁶ Encherá a túa casa, as dos teus ministros e as de todos os exipcios, cousa que nunca viron teus pais nin teus avós, desde o día en que viñeron á terra ata hoxe". Moisés deu a volta e saíu de onda o faraón.

⁷ Os ministros dixéronlle ó faraón: —"Ata cando nos seguirá poñendo trapelas este home? Deixa marchar esa xente, e que ofrezan culto ó seu Deus Iavé. Ou non te dás conta aínda de que Exipto se está botando a perder?"

⁸ Fixeron volver a Moisés e a Aharón onda o faraón, e este díxolles: —"Ide e dade culto a Iavé, o voso Deus. Pero cales son os que irán?"

⁹ Respondeulle Moisés: —"Iremos nós cos nenos e cos vellos, cos fillos e coas fillas. Levaremos tamén as ovellas e as vacas, pois celebramos a festa de Iavé".

¹⁰ Díxolle o faraón: —"Así vaia Iavé convosco, coma eu vos deixarei saír a vós e a vosos fillos! Pero vedes como son cativas as vosas intencións?

¹¹ Non. Ide soamente os homes e dade culto a Iavé, pois iso é o que pedistes". E con iso o faraón botounos da súa presenza.

¹² O Señor díxolle a Moisés: —"Estende a túa man sobre Exipto, e que entre a lagosta por todo o país, que coma a herba dos campos e o que quedou do pedrazo".

¹³ Moisés tendeu a vara sobre Exipto, e o Señor empuxou cara ó país un vento do leste, todo o día e toda a noite. Pola mañá o vento siroco trouxera a lagosta.

¹⁴ A lagosta entrou por todo o país e pousouse en toda a terra de Exipto. Tan grande cantidade de lagosta non a houbera antes nin a volvería haber despois.

¹⁵ Cubría a superficie da terra, ata escurecela. Comeu a herba dos eidos e os froitos das árbores que quedaran do pedrazo. En todo o Exipto non quedou chisca de verde, nin nas árbores nin nos campos.

¹⁶ O faraón fixo chamar a toda présa a Moisés e a Aharón, para dicirlles: —"Pequei contra Iavé, o voso Deus, e tamén contra vós.

¹⁷ Agora perdoade o meu pecado, tamén por esta vez, e rogade a Iavé, o voso Deus, para que arrede de min este mortífero castigo".

¹⁸ Moisés saíu de onda o faraón e rogou ó Señor.

¹⁹ O Señor trocou aquel vento por un vento forte do mar, que levou a lagosta e a guindou no Mar Rubio. Non quedou unha lagosta nos lindeiros de Exipto.

²⁰ Pero o Señor endureceu o corazón do faraón, e este non deixou saír os israelitas.

As tebras

²¹ O Señor díxolle a Moisés: —"Ergue a túa man cara ó ceo, e virán sobre Exipto unhas tebras tan pechas, que se poderán apalpar".

²² Moisés estendeu a súa man cara ó ceo e viñeron tres días de néboa escura sobre Exipto.

²³ Nos tres días non se vían uns ós outros nin se podían mover do seu sitio. Pero nas moradas dos israelitas había luz.

²⁴ O faraón mandou chamar a Moisés, para dicirlle: —"Ide e dade culto a Iavé. Podedes levar convosco os vosos fillos; deixade só as ovellas e as vacas".

²⁵ Respondeulle Moisés: —"Permitirasnos levar tamén vítimas para os sacrificios que habemos ofrecer a Iavé, o noso Deus.

²⁶ O gando terá que vir connosco, sen que quede aquí nin unha uña, pois del temos que ofrecer culto a Iavé, o noso Deus. Nós non sabemos aínda o que lle habemos ofrecer; só o saberemos alí".

²⁷ Pero o Señor endureceu o corazón do faraón, que non quixo deixalos saír.

²⁸ Díxolle a Moisés: —"Arrédateme de aquí, e non te me poñas máis diante. Se un día volves verme, morrerás".

²⁹ Respondeulle Moisés: "Como ti digas. Non che volverei ver a cara".