Cantares 6 - Biblia SEPT

Xardineiro e pastor

¹ —Para onde foi o teu amigo, belida entre as mulleres? Cara a onde volveu o teu amigo e contigo o iremos buscar?

² —Baixou o meu amigo ó seu horto, vai nas matas do bálsamo; foi pastar no xardín e facer a colleita de lirios.

³ Eu son do meu amigo e o meu amigo é meu, que pasta nos lirios.

Medo

⁴ —Fermosa es ti, miña amada, coma Tirsah, xentil coma Xerusalén, terrible cal batallón, pendóns ó vento.

⁵ Torna os ollos de min que me fan arrepiar! Os teus cabelos son fato de cabuxas que baixan serpeando do Galaad.

⁶ Os teus dentes, grea de ovellas nais subindo do lavado, todas elas preñadas de xemelgos, e ningunha hai maniña.

⁷ Rebandas de granada son as túas meixelas por entre o teu veo.

Fachenda

⁸ Se son sesenta as raíñas, oitenta as favoritas e sen conta as doncelas,

⁹ só unha é a miña pomba, a máis perfecta, a única de súa nai, preferida daquela que a xerou. Vírona as donceliñas, e gabárona, as raíñas e favoritas, e loárona.

¹⁰ —"Quen é esta que está a xurdir coma a alborada, fermosa coma a lúa chea, a brillar coma o sol, terrible cal batallón, pendóns ó vento?

¹¹ Ao nogueiral baixei ver xermolar as palmas, ollar se agroma a vide e florecen os granados.

¹² Non sei o que me pasa pois que me puxo a tremer ela, a filla de xentes nobres.