Cantares 4 - Biblia SEPT

Corpo xeitoso

¹ —Si que es belida, miña amada, si que es belida! Os teus ollos son pombiñas por entre o teu veo. Os teus cabelos, un fato de cabuxas que baixan serpeando do monte Galaad;

² os teus dentes, grea de ovellas tosquiadas subindo de se lavar, todas elas preñadas de xemelgos e ningunha hai maniña.

³ Cal fita carmesí son os teus labios, é doce a túa fala; metades de granada as túas meixelas por entre o teu veo.

⁴ Atalaia davídica é o teu pescozo, ben fornecida de ameas; mil escudos van dela pendurados, todas as adargas dos guerreiros.

⁵ Os teus dous peitos son coma dúas crías xemelgas de gacela, a pastar nos lirios.

⁶ Ata que sopre o día e fuxan as sombras hei subir ó monte da mirra, ata o cume do incenso.

⁷ Toda ti es belida, miña amada, non hai en ti lixo ningún.

Ven xa!

⁸ Ven do Líbano, noiva! Ven do Líbano, baixa! Deixa o cumio do Amanah, o cimo do Senir e mais o Hermón, as covas dos leóns, o monte das panteras!

Meigallo

⁹ Botáchesme o meigallo, cariño, miña noiva! Botáchesme o meigallo, cunha das túas olladas, cunha das xoias que levas na gorxa!

Mel e favo

¹⁰ Que belos os teus amores, cariño, miña noiva! Canto mellores có viño son os teus amores, e a túa fragrancia ca todos os aromas!

¹¹ Un favo a destilar son os teus labios, noiva! Mel e mais leite hai baixo a túa lingua! O recendo da túa túnica é recendo do Líbano!

Epigrama admirativo

¹² Es ti un horto pechado, cariño, miña noiva. Es ti un horto pechado, unha fonte selada.

Recendo do paraíso

¹³ A túa ramaxe é un paraíso de granados, cheo de froitos exquisitos.

¹⁴ Azafrán, canela e cinamomo, toda madeira de gorentoso fume. O nardo, a mirra, o áloe, coas mellores matas de bálsamo.

¹⁵ Fonte do meu xardín, manancial de augas vivas que flúen desde o Líbano!

¹⁶ —Ergue, vento de nordesía! Ven ti, vento galopante! Venteade o meu xardín: que espalle os seus aromas! Que veña o meu amigo ó seu xardín, que coma daquel froito que cobiza!