2 Samuel 1 - Biblia SEPT

A nova da derrota de Israel chega a David

¹ Despois da morte de Xaúl, David, vencedor dos amalecitas, volveu para Siquelag.

² Ao terceiro día disto, chegou un home do campamento de Xaúl, coa roupa toda rachada e a cabeza cuberta de po. Presentouse a David e saudouno, prostrándose rostro en terra.

³ David preguntoulle: —"De onde vés?" E el respondeulle: —"Escapei do campamento de Israel".

⁴ David insistiu: —"Que foi o que pasou? Cóntamo!" E el dixo: —"Os soldados fuxiron do combate; moitos deles caeron mortos e morreron tamén Xaúl e o seu fillo Ionatán".

⁵ David preguntoulle aínda ó mozo que o estaba informando:

⁶ —"Como sabes que morreu Xaúl e o seu fillo Ionatán?" O mozo respondeulle: —"Eu atopábame casualmente no monte de Guilboa e vin que Xaúl se apoiaba na súa lanza, ó tempo que os carros e os xinetes estaban para collelo.

⁷ Xaúl volveuse para atrás e, ó verme, chamou por min. Eu díxenlle: Aquí estou.

⁸ El preguntoume: Ti quen es? E eu respondinlle: Son un amalecita.

⁹ Entón díxome el: Bótate a min e remátame; agarroume a vertixe da morte, pero aínda me queda vida.

¹⁰ Eu boteime entón a el e remateino, pois estaba seguro de que non sobreviviría á caída. Despois quiteille a coroa que levaba na cabeza e o brazalete do seu brazo e aquí llos traio ó meu señor".

¹¹ David agarrou o seu manto e rachouno; e o mesmo os seus homes todos.

¹² Fixeron dó, choraron e xaxuaron ata a tarde por Xaúl, polo seu fillo Ionatán, polo pobo do Señor e pola casa de Israel, que caeran a fío de espada.

¹³ David preguntoulle ó mozo que lle trouxera as noticias: —"Ti de onde es?" E el respondeulle: —"Son fillo dun forasteiro amalecita".

¹⁴ E David díxolle: —"E como te atreviches a erguer a man para matar o unxido do Señor?"

¹⁵ David chamou a un dos seus servidores e ordenoulle: —"Acércate onda el e mátao". E o servente feriuno e matouno.

¹⁶ David dixo cara a el: —"Que o teu sangue recaia enriba da túa cabeza, pois a túa propia boca falou contra ti, cando dixeches: eu matei o unxido do Señor".

Elexía por Xaúl e Ionatán

¹⁷ David entoou, daquela, por Xaúl e polo seu fillo Ionatán, esta elexía

¹⁸ e mandou que a aprendesen os fillos de Xudá. Atópase escrita no libro do Xusto.

¹⁹ —"Ai, a túa flor, Israel, cadáveres nos teus outeiros! Como caeron os valentes!

²⁰ Non o contedes en Gat, non o pregoedes nas rúas de Axquelón, para que non se aleden as fillas dos filisteos, para que non rebulden as fillas dos incircuncisos.

²¹ Montes de Guilboa, nin orballo nin choiva caian enriba de vós, altas mesetas, xa que alí se luxaron os escudos dos heroes, o escudo de Xaúl, non unxido con óleo,

²² senón con sangue de feridos e graxa de valentes. O arco de Ionatán nunca retrocedeu, nin a espada de Xaúl volveu nunca en baleiro.

²³ Xaúl e Ionatán, queridos e agarimosos, nin a vida nin a morte os separou, máis lixeiros cás aguias, máis fortes cós leóns.

²⁴ Fillas de Israel, chorade por Xaúl, o que vos vestía de púrpura preciosa e adornaba os vosos vestidos con enfeites de ouro.

²⁵ Como caeron os heroes no medio do combate! Ionatán, ferido de morte nos outeiros!

²⁶ Dóiome por ti, meu irmán, Ionatán. Canto te quería! O teu amor era máis doce para min có amor das mulleres.

²⁷ Como caeron os heroes e pereceron as armas da guerra!"