2 Corintios 7 - Biblia SEPT

¹ Xa que tales promesas temos, meus amigos, limpémonos de toda inmundicia de corpo ou de espírito e completemos a santificación no temor de Deus.

Cariño de Paulo polos corintios

² Facédenos un sitio no voso corazón: a ninguén ofendemos, a ninguén defraudamos, a ninguén explotamos.

³ Non o digo para vos censurar; xa vos dixen que ides tan dentro dos nosos corazóns que estamos xuntos para vivir e mais para morrer.

⁴ Teño moita confianza en vós e estou orgulloso de vós. Estou moi animado e rebordo alegría no medio de todas as nosas tribulacións.

⁵ Certo que tampouco ó chegar a Macedonia non tivemos acougo, senón ó contrario, tribulacións por todas partes: cara a fóra, loitas; e cara a dentro, temores.

⁶ Pero Deus, que lles dá alento ós abatidos, consoloume coa chegada de Tito.

⁷ Vaia, coa chegada e cos ánimos que traía de vós, contándome da vosa saúde, das vosas mágoas, da vosa ansia por min, o que me alegrou aínda máis.

⁸ Por iso, a pesar de que vos contristei coa miña carta, non teño pena. Se o sentía ó ver que aquela carta vos contristou, aínda que foi momentaneamente,

⁹ Agora alégrome, non de que vos contristásedes senón de que esa tristeza vos levase ó arrepentimento. A vosa foi unha tristeza segundo criterios de Deus, así que non perdestes nada por culpa nosa.

¹⁰ Pois unha tristeza segundo criterios de Deus produce un arrepentimento para a salvación, sen volta atrás; mentres que a tristeza por motivos mundanos produce a morte.

¹¹ Velaí canta ansia provocou en vós o contristarvos segundo criterios de Deus e mesmo con que desculpas e con que indignación, con que temor, con que saudade, con que emulación, con que escarmento demostrastes de todos os modos posibles que non tiñades culpas no asunto.

¹² Así que, se vos escribín, non foi en realidade nin polo ofensor nin polo ofendido; só quería que manifestásedes diante de Deus o interese que tedes por nós.

¹³ E isto foi o que nos consolou. Ademais desta satisfacción, alegrámonos moito máis aínda ó ver a alegría de Tito, a quen tanto tranquilizastes.

¹⁴ Se en algo presumín de vós, non quedei mal; do mesmo modo que vos dixemos sempre a verdade, así tamén as loanzas que de vós lle fixen a Tito saíron certas.

¹⁵ E o agarimo que vos ten medra aínda máis, ó lembrar agora a obediencia de todos vós, e como o recibistes con sumo respecto.

¹⁶ Alégrome de poder contar convosco para todo.