2 Corintios 10 - Biblia SEPT

A autoridade de Paulo

¹ Eu, Paulo en persoa, pídovos isto, pola paciencia e benignidade de Cristo: eu, que na vosa presenza parezo coitado pero que, ausente, son ousado convosco.

² Pídovos que, cando vaia, non teña que poñerme atrevido coa firmeza que creo deber usar con algúns que nos acusan de camiñar con miras humanas.

³ Aínda que camiñamos coma homes, non actuamos movidos por miras humanas.

⁴ Porque as armas do noso combate non son terreais: son poderes de Deus, capaces de abater fortalezas; destruímos sofismas

⁵ e toda altivez que se ergue contra o coñecemento de Deus; encadeamos todo pensamento á obediencia, someténdoo a Cristo;

⁶ e estamos prontos a vingar toda rebeldía, unha vez que a vosa submisión sexa cumprida.

⁷ Mirade ben! O que estea convencido de ser de Cristo, que teña en conta tamén que nós somos tan de Cristo coma el.

⁸ E, aínda que teña que alardear un pouco de máis da nosa autoridade (que o Señor nos concedeu para edificación e non para destrución vosa), non me hei avergonzar;

⁹ Así non darei a impresión de querervos amedrentar coas cartas.

¹⁰ Porque algúns din: "por carta é duro e enérxico pero en persoa é coitado e non fala ben".

¹¹ Pense ese tal que, como somos de palabra nas cartas estando ausentes, así imos ser de obra cando esteamos presentes.

¹² Xa non nos atrevemos a equipararnos ou a compararnos con algúns deses que tanto se chufan. Pero a eses, con tanto se poñeren de modelos de si mesmos e con tanto se compararen consigo mesmos, xa non lles goberna a cabeza.

¹³ Pola nosa parte, non nos queremos gabar de máis, senón conforme a medida que estableceu Deus para nós; a medida de chegar ata vós.

¹⁴ Non é coma se non chegásemos a vós e tivésemos que nos estirar, pois fomos os primeiros en chegar a vós co Evanxeo de Cristo.

¹⁵ Nin nos gloriamos de máis nin nos gloriamos á conta de traballos alleos; pero tiñamos a esperanza de que, segundo se ía espallando a fe entre vós, iámonos multiplicar máis e máis, conforme a nosa idea,

¹⁶ para levar o Evanxeo alén dos vosos eidos, sen presumir do traballo alleo meténdonos en terreo xa cultivado.

¹⁷ O que presume, que presuma do Señor,

¹⁸ porque non queda aprobado o que se pon el unha alta cualificación, senón aquel a quen lla pon o Señor.