1 Tesalonicenses 2 - Biblia SEPT

Predicación e apostolado de Paulo

¹ Vós ben sabedes, irmáns, que a nosa visita onda vós non resultou estéril,

² senón que, maltratados e aldraxados en Filipos como sabedes, tivemos a coraxe, grazas ó noso Deus, de vos expoñer o Evanxeo de Deus no medio dunha gran loita,

³ pois a nosa predicación non proviña do erro, de motivos inconfesables ou de mala idea,

⁴ senón que, polo contrario, falamos así porque Deus nos considerou dignos de nos confiar o Evanxeo sen intentarmos contentar os homes, senón contentar a Deus, que pescuda os nosos corazóns.

⁵ Nin actuamos endexamais con palabras solermiñas, como ben sabedes, nin con segundas intencións de comenencia ben o sabe Deus!;

⁶ nin procurando honores dos homes: nin de vós, nin doutros,

⁷ e iso que podiamos presentarnos con autoridade, coma apóstolos de Cristo. Non obstante, fixémonos tenros no medio de vós, coma unha nai que agarima os seus fillos.

⁸ Polo cariño que vos tiñamos estabamos dispostos a entregarvos non só o Evanxeo de Deus, senón a nosa propia vida: tanto vos fixestes querer.

⁹ Acordaravos, irmáns, o noso esforzo e fatiga: traballando noite e día, por non sermos unha carga para ningún de vós. Así foi como vos predicamos o Evanxeo de Deus.

¹⁰ Vós sodes testemuñas, e Deus tamén, de que nos comportamos convosco, os crentes, de xeito correcto, honrado e sen tacha.

¹¹ Ben sabedes que eramos para cada un de vós coma un pai para os seus fillos:

¹² Aconsellándovos cariñosamente ou con firmeza que vos comportásedes como merece o Deus que vos chamou ó seu Reino e gloria.

A resposta dos Tesalonicenses

¹³ É tamén por isto polo que lle damos decote grazas a Deus: porque, ó recibirdes de nós a palabra de Deus, acolléstela non coma palabra de homes senón coma o que verdadeiramente é: coma palabra de Deus, que actúa en vós, os crentes.

¹⁴ Porque vós, irmáns, saídeslles ás comunidades cristiás que hai na Xudea, pois sufristes dos vosos propios paisanos as mesmas cousas que elas sufriron dos xudeus;

¹⁵ eles, que mataron a Xesús e mais ós profetas, perseguíronnos tamén a nós; non agradan a Deus e van contra todos os homes,

¹⁶ porque nos privan de lles falarmos ós xentís e que así se salven, acugulando cada vez máis a medida dos seus pecados. Pero a ira de Deus caeu sobre eles ata o remate.

Desexo de os volver visitar

¹⁷ Nós, irmáns, ó pouco tempo de nos separarmos de vós separados fisicamente non co corazón, xa estivemos ben inquedos, de tanta morriña por vos ver.

¹⁸ Quixemos ir onda vós polo menos eu, Paulo máis dunha vez; pero Satán impedíunolo.

¹⁹ Pois, cal é a nosa esperanza, o noso gozo e mais a nosa coroa de gloria diante do noso Señor Xesús Cristo, no día da súa vinda? Ou non sodes vós?

²⁰ Si, vós sodes a nosa gloria e a nosa alegría.