1 Samuel 14 - Biblia SEPT

Fazaña de Ionatán

¹ Un día Ionatán, o fillo de Xaúl, díxolle ó seu escudeiro: —"Ven e acheguémonos ó posto dos filisteos naquela banda de alá". O seu pai non lle dixo nada.

² Xaúl estaba apostado nas aforas de Gueba, por baixo do granado de Migrón. Había coma seiscentos homes ó seu lado.

³ Levaba o efod Ahías, fillo de Ahitub, irmán de Icabod, fillo de Pinhás, fillo de Elí, sacerdote do Señor en Xiloh. A xente non se deu conta da marcha de Ionatán.

⁴ A valgada que Ionatán quería atravesar para chegar ó posto filisteo tiña por cada lado un saínte rochoso: un chamábase Bosés e o outro Séneh.

⁵ O do norte miraba cara a Micmás e o do sur cara a Gueba.

⁶ Ionatán díxolle ó seu escudeiro: —"Ven, acheguémonos ó posto deses incircuncisos. Quizais faga o Señor algo por nós, pois a el nada lle impide dar a vitoria, o mesmo ós moitos coma ós poucos".

⁷ O escudeiro respondeulle: —"Fai o que che suxira o corazón. Eu estou aquí para o que ti queiras".

⁸ Ionatán decidiu entón: —"Imos pasar onda eses homes deixando que eles nos vexan.

⁹ Se nos din: alto aí, ata que cheguemos onda vós, nós ficaremos quedos e non subiremos ata onda eles.

¹⁰ Mais se nos din: subide onda nós, nós subiremos, pois o Señor entréganolos nas mans. Ese será o sinal".

¹¹ Entón deixáronse ver polos filisteos, que dixeron: —"Mirade. Hebreos que saen dos tobos, onde se acochaban".

¹² E desde o posto berráronlles a Ionatán e ó seu escudeiro: —"Subide onda nós, que vos temos que dicir unha cousa". Ionatán díxolle entón ó escudeiro: —"Sube detrás de min. O Señor vai entregalos nas mans de Israel".

¹³ Ionatán subiu, agatuñando coas mans e cos pés, e o escudeiro detrás del. Os filisteos que caían diante de Ionatán rematábaos detrás o escudeiro.

¹⁴ Nesa primeira batida que deron Ionatán e o seu escudeiro, morreron coma vinte homes en media fanega de terra.

¹⁵ O medo invadiu a todo o exército filisteo, no campamento e no posto, mesmo ás forzas de combate. A terra estremeceu, collida dun sacro terror.

¹⁶ Desde Gueba de Benxamín as sentinelas de Xaúl viron que as xentes filisteas rebulían e fuxían dun lado para o outro.

¹⁷ Xaúl díxolles ós homes que o seguían: —"Pasade revista e vede quen dos nosos marchou". Pasaron revista e faltaban Ionatán e o seu escudeiro.

¹⁸ Xaúl díxolle entón a Ahías: —"Trae aquí o efod". (Pois, daquela, levaba Ahías o efod en Israel).

¹⁹ Mentres falaba Xaúl co sacerdote, no campamento filisteo medraba o barullo. Xaúl díxolle ó sacerdote: —"Aparta a túa man".

²⁰ Xaúl reuniu o seu exército, dirixiuse ó lugar do combate e viron ós filisteos nunha gran barafunda, erguendo a espada uns contra os outros.

²¹ Os hebreos que desde antes pertencían ó exército filisteo e que subiran con el ó campamento, pasáronse ós israelitas de Xaúl e de Ionatán.

²² E todos os homes de Israel, que estaban escondidos na montaña de Efraím, desde que oíron que os filisteos escapaban fuxindo, xuntáronse eles tamén cos que os ían perseguindo.

²³ Aquel día salvou o Señor a Israel. O combate seguiu ata Bet—Aven.

O voto de Xaúl

²⁴ Os homes de Israel estaban esgotados aquel día, porque Xaúl fixera sobre eles esta imprecación: —"Maldito o que probe bocado ata a tarde, primeiro de que eu me vingue dos meus inimigos". E ninguén probou bocado.

²⁵ Mais chegaron a un bosque onde había mel polo chan.

²⁶ Ao entraren no bosque, os soldados viron correr o mel; pero ninguén se atreveu a levalo coa man á boca por medo do xuramento.

²⁷ Ionatán non oíra que o seu pai impuxera ó pobo o xuramento. Tendeu a vara que tiña na man, molloulle a punta no mel e levouna á boca. Os ollos relucíronlle.

²⁸ Un dos soldados informouno: —"O teu pai impúxolle ó exército esta imprecación: maldito o que probe hoxe bocado, mesmo se a xente está fatigada".

²⁹ Ionatán respondeu: —"O meu pai fíxolle dano ó país. Vede como me brillan os ollos só porque probei ese chisco de mel.

³⁰ Se os soldados comesen dos despoxos que se lles colleron ós inimigos, non sería hoxe maior a desfeita dos filisteos?"

³¹ Aquel día bateron nos filisteos desde Micmás ata Aialón; pero a xente acabou esfameada.

³² Botaron man do botín, colleron ovellas, vacas e tenreiros, sacrificáronos no chan e comeron a carne co sangue.

³³ Déronlle aviso a Xaúl: —"Mira que o pobo peca contra o Señor comendo carne co sangue". Xaúl dixo: —"Iso é un pecado. Facede rodar para acó unha pedra grande".

³⁴ E dispuxo: —"Ide por entre a xente e dicídelle a cada un que traia aquí o seu boi e a súa ovella. Degolarédelos para comelos, e non pequedes contra o Señor, comendo a carne co sangue". Aquela noite cada un veu co que tiña e degolárono alí.

³⁵ Xaúl edificoulle un altar ó Señor. Foi o primeiro que edificou.

³⁶ Despois propuxo Xaúl: —"Baixemos tras dos filisteos esta noite. Saquearemos ata o amencer e que non quede sequera un". E respondéronlle: —"Fai o que che pareza!" Pero os soldados dixeron: —"Consultemos primeiro con Deus".

A consulta das sortes

³⁷ Xaúl consultou con Deus: —"Debo baixar en persecución dos filisteos? Entregaralos nas mans dos israelitas?" Pero non houbo resposta aquel día.

³⁸ Entón ordenou Xaúl: —"Acercádevos aquí os xefes todos do exército e pescudade quen cometeu hoxe un pecado.

³⁹ Porque, pola vida do Señor, salvador de Israel, que aínda que fose o meu fillo Ionatán, tería que morrer". Pero ninguén lle respondeu unha palabra.

⁴⁰ Xaúl díxolle entón ó exército israelita: —"Vós todos porédesvos dun lado e eu e o meu fillo Ionatán porémonos do outro". O exército respondeulle: —"Fai como che pareza".

⁴¹ Entón Xaúl preguntoulle ó Señor: —"Deus de Israel, por que non respondes hoxe ó teu servo? Se somos culpables eu ou o meu fillo Ionatán, fai que saia urim, e se o é o exército de Israel, que saia tummim". E a sorte caeu en Ionatán e en Xaúl, quedando o exército libre.

⁴² Xaúl mandou entón: —"Botade as sortes entre min e o meu fillo Ionatán". E tocoulle a Ionatán.

⁴³ Xaúl díxolle a Ionatán: —"Cóntame o que fixeches". Ionatán respondeulle: —"Probei un chisco de mel coa punta do pau que levaba na man. Estou pronto para morrer".

⁴⁴ Xaúl xurou: —"Que Deus me castigue, se non morres, Ionatán".

⁴⁵ Pero os soldados dixéronlle a Xaúl: —"Como vai morrer Ionatán, despois de acadar esta vitoria para Israel? De ningunha maneira! Vive o Señor que non caerá por terra un cabelo da súa cabeza, pois Deus obrou hoxe por el". Dese xeito o exército salvou a vida de Ionatán, que non morreu.

⁴⁶ Xaúl deixou de perseguir os filisteos, que tornaron para a súa terra.

Síntese do reino de Xaúl

⁴⁷ Desde que tomou posesión da realeza, Xaúl loitou contra os inimigos do arredor de Israel, os moabitas, os amonitas e os edomitas, o rei de Sobah e os filisteos. Por onde foi sempre venceu.

⁴⁸ Era home valente. Venceu ós amalecitas e librou a Israel dos que o tiñan asoballado.

⁴⁹ Os fillos que tivo, foron: Ionatán, Ixví e Melquixúa. Das súas dúas fillas, a máis vella chamábase Merab e a máis nova Micol.

⁵⁰ A súa muller chamábase Ahinoam, filla de Ahimaas. O xeneral do seu exército chamábase Abner, fillo de Ner, tío de Xaúl.

⁵¹ O pai de Xaúl, Quix, e Ner, pai de Abner, eran fillos de Abiel.

⁵² Durante todo o reinado de Xaúl houbo guerra cos filisteos. Todos os homes fortes e valentes que vía, Xaúl levábaos consigo.