Agus cothófar coimhthígh ar do chuid, rachaidh do shaothar chun sochair teaghlaigh strainséartha,
An té a thugann grá don eagna, cuireann sé áthas ar a athair; ach an té a thaithíonn striapacha, scaipeann sé a chuid.
Ná caith do neart go léir le mná, ná do [leasracha] leis an lucht millte ríthe seo.
Agus déanfaidh tú osna i ndeireadh do shaoil, nuair a bheidh do cholainn is d'fheoil caite;
Nó imeoidh d'onóir le daoine eile agus blianta do shaoil le duine gan trócaire,
Is féidir striapach a cheannach ar chanta aráin, ach is ar bheatha mhórluaigh a bhíonn tóir ag an adhaltrach.
Ní ghlacfaidh sé le cúiteamh, ná ní shásófar é dá mhéad a bhronnann tú air.
Tá na heachtrannaigh ag ídiú a nirt agus ní bhraitheann sé dada! Is ag dul i léithe atá a chuid gruaige agus ní heol dó é!
Ach an mac seo agat nuair a tháinig sé, tar éis do mhaoin shaolta a ídiú le striapacha, mharaigh tú an lao biata dó.’