Le thú a chosaint ar shlí na hurchóide, agus ar lucht na claonteanga,
Beidh an croí calaoiseach i bhfad uaim; ní aithneoidh mé an t‑olc.
Ná claon mo chroí chun oilc ar bith ná chun drochbhearta a dhéanamh le lucht na hurchóide; nár ithe mé sólais sho-bhlasta ina gcuideachta.
Tá an chneastacht ar sileadh le beola an fhíréin, ach calaois le beola an urchóidigh.
An té a mbíonn caidreamh aige ar dhaoine eagnaí, éiríonn sé féin eagnaí; bíodh amadáin mar chairde aige, agus beidh sé thíos leis.
Feicfidh do shúile nithe aisteacha, agus tiocfaidh briathra earráideacha ó íochtar do chroí.
An té a bhfuil a mhuinín aige as a smaointe féin, is amadán é; ach déanfar an té a shiúlann ar chosán na heagna a fhuascailt.
Óir is fuath leis an Tiarna an duine urchóideach; is leis na fíréin amháin a ligeann sé a rún.
An scraiste, an t‑urchóideach, gabhann sé thart agus grabhas air;
Is liomsa dea-chomhairle agus ceartbhreithiúnas; is liomsa géire intleachta agus cumas.
Tréigigí bhur mbaois agus mairfidh sibh; siúlaigí ar bhealach na tuisceana.”
Agus tá daoine agaibh féin a éireoidh agus a thabharfaidh teagasc claon d'fhonn deisceabail a mhealladh chucu.
Ná bíodh aon dul amú oraibh: “milleann drochchomhluadar dea-bhéasa.”
Imígí as a measc, dá bhrí sin, agus scaraigí leo; ná bainigí le rud neamhghlan agus beidh fáilte agamsa romhaibh.