Scriosann béal an amadáin é féin, agus is gaiste dó a bheola.
Ná géill, a Thiarna, do mhianta na n‑urchóideach; nár éirí lena mírúin mhailíseacha. Selah
scaoilfidh Dia a shaigheada leo go tobann, agus déanfaidh sé a ngoin gan choinne.
Cuireann lucht na heagna an t‑eolas i dtaisce; ach leanann an tubaiste go dlúth ar an mbéal baoth.
Géilleann croí an eagnaí do theagasc ach tá tubaiste i ndán don chabaire baoth.
Trí choireanna a bhéil féin a ghabhtar an t‑urchóideach sa ghaiste; ach tagann an fíréan slán ón tubaiste.
An té a chuireann faire ar a bhéal, cosnaíonn sé a bheo, ach an té a bhíonn béalscaoilteach, bíonn thiar air.
Bíonn slat an uabhair i mbéal an amadáin, ach is díon iad a bheola don duine críonna.
Is foinse beatha an ghaois don té a bhfuil sí ina sheilbh ach is í an bhaois crá na n‑amadán.
Is geall le sóláis mhilse briathra an chúlchainteora, agus sleamhnaíonn siad síos isteach sa ghoile.
Bíonn cionta an urchóidigh mar ghaiste ina thimpeall, agus gabhtar é i líonta a pheaca féin.
Má chuir do chuid cainte i ngreim thú, má chuir briathra do bhéil faoi chuibhreach thú,
Nuair a chonaic sé í stróic sé a chuid éadaigh agus dúirt: “Uch, a iníon ó, cad é mar bhrón a chuireann tú orm! Mo mhairg gur thusa is cúis le mo chumha. Óir thug mé gealltanas don Tiarna agus ní thig liom dul siar ar mo mhóid.”