Dá mbuailfeadh an claíomh é, ní chuirfeadh sé as dó, Ná an tsleá, ná an ga, ná an bhunsach.
Gura dorcha iad réaltaí a camhaoire; Ná bíodh toradh ar a fuireach le solas; Nár fheice sí fabhraí na maidine!
Nuair a éiríonn sé tagann scéin ar na [tonnta], Agus téann na [madhma] féin ar gcúl.
Is cuma leis iarann nó dias, práis nó adhmad críon.
Bhí a cheann agus a ghruaig geal mar olann gheal, mar an sneachta, agus a shúile mar bhladhm thine,