Eoin 3 - Tiomna Nua 1951 (de Siúnta)

¹ Agus do bhí duine de na Fairisíneachaibh, darbh ainm Nicodémus, duine d’uachtaránaibh na nIúdach:

² tháinig seisean chum Íosa san oidhche, agus adubhairt sé leis, A Rabbí, atá a fhios againn gur múinteoir tháinig ó Dhia thú: óir ní féidir go ndéanfadh aon duine na míorbhailtí ghníos tusa, gan Dia bheith leis.

³ D’fhreagair Íosa agus adubhairt sé leis, Go fírinneach adeirim leat, Muna ngeintear duine athuair, ní fhéadann sé ríoghacht Dé d’fheicsin.

⁴ Adubhairt Nicodémus leis, Cionnas do b’fhéidir go ngeinfidhe duine agus é aosta? An bhféadfadh sé dul isteach i mbroinn a mháthar athuair, agus a bhreith?

⁵ D’fhreagair Íosa, Go fírinneach adeirim leat, Muna ngeintear duine ó uisce agus ó’n Spiorad, ní fhéadann sé dul isteach i ríoghacht Dé.

⁶ An nidh geintear ó’n gcolainn, is colann é; agus an nidh geintear ó’n sphiorad is spiorad é.

⁷ Ná bíodh iongnadh ort go ndubhras leat, Ní foláir bhúr mbreith athuair.

⁸ Séideann an ghaoth mar is áil léi, agus do‐chluin tú a fuaim, acht ní h‐eol duit cad as a dtig sí, agus cá dtéid sí: mar sin do gach duine geintear ó’n Spiorad.

⁹ D’fhreagair Nicodémus agus adubhairt sé leis, Cionnas is féidir na neithe sin do bheith amhlaidh?

¹⁰ D’fhreagair Íosa agus adubhairt sé leis, An tusa múinteoir Israel, agus nach eol duit na neithe sin?

¹¹ Go firinneach adeirim leat, Innsimíd an nidh atá ar eolas againn, agus do‐bheirimid fiadhnaise i dtaobh a bhfacamar: agus ní ghlacann sibh ár bhfiadhnaise.

¹² Má d’inniseas neithe saoghalta dhaoibh, agus nach gcreideann sibh mé, cionnas chreidfeas sibh, má innsim neithe neamhdha dhaoibh?

¹³ Agus ní dheachaidh aon duine suas ar neamh, acht an té tháinig anuas ó neamh, Mac an Duine atá ar neamh.

¹⁴ Agus fá mar árduigh Maois an nathair nimhe sa bhfásach, caithfear Mac an Duine d’árdú ar an gcuma chéadna:

¹⁵ chum go mbéidh an bheatha shíorraidhe ag an uile dhuine chreideas ann.

¹⁶ Óir do ghrádhuigh Dia an saoghal chómh mór sin, go dtug sé a Aon‐Mhac féin, ionnas, gach duine creidfeadh ann, nach gcaillfidhe é, acht go mbéadh an bheatha shíorraidhe aige.

¹⁷ Óir ní chum breitheamhnas do thabhairt ar an saoghal do chuir Dia a Mhac uaidh; acht chum go saorfaidhe an saoghal tríd.

¹⁸ An té chreideas ann ní tugtar breith air: an té nach gcreideann atá breith tabhartha air cheana féin, toisc nár chreid sé i n‐ainm Aon‐Mhic Dé.

¹⁹ Agus is í seo an bhreith, go dtáinig an solas ar an saoghal, agus gurbh annsa leis na daoinibh an dorchacht ’ná an solas; toisc a ngníomhartha bheith go h‐olc.

²⁰ Óir gach duine chleachtas an t‐olc bíonn fuath aige do’n tsolas, agus ní thig sé chum an tsolais, ar eagla go nochtfaidhe a ghníomhartha.

²¹ Acht an té chleachtas an fhírinne tig sé chum an tsolais, chum go bhfoillseochaidhe a ghníomhartha, go ndearnadh iad i nDia.

²² I n‐a dhiaidh sin do chuaidh Íosa agus a dheisceabail isteach i ndúthaigh Iúdaea; agus d’fhan sé ’n‐a chómhnaidhe annsin mar aon leo, agus do bhí sé ag baisteadh.

²³ Agus do bhí Eoin ag baisteadh, leis, i nAenón, i n‐aice Shalim, óir do bhí a lán uisce ann, agus do thagadh na daoine, agus do baistidhe iad.

²⁴ Óir do bhí Eoin gan cur sa bpríosún go fóill.

²⁵ Uime sin d’éirigh conspóid idir dheisceabail Eoin agus Iúdach éigin i dtaobh glantóireachta.

²⁶ Agus thángadar chum Eoin, agus adubhradar leis, A Rabbí, an té úd do bhí id’ fhochair taobh thall de Iórnán, go dtug tú fiadhnaise ’n‐a thaobh, féach, atá sé ag baisteadh, agus atá gach aoinneach ag teacht chuige.

²⁷ D’fhreagair Eoin agus adubhairt sé, Ní féidir le duine éinnidh do ghlacadh muna dtugtar dhó é ó neamh.

²⁸ Is fiadhnaidhthe sibh féin dom go ndubhras, Ní mise an Críost, acht, do cuireadh roimhe mé.

²⁹ An té ag a bhfuil an bhainchéile is é an fear nua‐phósta é: acht cara an fhir nua‐phósta atá ’n‐a sheasamh ag éisteacht leis, bíonn an‐áthas air mar gheall ar ghuth an fhir nua‐phósta: d’á bhrigh sin, an t‐áthas atá orm‐sa atá sé iomlán.

³⁰ Caithfidh seisean dul i dtreise acht caithfidh mise dul i laighead.

³¹ An té thig anuas, atá sé ós cionn cách: an té thig ó’n talamh is duine talmhaidhe é, agus is ar neithibh talmhaidhe labhras sé: an té thig ó neamh atá sé ós cionn cách.

³² An méid do chonnaic agus do‐chuala sé, do‐bheir sé fiadhnaise air.

³³ An té do ghlac a fhiadhnaise, atá tabhartha fá n‐a shéala aige go bhfuil Dia fíor.

³⁴ Óir an té do chuir Dia uaidh labhrann sé briathra Dé: óir ní de réir tómhais bhronnas Dia an Spiorad.

³⁵ Grádhuigheann an t‐Athair an Mac, agus atá gach uile nidh tabhartha aige dhó ’n‐a láimh.

³⁶ An té chreideas sa Mac, atá an bheatha shíorraidhe aige; acht an té nach n‐umhluigheann do’n Mhac, ní fheicfidh sé an bheatha, acht atá díbheirg Dé i gcómhnaidhe air.