Eoin 15 - Tiomna Nua 1951 (de Siúnta)

¹ Is mise an fhíneamhain fhíor, agus is é m’Athair an fíon‐tsaothruightheoir.

² Aon chraobh díom nach dtugann toradh, scoitheann sé í: agus aon chraobh do‐bheir toradh, glanann sé í chum go dtiubhradh sí tuilleadh tortha.

³ Atá sibh‐se glan anois de bhárr an bhriathair do labhras libh.

⁴ Fanaidh ionnam‐sa, agus mise ionnaibh‐se. Fá mar nach bhféadann an chraobh toradh do thabhairt uaithi féin muna bhfanann sí ar an bhfíneamhain; ní fhéadann sibh‐se, acht an oiread, muna bhfanann sibh ionnam‐se.

⁵ Is mise an fhíneamhain, is sibh‐se na craobhacha: An té fhanas ionnam‐sa, agus go bhfanaim‐se ann, do‐bheir seisean mórán tortha: óir im’ éagmais‐se ní fhéadann sibh éinnidh do dhéanamh.

⁶ Aon duine nach bhfanann ionnam‐sa, caithtear é amach amhail craobh, agus feoghann sé; agus bailightear iad agus caithtear isteach sa teinidh iad, agus dóightear iad.

⁷ Má fhanann sibh ionnam‐sa, agus má fhanann mo bhriathra ionnaibh‐se, iarraidh nidh ar bith is mian libh, agus do‐ghéantar daoibh é.

⁸ Sibh‐se do thabhairt mórán tortha, as sin is eadh tugtar glóir dom’ Athair; agus sibh do bheith ’n‐bhúr ndeisceablaibh agam‐sa.

⁹ Fá mar thug an t‐Athair grádh dhamh‐sa, thugas‐sa grádh dhaoibh‐se; fanaidh im’ ghrádh.

¹⁰ Má choimhéadann sibh m’aitheanta, fanfaidh sibh im’ ghrádh; fá mar choimhéadas‐sa aitheanta m’Athar, agus go bhfanaim ’n‐a ghrádh.

¹¹ Do labhras na neithe sin libh, d’fhonn go mbéadh mo gháirdeachas ionnaibh, agus go mbéadh bhúr ngáirdeachas iomlán.

¹² Is í seo m’aithne‐se, go dtiubhradh sibh grádh d’á chéile, mar thugas‐sa grádh dhaoibh‐se.

¹³ Ní fhuil grádh ag aon duine is mó ’ná so, go dtiubhradh duine a anam ar son a charad.

¹⁴ Is sibh‐se mo cháirde má ghníonn sibh a n‐órduighim daoibh.

¹⁵ Ní seirbhísigh ghlaodhaim oraibh feasta; óir ní h‐eol do’n tseirbhíseach céard do‐ghní a thighearna: acht thugas cáirde oraibh; óir gach a gcualas óm’ Athair thugas le fios daoibh‐se.

¹⁶ Ní sibh‐se do thogh mise, acht is mise do thogh sibh‐se, agus do cheapas sibh chum go n‐imtheochadh sibh agus go dtiubhradh sibh toradh, agus go mbéadh bhúr dtoradh buan: ionnas, cibé nidh iarrfas sibh ar an Athair im’ ainm‐se, go dtiubhradh sé dhaoibh é.

¹⁷ Do‐bheirim na h‐aitheanta so dhaoibh, chum go mbéadh grádh agaibh d’á chéile.

¹⁸ Má bheir an saoghal fuath dhaoibh, bíodh a fhios agaibh go dtug sé fuath dhamh‐sa rómhaibh.

¹⁹ Dá mba leis an saoghal so sibh, do bhéadh cion ag an saoghal ar a chineál féin: acht de bhrigh nach leis an saoghal sibh, acht gur thoghas‐sa sibh as an saoghal, ar an adhbhar sin atá fuath ag an saoghal daoibh.

²⁰ Cuimhnighidh ar an mbriathar adubhairt mé libh, Ní mó an seirbhíseach ná a mháighistir. Má rinneadar géir‐leanamhain orm‐sa, do‐ghéanaid géir‐leanamhain oraibh‐se mar an gcéadna; má choimhéadadar mo bhriathra‐sa, choimhéadfaidh siad bhúr mbriathra‐sa, leis.

²¹ Acht do‐ghéanaid na neithe seo go léir dhaoibh mar gheall ar m’ainm‐se, de bhrigh nach bhfuil aithne aca ar an té do chuir uaidh mé.

²² Muna mbéadh go dtáinig mé agus gur labhair mé leo, ní bhéadh peacadh ortha: acht anois atáid gan leithscéal i dtaobh a bpeacaidh.

²³ An té go bhfuil fuath aige dhamh‐sa, atá fuath aige dom’ Athair, leis.

²⁴ Muna mbéadh go ndearnas ’n‐a measc na h‐oibreacha nach ndearna aoinneach eile, do bhéidís gan pheacadh: acht anois do chonnacadar mise agus m’Athair, agus thugadar fuath dhúinn.

²⁵ Acht chuige sin tharla, chum go gcóimhlíonfaidhe an briathar atá scríobhtha ’n‐a ndlighe, Thugadar fuath dhom gan chúis.

²⁶ Acht nuair thiocfas an Sólásaidhe, an té chuirfeas mé chugaibh ó’n Athair, Spiorad na fírinne, ghluaiseas ó’n Athair, do‐bhéarfaidh seisean fiadhnaise im’ thaobh‐sa:

²⁷ agus do‐bheir sibh‐se, leis, fiadhnaise, óir atá sibh im’ fhochair ó thosach.