Eoin 12 - Tiomna Nua 1951 (de Siúnta)

¹ Agus sé lá roimh an gcáisc, tháinig Íosa go Bétánia, mar a raibh Lasarus, do bhí tógtha ag Íosa ó’n mbás.

² Agus do‐rinneadar séire annsin: agus do bhí Marta ag friotháileamh; acht do bhí Lasarus mar aon leo‐san do bhí ’n‐a suidhe chum bidh leis.

³ Agus do thóg Máire púnt d’uinnimint náird ghlain, an‐luachmhair, agus d’ong sí cosa Íosa, agus do thriomuigh sí a chosa le n‐a gruaig; agus do líonadh an teach de chumhracht na h‐uinniminte.

⁴ Acht adubhairt duine d’á dheisceablaibh, Iúdás Iscariót, an té do bhí le n‐a bhraith,

⁵ Cad chuige nár díoladh an uinnimint seo ar thrí chéad pinginn, agus a thabhairt do na bochtaibh?

⁶ Ní h‐é go raibh spéis aige ins na bochtaibh go ndubhairt sé sin; acht gur ghadaidhe é, agus gurbh é do bhí i mbun bosca an airgid, agus go mbíodh sé ag goid a gcuirtidhe ann.

⁷ Uime sin adubhairt Íosa, Leigidh dhí: go gcoimhéadaidh sí fá chómhair lae m’adhlaicthe é.

⁸ Óir bíonn na boicht ’n‐bhúr bhfochair i gcómhnaidhe; acht ní bhím‐se ’n‐bhúr bhfochair i gcómhnaidhe.

⁹ Agus do bhí a fhios ag coitcheanntacht na nIúdach go raibh sé annsin: agus thángadar, ní h‐amháin mar gheall ar Íosa, acht chum go bhfeicfidís Lasarus do bhí tógtha aige ó na marbhaibh.

¹⁰ Acht do cheap uachtaráin na sagart de chómhairle Lasarus do chur chum báis, chómh maith;

¹¹ de chionn go raibh mórán de na h‐Iúdaigh ag imtheacht, agus ag creideamhain i hÍosa.

¹² Lá ar n‐a bhárach, do bhí sluagh mór díobh‐san tháinig chum na féile, agus nuair do‐chualadar go raibh Íosa ag teacht go h‐Iarúsalem,

¹³ do thógadar géaga de na pailmibh, agus do ghluaiseadar amach ’n‐a airchis, agus do ghlaodhadar amach, Hósanna: is beannuighthe an té atá ag teacht i n‐ainm an Tighearna, Rí Israel.

¹⁴ Agus fuair Íosa asal óg agus do shuidh sé air;

¹⁵ mar tá scríobhtha, Ná bíodh eagla ort, a inghean Shíoin: féach, atá do Rí ag teacht, ’n‐a shuidhe ar shearrach asail.

¹⁶ Níor thuig a dheisceabail na neithe sin ar dtús: acht nuair do bhí Íosa glóirighthe, annsin do chuimhnigheadar ar a raibh scríobhtha ’n‐a thaobh, agus go ndearnadar na neithe sin dó.

¹⁷ Uime sin, an sluagh daoine do bhí ’n‐a fhochair nuair do ghlaodh sé Lasarus as an tuama, agus do thóg sé ó na marbhaibh é, thugadar fiadhnaise uatha.

¹⁸ Uime sin, fós, do chuaidh an sluagh ’n‐a airchis, óir do‐chualadar go ndearna sé an mhíorbhail sin.

¹⁹ Adubhairt na Fairisínigh, d’á bhrigh sin, eadortha féin, Do‐chí sibh nach bhfuil ag éirghe libh ar chor ar bith: féach, atá an saoghal go léir imthighthe ’n‐a dhiaidh.

²⁰ Agus do bhí Gréagaigh áirithe i measc na ndaoine do chuaidh suas chum adhradh do dhéanamh sa bhféile:

²¹ tháinigh siad‐san chum Philib, fear as Bésáida na Galilé, agus do cheistigheadar é, g‐á rádh, A dhuine uasail, ba mhaith linn Íosa d’fheicsin.

²² Tháinig Pilib agus d’innis sé d’Aindrias é: tháinig Aindrias agus Pilib, agus d’inniseadar d’Íosa é.

²³ Agus d’fhreagair Íosa iad, g‐á rádh, Atá an uair tagtha chum glóir do thabhairt do Mhac an Duine.

²⁴ Go fírinneach adeirim libh, Muna dtuitidh gráinne cruithneachtan sa talamh agus go n‐éagann sé, fanann sé ’n‐a aonar: acht má éagann sé, do‐bheir sé toradh mór uaidh.

²⁵ An té gur mór aige a anam cailleann sé é; agus an té gur beag air a anam sa tsaoghal so, coimhéadfaidh sé chum na beathadh síorraidhé é.

²⁶ Má ghníonn aoinneach seirbhís damh‐sa, leanadh sé mé; agus an áit ’n‐a mhbím‐se, béidh mo sheirbhíseach ann, chómh maith: má ghníonn duine ar bith seirbhís damh‐sa, do‐bhéarfaidh m’Athair onóir dhó.

²⁷ Anois atá buaidhirt anma orm; agus créad adéarfad? A Athair, fuascail mé ó’n uair seo. Acht chuige seo is eadh tháinig mé chum na h‐uaire seo.

²⁸ A Athair, glóirigh t’ainm. Annsin tháinig guth ó neamh, Do ghlóirigheas cheana é, agus glóireochad arís é.

²⁹ Agus an sluagh do bhí ’n‐a seasamh annsin, nuair do‐chualadar é, adubhradar gur tóirneach do bhí ann: adubhairt cuid eile, Aingeal do labhair leis.

³⁰ D’fhreagair Íosa agus adubhairt, Ní ar mo shon‐sa tháinig an guth sin, acht ar bhúr son‐sa.

³¹ Anois atá breitheamhnas an tsaoghail seo ann; anois atá prionnsa an tsaoghail seo le ruagadh.

³² Agus mise, má árduighthear mé ó’n talamh, tarraingeochad chugam na daoine uile.

³³ Acht adubhairt sé sin g‐á chur i dtuigsint dóibh cia an saghas báis do‐gheobhadh sé.

³⁴ D’fhreagair an sluagh é, Do thuigeamar ó’n dlighe go bhfanann an Críost de shíor: agus adeir tusa go gcaithfear Mac an Duine d’árdú? cia h‐é Mac so an Duine?

³⁵ Annsin adubhairt Íosa leo, Tamall beag eile fós, béidh an solas ’n‐bhúr measc. Siubhlaidh an fhaid atá an solas agaibh, i dtreo nach mbéarfadh an dorchact oraibh: agus an té shiubhlas sa dorchact, ní bhíonn a fhios aige cá mbíonn sé ag dul.

³⁶ An fhaid atá an solas agaibh, creididh sa tsolas, chum go mbéidh sibh ’n‐bhúr gclainn do’n tsolas. Do labhair Íosa an méid sin, agus d’imthigh sé agus do cheil sé é féin ortha.

³⁷ Acht gidh go ndearna sé an oiread sin míorbhal ’n‐a bhfiadhnaise, níor chreideadar ann:

³⁸ ionnas go gcóimhlíonfaidhe briathar Ésáias fáidh, adubhairt, A Thighearna, cia chreid ar fhógramar? Agus cia dhó gur nochtadh lámh an Tighearna?

³⁹ Ba é fáth nár fhéadadar creideamhain, go ndubhairt Ésáias i n‐áit eile.

⁴⁰ Do dhall sé a súile, agus chruadhuigh sé a gcroidhe; Ionnas nach bhfeicfidís le n‐a súilibh, ná nach dtuigfidís le n‐a gcroidhe, Agus nach gcasfaidís, Agus nach leigheasfainn iad.

⁴¹ Adubhairt Ésáias é sin, toisc go bhfaca sé a ghlóir; agus do labhair sé ’n‐a thaobh.

⁴² Do bhí mórán de na h‐uachtaránaibh féin, ámh, do chreid ann; acht, mar gheall ar na Fairisíneachaibh níor admhuigheadar é, ar eagla go gcuirfidhe amach as an tsionagóig iad:

⁴³ óir ba mhó aca an ghlóir dhaonna ’ná glóir d’fhágháil ó Dhia.

⁴⁴ Agus do ghlaodh Íosa de ghuth árd agus adubhairt, An té chreideas ionnam‐sa ní h‐ionnam‐sa chreideas sé, acht san té do chuir uaidh mé.

⁴⁵ Agus an té do‐chí mise, do‐chí sé an té do chuir uaidh mé.

⁴⁶ Tháinig mé mar sholas ar an saoghal, ionnas cibé chreideas ionnam, nach bhfanfadh sé sa dorchacht.

⁴⁷ Agus má éisteann aoinneach lem’ bhriathraibh, agus nach dtugann aire dhóibh, ní thugaim‐se breith air: óir ní chum breith do thabhairt ar an saoghal thánag, acht chum an tsaoghail do shlánú.

⁴⁸ An té dhiúltas dom, agus nach nglacann lem’ bhriathraibh, atá aige an té do‐bheir breith air: an briathar adubhart‐sa, do‐bhéarfaidh an briathar sin breith air an lá déidheannach.

⁴⁹ Óir ní h‐uaim féin do labhras‐sa; acht an t‐Athair do chuir uaidh mé, thug sé órdú dhom, céard adéarfainn, agus céard do labharfainn.

⁵⁰ Agus atá a fhios agam gur beatha shíorraidhe a órdú: uime sin, gach a labhraim‐se, mar dubhairt an t‐Athair liom é, labhraim.