Eabhraigh 9 - Tiomna Nua 1951 (de Siúnta)

¹ Anois do bhí riaghlacha le h‐aghaidh adhartha Dé, agus sanctóir saoghalta ag an gcéad chonnradh.

² Óir do bhí tabernacal curtha i gcóir, an chéad phailliún, ar a dtugtar an Naomh‐Áit, mar a raibh an coinnleoir, agus an bórd, agus arán na toirbhirte.

³ Agus taobh istigh de’n dara brat do bhí an tabernacal ar a dtugtar an Áit Sár‐Naomhtha;

⁴ mar a raibh an túiseoir óir, agus áirc an chonnartha fá n‐a chlúdach óir ’n‐a raibh an soitheach óir ’n‐a mbíodh an manna, agus slat Aáróin as a dtáinig na bachlóga, agus cláir an chonnartha;

⁵ agus os a chionn sin cerúbím na glóire, go raibh a scáth mar chlúdach ar chathaoir na trócaire; acht ní féidir linn labhairt ’n‐a dtaobh sin fá leith anois.

⁶ Anois ar mbeith curtha i dtreo do na neithibh sin, na sagairt do‐ghní na seirbhísí, téigheann siad isteach san gcéad tabernacal:

⁷ acht san dara tabernacal ní théigheann isteach acht an t‐árd‐shagart ’n‐a aonar, uair san bhliadhain, ní gan fuil ofrálas sé ar a shon féin agus ar son peacaidhe an phobail.

⁸ Is é fhoillsigheas an Spiorad Naomh san méid sin, nach bhfuil an tslighe isteach chum na h‐áite naomhtha ar fhoscailt fós, chómh fada agus atá an chéad tabernacal ar bun.

⁹ Samhlaoid de’n aimsir atá ann fá láthair is eadh é: is ann ofráltar tabhartaisí agus íodhbartha nach bhféadann coinsias an adhrathóra do dhéanamh saor ó locht;

¹⁰ nach bhfuil ionnta (idir biadha, agus deocha, agus ionnlaidhthe éagsamhla) acht gnáth‐nósanna saoghalta, do cuireadh ar bun go dtí aimsir an cheartuighthe.

¹¹ Acht, iar dteacht do Chríost mar árd‐shagart na n‐aoibhneas atá le teacht, tré thabernacal is mó agus is iomláine, nach ndearnadh le lámhaibh, is é sin nach de’n tsaoghal so,

¹² ní tré fhuil gabhar agus laogh, ácht tré n‐a fhuil féin, do chuaidh sé isteach san naomh‐áit an t‐aon uair amháin, agus do ghnóthuigh sé fuascladh síorraidhe.

¹³ Óir má ghníonn fuil gabhar agus tarbh, agus luaith bearaigh croithtear ar na daoinibh atá truaillidhe, naomhú chum glanta na feola:

¹⁴ nach mó go mór dhéanfas fuil Chríost, an té d’íodhbair é féin gan smál do Dhia, tríd an Spiorad síorraidhe, bhur gcoinsias do ghlanadh ó ghníomharthaibh marbha chum seirbhís do dhéanamh do’n Dia síorraidhe?

¹⁵ Agus ar an adhbhar sin is idirmheadhóntóir connartha nua é, ar mhodh, de bhárr an bháis i n‐éiric ár gcionnta, do bhí fá’n gcéad chonnradh, go bhfaighidh na daoine do glaodhadh geallamhain na h‐oidhreachta síorraidhe.

¹⁶ Óir san áit ’n‐a bhfuil tiomna, ní foláir cruthamhnas báis an té do rinne an tiomna bheith ann, leis.

¹⁷ Óir ní bhíonn tiomna i bhfeidhm muna mbíonn bás ann: óir ní bhíonn brigh ann a fhaid agus bhíos an té do rinne é beo.

¹⁸ D’á bhrigh sin níor bunuigheadh an chéad tiomna féin gan fuil.

¹⁹ Óir nuair do bhí an uile aithne fógartha ag Maois do’n phobal do réir an dlighe, do ghlac sé cuid d’fhuil na laogh agus na ngabhar i n‐éinfheacht le h‐uisce, agus le h‐olainn chraoraigh, agus le h‐iosóip, agus do chroith sé ar an leabhar féin,

²⁰ agus ar an bpobal uile í, g‐á rádh, Is í seo fuil an tiomna atá órduighthe ag Dia dhaoibh.

²¹ Agus mar an gcéadna do chroith sé an fhuil ár an tabernacal agus ar shoithighibh uile na miniostrálachta.

²² Agus is beag nach bhféadtar a rádh, do réir an dlighe, go nglantar an uile nidh le fuil, agus gan dortadh fola nach bhfuil maitheamhnas ar bith le fágháil.

²³ Níorbh fholáir, d’á bhrigh sin, somplaí na neithe atá ar neamh do ghlanadh ar an gcuma sin; acht na neithe neamhdha do ghlanadh le h‐íodhbarthaibh atá níos fearr ’ná iad sin.

²⁴ Óir ní isteach i n‐áit naomhtha do rinneadh le lámhaibh do chuaidh Críost, áit nach bhfuil acht ’n‐a shompla de’n naomh‐áit fhírinnigh; acht isteach ins na flaitheasaibh féin, chum go bhfaighfidhe é anois i láthair Dé ar ár son‐sa:

²⁵ agus ní chum é féin d’íodhbairt go minic do chuaidh sé isteach ann; fá mar théigheas an t‐árd‐shagart isteach san áit naomhtha, bliadhain i ndiaidh bliadhna, le fuil nach leis féin:

²⁶ san gcás sin dob’ éigean dó fulang go minic ó cuireadh an domhan ar suidheachan: acht anois, an t‐aon uair amháin, i ndeireadh na n‐aois do foillsigheadh é chum deireadh do chur leis an bpeacadh, g‐á íodhbairt féin.

²⁷ Agus ó tá sé i ndán do na daoinibh bás d’fhágháil uair amháin, agus go dtagann an breitheamhnas ’n‐a dhiaidh sin;

²⁸ ar an gcuma chéadna, foillseochar Críost gan peacadh, an dara h‐uair, do na daoinibh atá ag fanamhain leis, chum a slánuighthe, tar a éis dó a íodhbairt féin an t‐aon uair amháin chum peacaidhe móráin d’iomchar.