2 Corantaigh 8 - Tiomna Nua 1951 (de Siúnta)

¹ Anois, a bhráithre, ba mhaith liom grása Dé tugadh i n‐eaglaisibh na Maiceadóine do chur i n‐iúl daoibh:

² cionnas mar mhéaduigh fairsinge a bhféile de bhárr líonmhaireachta a n‐áthais agus a mbochtaine móire, agus iad fá bhuaidhreamh an‐mhór.

³ Óir de réir a n‐acfuinne, is eadh, agus thar a n‐acfuinn, do‐bheirim m’fhiadhnaise air, go dtugadar d’á saor‐thoil féin,

⁴ ag iarraidh an ghrása so go dian orainn, bheith chómhpháirteach i bhfriotháileamh na naomh:

⁵ agus sin, ní h‐é mar bhíomar ag súil leis, acht ar dtús go dtugadar iad féin do’n Tighearna, agus dúinne de thoil Dé.

⁶ Ar mhodh gur spreagamar Títus, fá mar thosnuigh sé cheana air, go gcuirfeadh sé an grása so chum críche ionnaibh‐se, leis.

⁷ Acht ó tá sibh iomlán san uile nidh, i gcreideamh, i n‐urlabhra, agus i n‐eolas, agus san uile dhúthracht, agus ’n‐bhur ngrádh dhúinne, bíodh an grása so go h‐iomlán, leis.

⁸ Ní abraim é seo chum órdú do thabhairt acht mar dhúil is go bhféachfainn an bhfuil sibh dá ríribh ’n‐bhur ngrádh tré dhúthracht na ndaoine eile.

⁹ Óir is eol daoibh grása ár dTighearna Íosa Críost, gidh go raibh sé saidhbhir, gur éirigh sé bocht ar bhur son‐sa, chum go n‐éireochadh sibh saidhbhir de bharr a bhochtaine‐sean.

¹⁰ Is é an tuairim atá agam san gcás so, gur ceart daoibh‐se ba thúisce do thosnuigh, atá bliadhain ó shoin, ní h‐é amháin ar rud do dhéanamh, acht ar bheith toilteanach chuige, leis.

¹¹ Uime sin cuiridh críoch ar a dhéanamh, leis, chum go mbéidh críoch iomlán air do réir bhur n‐acfuinne, fá mar tá sibh toilteanach chuige.

¹² Óir má tá an deagh‐thoil ann, glactar léi do réir a bhfuil ag duine, ní h‐é do réir a bhfuil i n‐easnamh air.

¹³ Óir ní chum sócamhail daoine eile adeirim é, agus cruadhtan bheith oraibh‐se:

¹⁴ acht chum cothrom do dhéanamh; bhur bhfearasbárr an t‐am so láithreach bheith le h‐aghaidh a riachtanais‐sean, chum go dtéighidh a bhfearasbárr‐san le h‐aghaidh bhur riachtanais‐se, leis;

¹⁵ ar mhodh go mbéidh cothrom ann; mar ta scríobhtha, An té do chnuasaigh mórán, ní raibh fuighleach aige; agus an té do chnuasaigh beagán, ní raibh easbaidh air.

¹⁶ Acht buidheachas le Dia, do chuir an dúthracht céadna ’n‐bhur dtaobh i gcroidhe Thítuis.

¹⁷ Óir ní h‐é amháin gur ghlac sé go fonnmhar le n‐ár n‐impidhe: acht ó bhí sé féin go dúthrachtach, d’imthigh sé chugaibh d’á thoil féin.

¹⁸ Agus atáimíd ag cur bráthar i n‐éinfheacht leis, fear go bhfuil a dhéightheist san tsoiscéal leathta ar fud na n‐eaglais uile:

¹⁹ agus ní h‐é sin amháin é, acht gur thogh na h‐eaglaisí é chum bheith mar chomráda bóthair againn i dtaobh an ghrása so atá d’á fhriotháileamh againn chum glóire an Tighearna, agus chum ár ndeagh‐thoil do chur i n‐umhail:

²⁰ g‐á sheachaint go mbéadh aon locht le fágháil orainn i dtaobh na flúirse atá le dáileamh againn:

²¹ óir is mian linn gach nidh do dhéanamh go h‐onórach, ní h‐é amháin i bhfiadhnaise Dé, acht i bhfiadhnaise na ndaoine.

²² Agus atáimíd ag cur ár mbráthar i n‐éinfheacht leo, fear atá dearbhtha go minic againn bheith níos dúthrachtaighe ’n‐a lán neithe, agus bheith níos dúthrachtaighe ná sin anois, mar gheall ar an muinighin mhóir atá aige asaibh‐se.

²³ I dtaobh Thítuis, is é mo chómhpháirtidhe agus mo chómhoibrightheoir ’n‐bhur dtaobh‐sa é: agus maidir le n‐ár mbráithribh, is iad abstail na n‐eaglais iad, glóir Chríost.

²⁴ Tabhraidh dhóibh, mar sin, dearbhadh bhur ngrádha i bhfiadhnaise na n‐eaglais, agus dearbhadh an mhaoidhmheachais do‐ghnímíd asaibh.