1 Peadar 2 - Tiomna Nua 1951 (de Siúnta)

¹ Cuiridh dhíbh, d’á bhrigh sin, gach droch‐rún, agus calaois,

² agus gach fuar‐chrábhadh, agus éad, agus gach bíodán, agus, mar dhéanfadh naoidheanáin nua‐bheirthe, cuiridh dúil san mbainne spioradálta úr‐ghlan, gan cealg, chum go bhfásfaidh sibh chum slánuighthe d’á bhárr;

³ má bhlaiseabhar go bhfuil an Tighearna lán de mhaitheas.

⁴ Druididh leis, cloch shír‐bheo, d’ar dhiúltuigh na daoine, acht atá toghtha, luachmhar i bhfiadhnaise Dé.

⁵ Bidhidh‐se, mar an gcéadna, mar chlocha beo d’á gcur le chéile chum teach spioradálta do thógáil, chum bheith ’n‐bhur sagartacht naomhtha, chum íodhbartha spioradálta thaithneas le Dia tré Íosa Críost, d’ofráil.

⁶ Uime sin atá scríobhtha san scrioptúir, Féach, leagaim i Síon príomh‐chloch chúinne, thoghtha, luachmhar, Agus an té chreideas innti, ní cuirfear náire air.

⁷ D’á bhrigh sin, is luachmhar libh‐se é, ó chreideann sibh ann: acht i dtaobh an dreama nach gcreideann, An chloch d’ár dhiúltuigh na saoir, Is di‐se do rinneadh cloch chinn chúinne:

⁸ Agus, Cloch tuislidh, agus carraig scannail; óir tuisligheann siad ar an mbriathar, toisc iad bheith easumhal dó: agus is é do bhí i ndán dóibh.

⁹ Acht cineadh toghtha is eadh sibh‐se, sagartacht ríoghdha, náisiún naomhtha, pobal atá ’n‐a shealbhachas ar leith aige féin; chum go bhfógróchadh sibh tréithe oirdhearca an té do ghlaodh as an dorchadas sibh chum a sholais iongantaigh féin:

¹⁰ sibh‐se nách raibh ’n‐bhur bpobal roimhe sin, acht atá ’n‐bhur bpobal Dé anois: sibh‐se nach bhfuair trócaire, acht go bhfuil trócaire fághalta agaibh anois.

¹¹ A cháirde ionmhaine, impidhim oraibh, mar dheoraidhthe agus mar oilithrigh, staonadh ó na h‐ainmhiantaibh colnaidhe do‐ghní troid i n‐aghaidh an anma.

¹² Bíodh deagh‐iomchar macánta i measc na bPágánach agaibh; chum, gidh go labhrann siad ’n‐bhur n‐aghaidh amhail mar bhéadh sibh ’nbhur lucht mí‐ghnímh, go dtugaidh siad fá deara bhur ngníomhartha maithe, agus go dtugaidh siad glóir do Dhia i ló na cuarta.

¹³ Géillidh do gach ughdarás daonna ar son an Tighearna: má’s é an rí, mar árd‐riaghlóir é, nó má’s iad na goibhearnóirí iad,

¹⁴ mar dhaoine do cuireadh uaidh chum díoghaltas d’agairt ar lucht déanta an uilc, agus chum meisneach do thabhairt do lucht na ndeigh‐ghníomh.

¹⁵ Óir is é toil Dé, ag cleachtadh an chirt daoibh, go gcuirfidh sibh ainbhfios daoine dith‐céillidhe ’n‐a thost:

¹⁶ mar shaor‐dhaoine, agus gan úsáid do bhaint as bhur saoirse chum clúdach do chur ar olcas, acht mar sheirbhísigh Dé.

¹⁷ Tabhraidh onóir do gach duine. Tabhraidh grádh do na bráithribh. Bíodh eagla Dé oraibh. Tabhraidh onóir do’n righ.

¹⁸ A sheirbhíseacha, bidhidh umhal do bhur máighistribh le gach eagla; ní h‐é amháin dóibh‐sean atá maith, cneasta, acht dóibh‐sean, leis, atá mí‐réasúnta.

¹⁹ Óir is maith an nidh é, má fhoidhnigheann duine le doghrainn ar son Dé, ag fulang san éagcóir.

²⁰ Óir cia an t‐adhbhar maoidhmheachais é, nuair ghníos sibh peacadh, agus go bhfághann sibh droch‐íde d’á bhárr, é do ghlacadh go foighdeach? acht má ghlacann sibh go foighdeach é, nuair ghníos sibh mar ba cheart, is nidh sin thaithneas le Dia.

²¹ Agus is chuige sin do glaodhadh sibh: de bhrigh gur fhulaing Críost féin ar bhur son, ag fágáil sompla agaibh, chum go leanfadh sibh a lorg.

²² Ní dhearna sé peacadh ariamh, agus ní fríth cealg ’n‐a bhéal.

²³ Nuair do cáineadh é, ní dhearna sé athcháineadh; nuair d’fhulaing sé, ní dhearna sé bagairt; acht do chuir sé é féin fá chumhdach an té do‐bheir breitheamhnas ceart:

²⁴ an té d’iomchair ár bpeacaidhe ’n‐a chorp féin ar an gcrann, chum, ar mbeith dhúinn marbh do’n pheacadh, go mairfimís do’n fhíréantacht; agus do leigheasadh sibh le n‐a chneadhaibh.

²⁵ Óir do bhí sibh mar chaoirigh ag dul ar fán; acht anois atá sibh fillte chum Aodhaire agus chum Easpuig bhur n‐anmann.