1 Corantaigh 4 - Tiomna Nua 1951 (de Siúnta)

¹ Bíodh an meas ag daoinibh orainn bhíos aca ar mhaoraibh rúindiamhaír Dé.

² Thairis sin is é rud éilightear ar mhaoraibh bheith dílis.

³ Acht is rí‐bheag liom‐sa go dtiubhradh sibh‐se breitheamhnas orm, nó go dtiubhradh daoine eile breitheamhnas orm; go deimhin, ní thugam breitheamhnas orm féin.

⁴ Óir ní fios dom éinnidh im’ choinnibh féin; acht ní fhíréanuigheann sin mé: óir is é an Tighearna bheireas breitheamhnas orm.

⁵ D’á bhrigh sin ná tabhraidh breitheamhnas i gcúis ar bith roimh an am, nó go dtagidh an Tighearna bhéarfas chum an tsolais neithe atá foluighthe fá dhorchadas, agus nochtfas rúin na gcroidhthe; annsin gheobhas gach duine a mholadh féin ó Dhia.

⁶ Anois, a bhráithre, san méid adubhras, ag tagairt dom féin agus d’Apollos, do rinneas é chum go bhfoghlaimeochadh sibh uainn gan dul thar a bhfuil scríobhtha; chum nach mbéidh sibh lán d’uabhar i n‐éadan a chéile.

⁷ Óir cia rinne duine ar leith dhíot‐sa? agus créad atá agat nach bhfuarais? agus má fuarais féin é, cad chuige dhuit bheith ag maoidheamh, amhail agus nach bhfuarais é?

⁸ Atá bhur sáith agaibh cheana, atá sibh saidhbhir cheana, atá sibh suidhte i gcoróin cheana gan fanamhain linn; agus go deimhin dob’ fhearr liom sibh bheith suidhte i gcoróin, chum go mbéimís‐ne i gcoróin i n‐éinfheacht libh.

⁹ Óir samhluightear dom go ndearna Dia sampla dínne abstail mar dhream is úirísle ar bith, mar dhaoine atá daortha chum báis; óir atáimíd ’n‐ár sampla poiblidhe i bhfiadhnaise na n‐aingeal agus na ndaoine.

¹⁰ Atáimíd ’n‐ár n‐amadánaibh ar son Chríost, acht atá sibh‐se céillidhe i gCríost, atáimíd‐ne lag, acht atá sibh‐se tréan; atá árd‐mheas oraibh‐se acht atá droch‐mheas orainne.

¹¹ Go dtí an uair seo féin atá ocras agus tart orainn, agus atáimíd lomnocht, agus tugtar droch‐íde orainn, agus ní fhuil aon chómhnaidhe bhuan againn;

¹² bímíd ag obair go dian le n‐ár lámhaibh féin: nuair masluightear sinn, do‐bheirimíd beannacht; nuair do‐ghnítear géirleanmhain orainn, fulaingmíd leis;

¹³ nuair díblightear sinn, labhraimíd go séimh; do‐rinneadh dríodar an tsaoghail dínn, deascadh an uile nidh go dtí an lá so atá ann.

¹⁴ Ní chum náire do chur oraibh scríobhaim na neithe seo, acht chum teagasc do thabhairt daoibh, mar chlann ionmhain liom.

¹⁵ Óir bíodh go bhfuil deich míle oide i gCríost agaibh, ní fhuil a lán aithreach agaibh: óir is mise do ghein i nÍosa Críost tríd an soiscéal sibh.

¹⁶ Athchuinghim oraibh, d’á bhrigh sin, mo lorg‐sa do leanamhain.

¹⁷ Chuige sin is eadh do chuireas Timótéus chugaibh, mo mhac ionmhain féin atá díleas san Tighearna; cuirfidh seisean i gcuimhin daoibh mo shlighthe atá i gCríost, mar mhúinim‐se ins gach áit, ins gach eaglais iad.

¹⁸ Acht atá dream ann atá lán d’uabhar, amhlaidh agus nach rabhas ag teacht.

¹⁹ Acht tiocfad chugaibh gan mhoill, má’s toil le Dia é, agus aithneochad, ní h‐í cainnt an dreama atá go h‐uaibhreach, acht an cumas atá aca.

²⁰ Óir ní i mbriathraibh béil atá ríoghacht Dé, acht i gcumhacht.

²¹ Créad dob’ áil libh? An le slait thiocfad? nó le grádh, agus le spiorad caoimhnis?