1 Corantaigh 3 - Tiomna Nua 1951 (de Siúnta)

¹ Im’ thaobh‐sa, a bhráithre, níor fhéadas labhairt libh‐se mar labharfainn le daoinibh spioradálta, acht mar labharfainn le saoghaltánachaibh, le leanbhaibh i gCríost.

² Is le bainne do bheathuigheas sibh, agus níor le biadh é; mar ní raibh ar chumas daoibh a ghlacadh: agus anois féin ní fhuil sé ar bhur gcumas; mar tá sibh colnaidhe fós:

³ óir cómhfhad agus bhíos formad agus imreasán ’n‐bhur measc, nach bhfuil sibh colnaidhe, ag siubhal ar nós daoine?

⁴ Óir nuair adeir duine amháin, Is le Pól mise; agus duine eile, Is le h‐Apollos mise; nach bhfuil sibh ’n‐bhur saoghaltánachaibh?

⁵ Cia h‐é Apollos mar sin? Cia h‐é Pól? Seirbhísigh tré n‐ar chreideabhar; gach duine aca do réir mar thug Dia dhó é.

⁶ Do chuireas‐sa an síol, do chraith Apollos an t‐uisce, acht is é Dia thug an fás.

⁷ D’á bhrigh sin, ní h‐éinnidh an té chuireas, ná an té chraitheas uisce, acht Dia do‐bheir an fás.

⁸ Anois is ionann an té chuireas síol agus an té chraitheas uisce; acht do‐gheobhaidh gach aoinneach a thuarastal féin do réir a shaothair.

⁹ Óir is chómhoibridhthe le Dia sinn: is fearann Dé sibh‐se, foirgneamh Dé.

¹⁰ Do réir grása Dé tugadh dhom mar árd‐shaor cliste, do chuireas‐sa an bun, agus tógann duine eile air.

¹¹ Óir ní fhéadann aon duine bun ar bith do chur acht an bun atá curtha cheana, is é sin Íosa Críost.

¹² Agus má thógann aon duine ar an mbun so ór, airgead, clocha luachmhara, adhmad, féar, nó connlach, nochtfar obair gach aon duine:

¹³ óir foillseochaidh an lá é, de bhrigh go ndéanfar soiléir é san teinidh; agus déanfaidh an teine féin a chruthú cia an cineál obair gach duine.

¹⁴ Má sheasann an obair do thóg aon duine air, do‐gheobhaidh sé luach a shaothair.

¹⁵ Má dóightear obair aon duine, béidh caill air: acht saorfar é féin; amhail agus dá mba tré theinidh é.

¹⁶ Nach bhfuil a fhios agaibh gur sibh‐se teampall Dé, agus go gcómhnuigheann Spiorad Dé ionnaibh?

¹⁷ Má scriosann aon duine teampall Dé, scriosfaidh Dia an duine sin; óir atá teampall Dé naomhtha, agus is sibh‐se é.

¹⁸ Ná mealladh aon duine é féin. Má mheasann aon duine dhíbh bheith glic san tsaoghal so, bíodh sé ’n‐a amadán, chum go n‐éireochadh sé glic.

¹⁹ Óir is díth‐céille le Dia gliocas an tsaoghail seo, mar tá scríobhtha, Greamuigheann sé lucht gliocais ’n‐a ngastacht féin:

²⁰ agus arís, Is eol do Dhia smaointe na n‐eagnaidhe, gur díomhaointeas iad.

²¹ Uime sin, ná déanadh duine ar bith maoidhmheachas as daoinibh.

²² Óir is libh‐se an uile nidh; is cuma cia aca Pól, nó Apollos, nó Céfas, nó an saoghal, nó beatha, nó bás, nó neithe atá de láthair, nó neithe atá le teacht; is libh‐se iad uile;

²³ agus is le Críost sibh‐se; agus is le Dia Críost.