1 Corantaigh 10 - Tiomna Nua 1951 (de Siúnta)

¹ A bhráithre, níorbh áil liom nach mbéadh a fhios agaibh go raibh ár sinnsir go léir fá’n scamall, agus gur imthigheadar uile tríd an muir,

² agus gur baisteadh iad uile i Maois san néall agus san muir;

³ agus gur itheadar an t‐aon bhiadh spioradálta amháin,

⁴ águs gur óladar ó’n gCarraig spioradálta do lean iad; agus dob í an Charraig sin Críost.

⁵ Acht ní raibh Dia sásta leis an gcuid ba mhó díobh; mar treascaradh iad san bhfásach.

⁶ Anois ins na neithibh sin do bhíodar mar shamplaí dhúinne, chum nach mbéadh ró‐dhúil i ndroc‐neithibh againn, fá mar bhí aca‐san.

⁷ Ná bidhidh‐sé ’n‐bhur n‐íodhal‐adhrathóiribh, mar bhí cuid aca‐siúd; mar atá scríobhtha, Do shuidh an pobal síos chum bheith ag ithe agus ag ól, agus d’éirigheadar ’n‐a seasamh chum bheith ag súgradh.

⁸ Agus ná déanaimís striapachas mar rinne cuid aca, gur thuit trí míle fichead duine i ló amháin.

⁹ Agus ná déanaimís fromhadh ar an Tighearna, mar rinne cuid aca, gur scrios na nathracha iad.

¹⁰ Agus ná déanaidh gearán, mar rinne cuid aca, gur mhill an scriosadóir iad.

¹¹ Thárla na neithe úd dhóibh mar shamplaí, agus tá siad scríobhtha chum rabhadh do thabhairt dúinne, go bhfuil deireadh an tsaoghail tagtha orainn.

¹² Uime sin, an té mheasas bheith ’n‐a sheasamh, tabhradh sé aire ar eagla go dtuitfeadh sé.

¹³ Ní tháinig aon chathú oraibh nach bhfuil ar chumas an duine a iomchar: acht Dia atá díleas, ní cheadóchaidh sé cathú thar bhur gcumas do chur oraibh; acht do‐bhearfaidh sé slighe éaluighthe i n‐éinfheacht leis an gcathú, chum go bhféadaidh sibh a iomchar.

¹⁴ D’á bhrigh sin, a bhráithre ionmhaine, seachnaidh íodhal‐adhradh.

¹⁵ Labhraim mar labharfainn le daoinibh tuigseanacha; beiridh breith ar a n‐abraim.

¹⁶ Cupán na mbeannacht bheannuighmíd, nach é comaoin fola Chríost é? An bhollóg aráin bhrisimíd, nach é comaoin cuirp Chríost é?

¹⁷ Ó thárla aon bhollóg amháin bheith ann, gidh go bhfuil a lán dínn ann, is aon chorp amháin sinn; mar ghlacaimíd uile de’n aon bhollóig amháin.

¹⁸ Breathnuighidh clann Israeil do réir na feola: na daoine itheas na h‐íodhbartha, nach bhfuilid cómhpháirteach san altóir?

¹⁹ Créad adéarfas mé mar sin? Gur éinnidh an nidh íodhbartar d’íodhal, nó gur aon rud íodhal?

²⁰ Is é rud adeirim, na neithe íodhbaras na Cineadhacha, gur do dheamhnaibh íodhbaras siad iad, agus nach do Dhia é: agus níorbh áil liom go mbéadh cumann agaibh le deamhnaibh.

²¹ Ní féidir libh cupán an Tighearna agus cupán na ndeamhan d’ól: ní féidir libh cómhroinn búird an Tighearna agus cómhroinn búird na ndeamhan do dhéanamh.

²² Nó an bhfuilmíd ag brostú an Tighearna chum éada, an treise sinne ’ná eisean?

²³ Atá gach nidh dlisteanach; acht ní fhuil gach nidh tairbheach. Atá gach nidh dlisteanach; acht ní fhuil gach nidh fóghantach.

²⁴ Nár ab é a leas féin loirgfeas duine ar bith, acht gur ab é leas na cómharsan loirgfeas gach aoinneach.

²⁵ Ithidh gach a ndíoltar ar an margadh, gan aon cheist bheith oraibh fá choinsias.

²⁶ Óir is leis an Tighearna an talamh agus gach a bhfuil ann.

²⁷ Má bheir duine dí‐chreidmheach cuireadh chum fleidhe dhaoibh, agus go mb’ áil libh dul, ithidh a gcurtar rómhaibh, gan ceist bheith oraibh fá choinsias.

²⁸ Acht má deir aon duine libh, Do h‐íodhbaradh é seo d’íodhalaibh, ná h‐ithidh é, ar son an té d’innis daoibh é,

²⁹ agus ar son coinsiais; ní h‐é do coinsias féin é, acht coinsias an duine eile; óir cad chuige a mbeirtear breith ar mo shaoirse do réir coinsiais duine eile?

³⁰ Óir má’s le buidheachas ithim, cad chuige a bhfaightear locht orm mar gheall ar rud go dtugaim buidheachas ’n‐a thaobh?

³¹ Uime sin, má’s ag ithe nó ag ól daoibh, nó cibé nidh do‐ghní sibh, déanaidh an uile nidh chum glóire Dé.

³² Ná tabhraidh adhbhar scannail do lúdachaibh ná do Ghréagachaibh, ná d’eaglais Dé

³³ fá mar iarraim‐se sásamh do thabhairt do gach duine ins an uile nidh, gan cuimhneamh ar mo thairbhe féin, acht ar thairbhe farasbáirr na ndaoine, chum go slánóchar iad.