Iób 9 - An Bíobla Naomhtha 1817 (Bedell)

Caibidil IX. Gu bfuil Día eart. 12 Nach cóir cur na aghaidh. 22 Agus go bfédan sé an neimhchiontach do smachdughadh.

¹ Ansin do freagair Iób agus a dubhairt,

² Atá a fhios agum gur marsin atá go fírinneach: acht ciondus do bhíath duine ceart a bhfiadhnuise Dé?

³ Má ní sé imreasain ris, ní fhéadann é a fhreagra aon as an mhíle.

⁴ Is glic é a ccroidhe, agus is cumhachtach a neart: cía chrúadhuidh é féin na aghaidh, agus rug buáidh?

⁵ An té noch athruighios na sléibhte, agus nach bía a fhios aca: noch iompoigheas bun ós cionn íad iona fheirg.

⁶ An té noch chroitheas an talamh as a áit, agus go ccriothnuighid a uáithnighe.

⁷ An té noch fhúagras don ghréin, agus ní éirghionn sí, agus shéaluigheas súas na réulta.

⁸ An té amháin leathnuighios amach na neamha, agus shaltras ar thonnuibh na fairge.

⁹ Noch do ní Arctúrus, Oríon, agus Pleiades, agus seomradha an taóibhe ó dheas.

¹⁰ Noch do ní neithe móra nach féidir dfagháil amach; agus fós ionganta gan áireamh.

¹¹ Féuch, gabhuidh sé thorum, agus ní fhaicim é: imthighidh roimhe mar an gcéadna, agus ní mhothuighim é.

¹² Féuch, béiridh sé leis, cía fheadas a thoirmiosc? cía a déara ris, Cred ní tú?

¹³ Muna bhfilligh Día a fhearg, cromfuid luchd cuidigh a núabhair faói.

¹⁴ Nach ro lúgha ná sin fhéaduimsi freagra do thabhairt dho, agus mo bhríathra do thogha amach daighnios ris?

¹⁵ Dá, nach tiubhruinn freagra, dá mbeith go mbeinn íonnruic, acht do dhéanainn gearán chum mo bhreithimh.

¹⁶ Dá ngoirinn, agus go bhfreagóradh seision me; thairis sin ní chreidfinn go néistfeadh rem ghuth.

¹⁷ Oír brisigh se mé le stoirim, agus méuduighidh sé mo chneadha gan adhbhar.

¹⁸ Ní fhuileonguidh sé dhamh manál do tharruing, acht líonuigh sé mé le searbhus.

¹⁹ Má labhruim ar neart, féuch, atá seision neartmhar: agus má ar bhréitheamhnus, cía chuirfios ainm aighniosa síos damh?

²⁰ Má ním mé féin ceart, daimneochuidh mo bhéul féin mé: má deirim, Atáim iomlán, áiteochuidh sin mar an céadna éaiccneasta mé.

²¹ Dá mbeith go mbéinn iomlán, thairis sin ní aitheonuinn manum: do dhéanuinn tarcuisne dom bheatha.

²² Agso éainní amháin, uime sin a dubhairt mé, Scriosuidh sé an firéun agus an cionntach.

²³ Má mharbhann an sciúrsa go hobann, do dhéana seision gáire um dhearbhadh an neimhchiontuigh.

²⁴ Tugadh an talamh a láimh na ndrochdhaoine: folchaidh sé aighthe a bhretheamhansan; muna ndéarnadh, cáit, agus cía eision?

²⁵ Anois is luaithe mo láethe ná posta: teithid as, ní fhaicid maith air bith.

²⁶ Atáid a nimtheachd as amhuil longa lúatha: do nós a niolair dheithfrigheas chum a fhíadhuigh.

²⁷ Má deirim, Dearmodfa mé mo ghearán, léigfe mé mo thuirse dhíom, agus coibhreochuidh mé mé féin

²⁸ Atáim eaglach fam uile dhoilghiosuibh, atá a fhios agum nach measfa tusa neimhchiontach mé.

²⁹ Má táim go holc, marsin cred fá sáothruighim go díomhaóin?

³⁰ Má nighim mé féin le huisge sneachda, agus mo lámha do dhéanamh comhghlan nach rabhadar a ríamh;

³¹ Thaíris sin, múchfuidh tusa annsa díg mé, agus do bhéara méadach féin fúath orum.

³² Oír ní duine eision, mar misi, as a ttiubhruinn freagra air, agus as a ttiucfaimís a ccionn a chéile a mbreitheamhnas.

³³ Ni mó atá fear smachduighthe eadruinn, do leagfadh a lámh oruinn ar aon.

³⁴ Beireadh seision a shlat uáimsi, agus ná criothnuigheadh a eagla mé:

³⁵ Annsin do laibheoruinn, agus ní bhiadh eagla orum roimhe; acht ní mar sin atá sé agam.