Síorach 43 - An Bíobla Naofa 1981

Sa Spéir

¹ Maise na firmiminte stua lonrach neimhe, dealramh na spéire ag taitneamh go glórmhar.

² Ag éirí di fógraíonn an ghrian ag cur chun bealaigh: “Is iontach an t‑éacht é saothar an té is Airde!”

³ Um mheán lae loisceann sí an talamh, agus cé a d'fhéadfadh seasamh in aghaidh a bladhma.

⁴ Ní mór don té atá ag freastal ar shorn oibriú i dteas loiscneach, ach dónn an ghrian na sléibhte a thrí oiread sin; séideann sí soinneáin tine, agus dallann sí na súile le gathanna geala.

⁵ Is mór é an Tiarna a rinne í, agus siúd ar a cúrsa í le hordú uaidh.

⁶ Rinne sé an ghealach freisin, nach ndéanann faillí ar a trátha, leis na míonna a mharcáil agus le bheith ina comhartha síoraí.

⁷ An ghealach, an lóchrann a théann ar gcúl tar éis a láin, is í is comhartha do na féilte.

⁸ Is uaithi a fhaigheann an mhí a hainm [san Eabhrais], agus is éachtach mar a thagann inti ina réim; brat sluaite na spéire í, agus í ag taitneamh i stua na spéire.

⁹ Glóir na réaltaí maise neimhe, cóiriú glioscarnach in arda an Tiarna.

¹⁰ Trí bhriathra an Neach Naofa, seasann siad mar a ordaíodh; ní dhéanann siad choíche faillí ina bhfaire.

¹¹ Féach an bogha sine, agus mol an té a rinne é; is ró-alainn é le barr gile.

¹² Gabhann a stua glórmhar trasna na spéire; lámha an té is Airde is iad a tharraing é.

Ar Talamh

¹³ Seolann sé an sneachta le hordú a bhéil agus brostaíonn sé tintreacha a bhreithiúnais.

¹⁴ Bíonn a stórais ar leathadh ar an gcuma chéanna agus eitlíonn na scamaill leo ar nós na n‑éan.

¹⁵ Déanann sé na scamaill a chruachadh le teann nirt, agus bristear na clocha sneachta ina smidiríní.

¹⁶ Critheann na sléibhte arna fheiceáil, agus séideann an ghaoth aneas le hordú uaidh.

¹⁷ Cuireann búirtheach a thoirní scáth ar an talamh, agus is é an scéal céanna é ag an stoirm aduaidh agus ag an gcamfheothan;

¹⁸ Scaipeann sé an sneachta ar nós na n‑éan ag tuirlingt, agus anuas leis ar nós na lócaistí ag titim; déanann an tsúil ionadh de mhaise a ghile, agus cuireann sé alltacht ar an gcroí ag titim.

¹⁹ Caitheann sé an sioc liath ar an talamh dála an ghainimh, agus nuair a reonn sé bíonn bior air mar dhealg.

²⁰ Séideann an ghaoth fhuar aduaidh, agus leathann an sioc ar an uisce; luíonn sé ar gach linn uisce, agus cuireann an t‑uisce uime é mar lúireach.

²¹ Slugann sé na sléibhte agus loisceann an díthreabh; agus feonn sé na fáis mar a dhéanfadh tine.

²² Is gearr an mhoill ar an gceo gach ní a leigheas, agus nuair a thagann an drúcht cneasaíonn sé deasca an bhrothaill.

²³ Le barr gliocais cheansaigh sé an duibheagán, agus phlandaigh oileáin air.

²⁴ Déanann lucht seolta ar muir cur síos ar a gábha, agus líonann a dtuairiscí ár gcluasa le hiontas.

²⁵ Mar tá iontais agus éachtaí inti, gach sórt ainmhí agus míola móra mara.

²⁶ Is dá bharr a bhíonn [gach ní ina cheart], agus trína bhriathar a chothaítear gach ní.

²⁷ Fág go ndéarfaimis a lán, ní bheadh deireadh fós ráite; lena chur i mbeagán focal: “Eisean an t‑iomlán.”

²⁸ Cá bhfaighimid neart lena mholadh? Mar is mó é ná a oibreacha go léir.

²⁹ Is scanrúil é an Tiarna agus is ábhalmhór; agus is éachtach í a chumhacht.

³⁰ Molaigí an Tiarna, agus móraigí é, go barr bhur gcumais, ach sáróidh sé fiú an méid sin; déanaigí bhur ndícheall á mhóradh; ná tagadh tuirse oraibh, mar ní bheidh deireadh agaibh choíche.

³¹ Cé chonaic é le tuairisc a thabhairt air? Cé ar féidir dó é a ghlóiriú mar is dual?

³² Is iomaí rúndiamhar is mó fós atá i bhfolach, mar ní fhacamar ach beagán dá oibreacha.

³³ Mar rinne an Tiarna féin an uile ní agus thug sé eagna do na fíréin.