Habacúc 1 - An Bíobla Naofa 1981

Comhrá idir an Tiarna agus an Fáidh

¹ Oracal a fuair Habacúc, an fáidh, i bhfís.

An Chéad Chasaoid

² Cá fhad eile, a Thiarna, a bheidh mé ag glaoch ort agus nach n‑éistfidh tú liom nó ag éamh “Foréigean!” agus nach bhfuasclóidh tú sinn?

³ Cad chuige nach dtaispeánann tú dom ach an urchóid amháin? Cén fáth a mbíonn tú féin ag breathnú ar an ansmacht ar nós cuma liom? Déantar slad agus foréigean os mo chomhair agus is minic a bhíonn achrann agus aighneas ann.

⁴ Sin é an fáth a ndéantar faillí sa dlí agus nach bhfeictear an chóir á déanamh choíche. Óir faigheann an drochdhuine an ceann is fearr ar an bhfíréan agus dá dheasca sin cuirtear an chóir as a riocht.

An Chéad Oracal

⁵ Féachaigí ar na náisiúin agus breathnaígí orthu, agus bíodh ionadh agus alltacht oraibh. Óir tá obair á déanamh le bhur linn nach gcreidfeadh sibh é dá n‑inseofaí daoibh é.

⁶ Óir, féach, tá na Caildéigh á múscailt agam, an cine fíochmhar fraochmhar úd, a ghluaiseann thar chlár na talún chun seilbh a ghabháil ar áiteanna nach leo féin iad.

⁷ Cine uamhnach uafásach is ea iad a dtagann a ndlíthe agus a n‑ardcheannas uathu féin amháin.

⁸ Tá a gcapaill níos mire ná liopaird; is fíochmhaire iad ná mic tíre na steipe. Siúd ar aghaidh lena n‑eachra ar cosa in airde; is ó áit i bhfad ar shiúl a thagann siad, ar nós iolair a thugann ruathar anuas chun a chreach a alpadh.

⁹ Chun foréigean a dhéanamh a thagann siad go léir; tá dianteas a n‑aghaidheanna mar an ghaoth anoir; cruinníonn siad cimí le chéile mar ghaineamh.

¹⁰ Is cine iad a dhéanann fonóid faoi ríthe, agus gáire faoi phrionsaí, agus beag is fiú den uile dhún. Carnann siad cré ina dtimpeall agus gabhann siad seilbh orthu.

¹¹ Ach ansin athraíonn an ghaoth agus titeann sí chun suaimhnis. [Déanann sé siúd] dia beag dá neart féin.

An Dara Casaoid

¹² Nach bhfuil tú ann riamh anall, a Thiarna, A Dhia liom, m'Aon Naofa, nach bhfaigheann bás choíche? Tá an pobal seo ceaptha agat ar son an chirt; chuir tú ar bun é, a charraig, chun díoltas a imirt.

¹³ Tá do shúile róghlan le bheith ag féachaint ar an olc; ní féidir duit breathnú ar an ansmacht. Cén fáth, mar sin, a ndearcann tú ar nós cuma liom ar lucht an fhill agus a bhfanann tú i do thost nuair a alpann an drochdhuine duine eile atá níos fíréanta ná é féin?

¹⁴ Caitheann tú leis an gcine daonna mar éisc na mara nó mar phéisteanna gan mháistir.

¹⁵ Beireann an pobal seo ar chách le duán; tarraingíonn siad isteach iad lena líon; cruinníonn siad le chéile iad lena saighean; ansin bíonn áthas agus lúcháir orthu.

¹⁶ Dá thoradh sin ofrálann siad íobairt dá líon, agus dónn siad túis dá saighean; mar, a bhuíochas orthu siúd, bíonn saol na bhfuíoll acu agus flúirse bia.

¹⁷ An amhlaidh, mar sin, a leanfaidh siad orthu ag folmhú a lín gan stad agus ag marú na náisiún gan trua?