Eagna 2 - An Bíobla Naofa 1981

¹ De dheasca a gclaonmhachnaimh dúirt siad le chéile: “Is gairid dobrónach é ár saol; agus nuair a bhíonn an bás ag teannadh leis an duine ní bhíonn aon leigheas aige air; ná ní fios ar fhill aon duine ó ifreann riamh.

² Óir is de thaisme a rugadh sinn, agus san am atá le teacht beimid amhail is nach rabhamar ann riamh. Puth deataigh is ea an anáil atá inár bpolláirí agus níl inár réasún ach spréach a ghineann bualadh ár gcroí.

³ Nuair a mhúchfar í, déanfar luaith dár gcorp agus scaipfear anáil na beatha ar nós an aeir neamhsheasmhaigh.

⁴ Le himeacht aimsire ligfear ár n‑ainm i ndearmad agus ní chuimhneoidh aon duine ar ár ngníomhartha. Séidfear ár mbeatha chun siúil ar nos dhlaíóg dheiridh scamaill, agus scaipfear í mar cheobhrán atá á thóraíocht ag gathanna na gréine agus á chloí ag a teas.

⁵ Go deimhin níl inár mbeatha ach scáth a ghluaiseann thart; agus ní féidir ár mbás a chur ar gcúl, mar tá séala curtha air; agus níl aon duine a fhilleann ar ais.

⁶ Téanam ort, mar sin, agus bainimis aoibhneas as na maitheasaí atá ann. Bainimis earraíocht as nithe cruthaithe le díocas dúthrachtach na hóige.

⁷ Bíodh ár lándóthain againn d'fhíon costasach agus de chumhráin; ná fágaimis gan baint go fiú aon bhláth earraigh amháin.

⁸ Corónaímis sinn féin le cocáin róis súla bhfeofaidh siad; (ná bíodh aon mhóinéar ann nach ngabhfaidh ar ndrabhlás tríd).

⁹ Ná bíodh aon duine againn ann nach mbeidh páirteach inár ragairne; fágaimis comharthaí áineasa i ngach uile áit; óir is é sin ár gcuid agus ár gcinniúint.

¹⁰ Déanaimis leatrom ar an mbochtán fíréanta; agus ná bíodh trua againn do bhaintreacha; ná tugaimis ómós do sheanghruaig liath an duine aosta.

¹¹ Socraíodh ár neartna cad is ceart óir is léir go bhfuil an lag gan éifeacht.

¹² Déanaimis luíochán roimh an bhfíréan mar cuireann sé as dúinn, agus ní áil leis ár ngníomhartha; casann sé linn ár gcionta in aghaidh an dlí agus cuireann sé cúl le cine inár leith.

¹³ Maíonn sé go bhfuil aithne aige ar Dhia agus tugann sé mac Dé air féin.

¹⁴ Is ann a fhaigheann ár smaointe a ndaoradh; is mór an crá croí dúinn bheith ag féachaint air.

¹⁵ Óir is neamhchosúil a shaol le saol daoine eile; a mhalairt ar fad de nósanna beatha atá aige.

¹⁶ Daoine bréagchráifeacha atá ionainne, dar leis; coinníonn sé amach uainn mar a sheachnódh sé an brocamas. Dearbhaíonn sé gurb é an sonas is críoch don fhíréan, agus go bhfuil Dia aige féin mar athair.

¹⁷ Feicimis mar sin an fíor a ndeir sé: faighimis amach cén chríoch a bheidh air féin.

¹⁸ Más é fíormhac Dé é, déanfaidh Dia é a chosaint agus a shaoradh ó lámha a naimhde.

¹⁹ Cuirimis promhadh air le cruatan agus le céasadh go bhfeicfimid an cheansacht atá ann agus go mbainfimid triail as a fhoighne.

²⁰ Daoraimis chun báis náirigh é mar beidh cabhair le fáil aige - is é féin a dúirt linn é.”

²¹ Mar sin a bhí siad ag cur is ag cúiteamh ach bhí dul amú orthu; chuir a n‑urchóid féin púicín ar a n‑intinn.

²² Níorbh eol dóibh na rúin atá ar eolas ag Dia, ní raibh dóchas acu go bhfaigheadh an ceart a dhíol, agus go dtabharfaí luach saothair do lucht na dea-bheatha.

²³ Ach chruthaigh Dia an duine chun nach bhfaigheadh sé bás go deo. Ar dheilbh a nádúir féin a rinne sé é.

²⁴ Trí éad an diabhail tháinig an bás isteach sa saol agus is iad na daoine atá i bpairt leis-sean a bhlaisfidh é.