Eagna 16 - An Bíobla Naofa 1981

¹ Dá dheasca sin, uile, cuireadh an pionós a bhí tuillte acu ar na daoine seo le hainmhithe den chineál céanna agus ciapadh iad le sluaite feithidí.

² In áit na pianpháise seo, áfach, is amhlaidh a chuir tusa comaoin ar do phobal féin; d'ullmhaigh tú gearra goirt mar bhia dóibh, mar shócamais a shásódh an goile géar a bhí acu,

³ ionas, nuair a bhuailfeadh fonn ite an dream eile úd, go mbainfeadh na hainmhithe urghránna a chuirfí chucu, díobh fiú amháin an goile nádúrtha a bhí acu don bhia a bhí riachtanach dóibh agus ar an taobh eile de go mbeadh sócaimis le hithe ag do phobal féin tar éis dóibh bheith ar an ngannchuid ar feadh tamaillín.

⁴ Óir ba ghá go bhfágfaí ganntanas doleigheasta ar na tíoránaigh úd, ach níor ghá ach go dtaispeánfaí do do phobal féin conas a bhí a naimhde á gciapadh.

Péisteanna, Lócaistí, Cuileoga, an Nathair Chré-Umha

⁵ Scaoileadh cuthach fíochmhar beithíoch allta faoi do phobal freisin, agus bhí siad á ndíothú ag cealga na nathracha lúbarnacha, ach níorbh fhada gur tháinig maolú ar do chuid feirge.

⁶ Ba mar rabhadh dóibh a cuireadh imeagla orthu ar feadh tamaillín, ach tugadh comhartha slánaithe dóibh ansin chun go gcoinneoidís cuimhne ar aitheanta do dhlíse.

⁷ Óir gach duine a thug a aghaidh ar an gcomhartha seo, ní tríd an rud a chonaic sé a sábháladh é, ach tríotsa, slánaitheoir na n‑uile.

⁸ Leis an gcomhartha seo chomh maith chuir tú ina luí ar ár naimhde, gur tusa amháin a shaorann daoine ó gach olc.

⁹ Óir maraíodh iad siúd le cealga lócaistí agus cuileog agus bhí sé tuillte acu go bpionósfaí iad lena leithéid sin d'fheithidí.

¹⁰ Níor cloíodh do chlann mhac féin, áfach, le fiacla nathracha nimhe, mar tháinig do thrócaire i gcabhair orthu, agus leigheasadh iad.

¹¹ Cealgadh iad ar ndóigh, i dtreo go gcoinneoidís cuimhne ar do chuid oracal; ach is go tapa a tarrtháladh ansin iad, ar eagla go mbéarfadh díchuimhne dholeigheasta greim orthu, agus go dtarraingeofaí a n‑intinn ó do chineáltas.

¹² Ní luibh ná ceirín a shlánaigh iad ach do bhriathar féin amháin, a Thiarna, a leigheasann an uile ní.

¹³ Is agatsa amháin atá cumhacht ar bhás agus ar bheatha daoine. Seolann tú síos go geataí ifrinn iad agus aníos arís.

¹⁴ I dtaca leis an duine de, áfach, d'fhéadfadh sé duine eile a mharú le corp mailíse, ach níl sé ar a chumas an spiorad atá imithe a thabhairt ar ais nó an t‑anam atá gafa a scaoileadh saor.

¹⁵ Ach ní féidir éalú ó do láimhse.

Báisteach, Tine, Cloch Shneachta, an Manna

¹⁶ Óir dhiúltaigh na héagraifigh géilleadh duit; dá dheasca sin, thug do chuisle chumhachtach sciúrsáil dóibh, agus ciapadh iad le ceathanna uafásacha báistí agus cloch shneachta a tháinig anuas orthu ina nduartan, agus ídíodh iad go hiomlán le tine.

¹⁷ Agus b'é an rud ab aistí orthu go léir gur mhóide éifeacht na tine í a bheith san uisce, rud ar dual dó gach uile ní a mhúchadh; ar ndóigh troideann an chruinne féin ar son na bhfíréan.

¹⁸ Uaireanta, mhaolaigh ar na lasracha úd ionas nach n‑ídeodh siad na hainmhithe, a seoladh in aghaidh na n‑éagráifeach, ach go dtuigfidís, nuair a d'fheicfidís é seo, gurb í daorbhreith Dé a bhí ar a dtí.

¹⁹ Uaireanta eile, fiú amháin i lár an uisce, bhí na lasracha níos tréine ná gnáththine, sa chaoi go scriosfaidís barra na talún mallaithe.

²⁰ Ina ionad sin go léir, áfach, chothaigh tú do phobal féin le bia aingeal, agus chuir tú arán chucu ó neamh nár sholáthraigh siad féin lena gcuid oibre ach a bhí cóirithe dóibh cheana féin, agus a raibh gach uile shuairceas ann, sa chaoi go bhfaigheadh cách blas air.

²¹ Óir, an lón seo a chuir tusa ar fáil, thaispeáin sé chomh lách is a bhí tú le do phobal; is amhlaidh a réitigh sé le goile gach duine a chaith é mar athraíodh é de réir mar ba mhian le cách.

²² Sheas an sneachta agus an t‑oighear an tine, agus níor leáigh siad ionas go mbeadh a fhios ag do phobal féin go raibh torthaí a naimhde á n‑ídiú ag an tine a bhí ag bladhmadh sa chloch shneachta, agus ag spréacharnach sna múrtha báistí.

²³ Rinne an tine chéanna seo dearmad ar a mhianach féin, i dtreo go gcothófaí na firéin.

²⁴ Óir, ag freastal di ortsa, an cruthaitheoir, luíonn an chruthaíocht amach uirthi féin chun drochdhaoine a smachtú, ach maolaíonn sí a fuinneamh ar mhaithe leo siúd a chuireann a muinín ionatsa.

²⁵ Ar an ábhar sin, an uair úd féin, tháinig an uile shaghas athrú uirthi de réir do chuid flaithiúlachta uilechothaithí, ionas go sásódh sí dúil na ndaoine a bhí ag éamh ort,

²⁶ agus go bhfoghlaimeodh do chlann mhac féin, a Thiarna, a raibh an oiread sin grá agat dóibh, nach é táirgeadh torthaí a chothaíonn an duine ach gurbh é do bhriatharsa a chaomhnaíonn a bhfuil a muinín acu asat.

²⁷ Óir, an lón bia nár scriosadh le tine, leáigh sé gan mhoill, nuair nach ndearnadh ach é a théamh le spalladh beag gréine.

²⁸ Tharla sé seo chun go dtuigfí nach foláir do dhuine bheith ina shuí roimh éirí gréine chun buíochas a ghabháil leat, agus a ghuí a chur suas chugat le lonradh an lae.

²⁹ Óir tiocfaidh leá an tseaca geimhridh ar dhóchas an duine dhíomaigh, agus snífidh sé leis mar uisce fuíll.