Eagna 14 - An Bíobla Naofa 1981

¹ Arís, nuair a bhíonn duine ag ullmhú le haghaidh aistear mara, agus é ar tí seoladh amach san fharraige chraosach, éann sé ar smut adhmaid atá níos sobhriste ná an long a iompróidh é.

² Ba dhúil sa bhrabach a cheap an long seo agus b'í an eagna an saor a thóg í.

³ Ach is í d'oirchillse, a athair, a stiúrann í. Óir rinne tú bóthar fiú amháin san fharraige féin, agus réitigh tú bealach sábháilte tríd na tonnta.

⁴ Ar an gcuma seo taispeánann tú gur féidir duit daoine a tharrtháil ón uile bhaol, sa chaoi go bhféadann duine nach bhfuil scil ar bith aige dul ar bord loinge.

⁵ Óir, na gléasanna a cheapann d'eagna-sa, is mian leat nach bhfágfaí díomhaoin iad. Ar an ábhar sin taobhaíonn daoine a mbeo go fiú le blúire adhmaid atá an-bheag ar fad, agus tar éis dóibh seoladh tríd an bhfarraige shuaite ar rafta baineann siad a gceann scríbe amach gan bascadh gan bárthain.

⁶ Fiú amháin i dtús an tsaoil, nuair a bhí na fathaigh uaibhreacha á ndíothú, d'éalaigh dóchas an domhain ar bord rafta agus faoi threoir do láimhe-sé d'fhág sé síol ag an saol a bhfásfadh cine nua as.

⁷ Óir is beannaithe an t‑adhmad a n‑eascraíonn an fhíréantacht as.

⁸ Is mallaithe an t‑íol lámhdhéanta agus an fear a shnoigh é freisin, mar gurbh eisean a rinne an obair agus gur tugadh “Dia” ar an rud somhillte féin.

⁹ Is fuath le Dia an t‑éagráifeach féin agus tá a chuid éagráifeachta chomh fuafar céanna aige.

¹⁰ Go deimhin, cuirfear pionós ní amháin ar an rud a rinneadh ach ar an bhfear a rinne é chomh maith.

¹¹ Ar an ábhar sin imreofar díoltas ar íomhánna na bpágánach leis mar, bíodh gur cuid de chruthaíocht Dé iad, tá an dearg-ghráin aige orthu; óir níl iontu ach ceap tuisle don ghnáthdhuine, agus bobghaiste do chosa amadán.

Fréamh an Íoladhartha

¹² Is é ceapadh íol tosach na drúise agus is é a n‑aimsiú truailliú na beatha.

¹³ Ní raibh siad ann i dtús báire agus ní bheidh siad ann i gcónaí.

¹⁴ Trí bhaothdhíomas daoine a tháinig siad isteach sa saol agus tá críoch thobann ceaptha dóibh.

¹⁵ De dheasca bhás anabaí a mhic a sciobadh uaidh go tobann, bhí de chumha ar a athair go ndearna sé dealbh de, agus ansin gur thug sé an onóir is dual do Dhia amháin do dhune a bhí tar éis bháis, agus gur fhág sé searmanais agus deasghnátha rúnda le cleachtadh ag a chleithiúnaithe.

¹⁶ Ansir le himeacht aimsire neartaigh ar an nós éagráifeach seo nó go raibh feidhm dlí aige, ags go dtugtaí adhradh d'íomhánna greanta ar ordú prionsaí.

¹⁷ Ansin nuair nárbh fhéidir le daoine onóir a thabhairt do rialtóirí ina láthair toisc iad a bheith ina gcónaí i bhfad ar shiúl, shamhlaigh siad dóibh féin cló an rí a bhí i bhfad uathu, ach ar mhian onóir a thabhairt dó, agus rinne siad dealbh shofheicthe de chun go ndéanfaidís lútáil go díograiseach leis an té a bhí as láthair amhail is go raibh sé i láthair.

¹⁸ Ansin chun an cultas seo a neartú ghríosaigh ceardaithe glóirmhianacha fiú amháin daoine nárbh aithnid dóibh an rí ar aon chor.

¹⁹ Óir de bhrí, b'fhéidir, gur mhian leo sásamh a thabhairt don rialtóir, chuireadh siad cló níos deise fós ar an íomhá le cuidiú a gcuid ceardaíochta.

²⁰ Dá bharr sin, chuir áilleacht na healaíne draíocht ar na gnáthdhaoine, sa chaoi gur cheap siad gur cheart dóibh ábhar adhartha a dhéanamh den té a raibh siad tar éis onóir a thabhairt dó tamall gearr roimhe sin mar dhuine.

²¹ Bhí sé seo ina bhobghaiste do dhaoine; óir nuair a bhí siad faoi bhráca an bhróin, nó faoi chuing na tíorántachta, thug siad an tAinm dorannta ar chlocha agus ar cheapa adhmaid.

Deasca an Íoladhartha

²² Ansin níor leor leo dul amú maidir lena gcuid eolais ar Dhia; ach cé go maireann siad i lár chogadh mór aineolais tugann siad síocháin ar a leithéid sin d'olloilc.

²³ Óir, cibé acu a chleachtann siad deasghnátha tionscanta naíonmharaithe, nó a bhíonn siad páirteach i searmanais rúnda, nó a dhéanann siad pléaráca drabhlásach buile,

²⁴ ní choimeádann siad a mbeatha ná a bpóstaí slán gan cháim níos mó. Ach déanann fear luíochán ar fhear eile agus maraíonn sé é; nó meallann sé a bhean chéile chun adhaltranas a dhéanamh leis agus cuireann sé brón agus buairt air dá bharr.

²⁵ Tá gach uile shórt trína chéile; níl le feiceáil ach doirteadh fola agus feallmharú, gadaíocht agus caimiléireacht, lofacht agus mídhílseacht, clampar agus mionnú éithigh,

²⁶ buairt á cur ar dhaoine macánta, míbhuíochas, truailliú anamacha, collaíocht mhínádurtha, ainrialtacht i gcúrsaí pósta, adhaltranas agus ainriantacht.

²⁷ Óir adhradh íol, nár cheart fiú amháin a n‑ainmneacha a lua, tús agus cúis agus críoch an uile oilc.

²⁸ Mar téann a lucht adhartha as a meabhair le barraíocht scléipshuilt, nó déanann siad tairngreachtaí bréagacha, nó maireann siad go hainfhíréanta, nó tugann siad mionnaí bréige go meargánta.

²⁹ Óir de bhrí gur neamhbheo iad na híola a gcuireann siad a muinín iontu, is dóigh leo, nuair a dhéanann siad mionnú éithigh, nach ndéanfaidh sé sin aon dochar dóibh.

³⁰ Ach bainfear cúiteamh astu ar dhá chúis: toisc go raibh drochmheas acu ar Dhia agus gur thug siad ró-aird ar íola, agus toisc gur mhionnaigh siad go héagórach le teann cluaine agus go ndearna siad a bheag den fhíorchráifeacht.

³¹ Óir ní hí cumhacht na nithe a mionnaítear astu ach an pionós atá tuillte ag peacaigh a bhíonn ag síorbhagairt ar chionta na n‑éagráifeach.