Lûqa 9 - Peymana Nû (Încîl)

Şandina her donzdeha

¹ Îsa gazî her donzdeh şagirtêd Xwe kir, qewat û hʼukum da wan, ku hʼemû cina derxin û ji nexweşîya qenc kin.

² Ew şandin, ku Pʼadşatîya Xwedê dannasîn kin û nexweşa qenc kin

³ û wanarʼa got: «Bona rʼê tiştekî hilnedin, ne şivdar, ne tûrik, ne nan, ne pʼere, ne jî du dest kiras.

⁴ Çi mala ku hûn herʼinê, wir bimînin û ji wir rʼêkʼevin.

⁵ Û ew dera ku we qebûl nekin, gava ji wî bajarî dertên, tʼoza nigêd xwe dawşînin, wekî wanarʼa bibe şeʼdetî».

⁶ Û şagirt rʼabûn, gund-gund gerʼîyan û her dera Mizgînî dan, nexweş qenc kirin.

Şaşîya Hêrodes

⁷ Awa Hêrodesê serwêr bona hʼemû kirinêd Îsa bihîst û tʼevîhev bû, çimkî hineka digot: «Eva Yûhʼenna ye, ji nav mirîya rʼabûye»

⁸ û hineka jî digot: «Êlyas e kʼifş bûye» û hinekêd mayîn jî digotin: «Eva yek ji pʼêxemberêd berê ye sax bûye».

⁹ Hêrodes got: «Min serê Yûhʼenna da lêxistinê, lê Eva kʼî ye ku ez derheqa Wîda van tişta dibihêm?» Û wî dixwest Îsa bidîta.

Îsa pênc hʼezara tʼêr dike

¹⁰ Gava şandî vegerʼîyan, çi ku wan kiribû Îsarʼa gilî kirin. Ewî tʼenê şandîyêd Xwe tʼevî Xwe hildan û çûne berbi bajarê Beytsaydayê.

¹¹ Gava eʼlalet pê hʼesîya, pey Wî çû. Îsa ew qebûl kirin û tʼevî wan bona Pʼadşatîya Xwedê xeber dida û ewêd ku hʼewcê qencbûnê bûn qenc kirin.

¹² Berê êvarê her donzdeh hatine cem Wî û jêrʼa gotin: «Eʼlaletê berʼde, ku herʼin gund û bergêd dor-bera cî-war bin û xwerʼa xurek dest xin, çimkî em li cîkî xikî-xwelî ne».

¹³ Lê Îsa wanrʼa got: «Hûn xurek bidine wan». Wana jî lê vegerʼand û gotin: «Pêştirî pênc nan û du meʼsîya wekî mayîn tiştekî me tʼune, heger em neçin tʼemamîya cimeʼtêrʼa xurek nekʼirʼin?»

¹⁴ Çimkî weke pênc hʼezar mêrî bûn. Ewî şagirtêd Xwerʼa got: «Cimeʼtê pêncî-pêncî bidine rʼûniştandinê».

¹⁵ Û usa kirin, hʼemû jî dane rʼûniştandinê.

¹⁶ Ewî ew pênc nan û her du meʼsî hildan, berê Xwe eʼzmênda kir şikirî da, kerkir û da şagirta, ku belayî eʼlaletê kin.

¹⁷ Hʼemûya jî xwar tʼêr bûn û donzdeh sele jî hûrikêd bermayî berev kirin.

Petrûs şeʼdetîyê li ser Îsa dide

¹⁸ Carekê Îsa bi tʼenê tʼevî şagirtêd Xwe dua dikir, ji wan pirsî: «Bi tʼexmîna cimeʼtê Ez kʼî me?»

¹⁹ Wana lê vegerʼand û gotin: «Hinek dibêjin ‹Yûhʼennayê nixumdar e›, hinekêd din dibêjin ‹Êlyas e›, hinekêd mayîn jî dibêjin ‹yek ji pʼêxemberêd berê ye sax bûye›».

²⁰ Ewî ji wan pirsî: «Lê hûn çi dibêjin? Bi tʼexmîna we Ez kʼî me?» Petrûs lê vegerʼand û got: «Tu Mesîhê Xwedê yî».

Îsa derheqa cefa û mirina Xweda dibêje

²¹ Hingê Îsa hʼişk tʼemî da wan, ku wê yekê kesîrʼa nebêjin.

²² Û ewî got: «Kurʼê Mêriv gerekê gelekî cefa bikʼişîne, ji alîyê rʼûspîya, serekêd kʼahîna û qanûnzanada bê tʼexsîrkirin û kuştinê, lê rʼoja sisîya wê ji mirinê rʼabe».

Xaçê xwe hilde û li pey min were

²³ Û Îsa hʼemûyarʼa got: «Heger yek dixwaze li pey Min bê, bira xwe înkʼar ke û her rʼoj xaçê xwe hilde û li pey Min bê.

²⁴ Çimkî kʼî ku dixwaze eʼmirê xwe xilaz ke, ewê unda ke û kʼî ku eʼmirê xwe bona Min unda ke, ewê xilaz ke.

²⁵ Çi feyde, heger meriv tʼemamîya dinyayê qazinc ke, lê eʼmirê xwe unda ke yan zirarê xe?

²⁶ Û kʼî Min û xeberêd Min şerm hʼesab ke, Kurʼê Mêriv jî wê wî şerm hʼesab ke, gava Ew bi rʼûmeta Xwe, rʼûmeta Bavê û milyakʼetêd pîrozva bê.

²⁷ Ez rʼast werʼa dibêjim, hinekêd li vir sekinî wê mirinê nebînin, hʼeta ku Pʼadşatîya Xwedê bibînin».

Şagirt Îsa nava nûr û rʼûmetêda dibînin

²⁸ Pey vê xeberdanêrʼa weke hʼeftêkê şûnda, Îsa Petrûs, Yûhʼenna û Aqûb hildan çûne serê çʼîyê ku dua bikin.

²⁹ Gava Îsa dua dikir, rʼengê rʼûyê Wî hate guhastinê, kʼincêd Wî çîl-qerqaş bûn, biriqîn.

³⁰ Û va du meriva tʼevî Wî xeber didan, yek Mûsa bû, yek jî Êlyas.

³¹ Ewana bi rʼûmet kʼifş bûn û bona mirina Wî xeber didan, ku Orşelîmêda wê bibûya.

³² Çʼeʼvêd Petrûs û ewêd tʼevî wî ji xewê giran bibûn, lê gava hʼişyar bûn, rʼûmeta Wî û her du merivêd cem Wî sekinî dîtin.

³³ Çaxê ewana ji Wî dûr kʼetin, Petrûs Îsarʼa got: «Mamosta, çawa rʼind e ku em vir in! De emê sê hʼolika çêkin, yekê Terʼa, yekê Mûsarʼa û yekê jî Êlyasrʼa». Çimkî ewî nizanibû ew çi dibêje.

³⁴ Gava ewî hê xeber dida, eʼwrek hat û ser wan kire sî. Û çaxê kʼetine bin wî eʼwrî, ewana tirsîyan.

³⁵ Û ji wî eʼwrî dengek hat û got: «Ev e Kurʼê Min, Bijartîyê Min! Guhdarîya Wî bikin!»

³⁶ Gava ew deng hat, Îsa tʼenê ma. Û wana dengê xwe birʼî, wan rʼojada çi ku dîtibûn kesîrʼa negotin.

Îsa kurʼikekî cinakʼetî qenc dike

³⁷ Rʼoja dinê, gava ewana ji çʼîyê hatine xwarê, eʼlaleteke giran pêşîya Wîda hat.

³⁸ Hingê ji nav eʼlaletê merivekî gazî kir û got: «Dersdar, ez hîvî ji Te dikim, bi çʼeʼvê rʼeʼmê li kurʼê min binihêrʼe. Ew tayê minî tʼenê ye.

³⁹ Rʼuhʼekî xirab wî digire û nişkêva dike qîrʼîn vediçʼirʼike, kʼef ser dikʼeve hûrdexweşî dibe û bi zorekê ji wî dûr dikʼeve.

⁴⁰ Min lava ji şagirtêd Te kir, ku cin jê derxin, lê wana nikaribû».

⁴¹ Îsa got: «Nisilê nebawer û xalifî! Hʼeta kʼengê Ezê tʼevî we bim û li we sebir kim? Kurʼê xwe bîne vir».

⁴² Gava hê dihat, cin ew eʼrdê xist û veçʼirʼikî. Îsa li rʼuhʼê hʼeram hilat, kurʼik qenc kir û da bavê wî.

⁴³ Tʼemamîya cimeʼtê ser mezinayîya Xwedê zendegirtî mabû. Û çaxê hʼemû ser her tiştêd ku Îsa dikirin eʼcêbmayî mabûn, Ewî şagirtêd Xwerʼa got:

Îsa dîsa derheqa mirina Xweda dibêje

⁴⁴ «Hûn van xebera bîra xweda xwey kin: Kurʼê Mêriv wê bikʼeve destê meriva».

⁴⁵ Lê wana ev yek feʼm nekir, çimkî ev ji wan veşartî bû ku feʼm nekin û turuş nedikirin jî bona wê yekê ji Wî bipirsîyana.

Kʼî ye yê herî mezin?

⁴⁶ Nav şagirtada pirs pêşda hat, ku nava wanda kʼî ye yê herî mezin.

⁴⁷ Lê nêtêd dilê wan Îsava eʼyan bûn, zarʼokek anî cem Xwe da sekinandinê

⁴⁸ û wanrʼa got: «Kʼî ku evê zarʼokê bi navê Min qebûl ke, ew Min qebûl dike. Û kʼî ku Min qebûl ke, Yê ku Ez şandime qebûl dike. Awa ewî nava we hʼemûyada yê herî biçʼûk e, ew e yê herî mezin».

Yê ne miqabilî we ye, ew alîyê we ye

⁴⁹ Yûhʼenna rʼabû û got: «Mamosta, me merivek dît ku bi navê Te cin derdixistin, lê me kir ku em nehêlin, çimkî ew pey me nayê».

⁵⁰ Lê Îsa wîrʼa got: «Pêşîyê li wî negirin, çimkî ewê ku ne miqabilî we ye, ew pişta we ye».

Gundekî samerîya Îsa qebûl nake

⁵¹ Û çaxê ew rʼojêd ku Îsayê bihata hildanê nêzîk bûn, Ewî berê Xwe da Orşelîmê, ku herʼe wir.

⁵² Û pêşîya Xwe merî şandin, ewana çûne gundekî Sameryayê ku bona Wî hazirîyê bibînin.

⁵³ Lê samerîya Ew li wir qebûl nekir, çimkî berê Wî kʼetibû Orşelîmê.

⁵⁴ Gava şagirtêd Wî Aqûb û Yûhʼenna ev yek dît, gotin: «Xudan, Tu dixwazî em ji eʼzmên agir bixwazin ku bibare û qirʼa van bîne?»

⁵⁵ Lê Ew vegerʼîya, li wan hilat.

⁵⁶ Û çûne gundekî din.

Cabdarîya yêd ku pey Îsa diçin

⁵⁷ Û çaxê ewana rʼêda bûn, yekî Wîrʼa got: «Tu kʼuda jî herʼî ezê pey Te bêm».

⁵⁸ Îsa gote wî: «Rʼûvîyarʼa qul hene, teyredêd eʼzmênrʼa jî hêlîn, lê bona Kurʼê Mêriv cîk tʼune ku serê Xwe lê dayne».

⁵⁹ Îsa yekî dinrʼa got: «Pey min were». Ewî jî got: «Xudan! Îzinê bide min, ku ez pêşîyê herʼim bavê xwe defin kim».

⁶⁰ Lê Îsa wîrʼa got: «Bira mirî mirîyê xwe defin kin. Tu herʼe Pʼadşatîya Xwedê dannasîn ke».

⁶¹ Yekî din jî got: «Ezê pey te bêm Xudan, lê tʼenê îzinê bide min, ku ez pêşîyê xatirê xwe ji neferêd mala xwe bixwazim».

⁶² Îsa got: «Kʼî ku destê xwe datîne ser kʼotanê û li pişt xweva dinihêrʼe, ew ne hêjayî Pʼadşatîya Xwedê ye».