Lûqa 2 - Peymana Nû (Încîl)

Bûyîna Îsa

¹ Wan rʼojada ji Awgûstoyê Qeyser eʼmir derkʼet, ku hʼemû merivêd Împêratorîya Rʼomayê bêne navnivîsarê.

² Ev navnivîsara pêşin hêna Kûrênyoyê welîyê Sûryayêda hate kirinê.

³ Hʼemû diçûne bajarê xwe, ku her kes navê xwe bide nivîsarê.

⁴ Ûsiv jî ji bajarê Nisreta Celîlê rʼabû hevraz çû Cihûstanê, bajarê bûyîna Dawid, ku jêrʼa Beytlehʼm digotin, çimkî ew ji mal û qebîla Dawid bû.

⁵ Ew çû ku tʼevî Meryema dergîstîya xwe bikʼeve navnivîsarê. Meryem jî hʼemle bû.

⁶ Çaxê ewana li Beytlehʼmê bûn, rʼoja welidandina wê pêrʼa gihîşt

⁷ û kurʼê xweyî Nixurî anî, Ew pʼêçʼekêda pʼêçʼa û afirʼda danî, çimkî mêvanxanêda bona wan cî tʼunebû.

Milyakʼet û şivan

⁸ Li wir çolê şivan hebûn, ku wê şevê xweyîtîya kerîyê pezêd xwe dikirin.

⁹ Milyakʼetê Xudan wanva xuya bû û rʼûmeta Xudan dora wan şewq da, ew gelekî tirsîyan.

¹⁰ Lê milyakʼet wanarʼa got: «Netirsin! Va ye ez Mizgînîya şabûneke mezin didime we, ku wê bona tʼemamîya milet be.

¹¹ Îro werʼa bajarê Dawidda Xilazkirek bû, ew Mesîh Xudan e.

¹² Eva werʼa bibe nîşan: Hûnê zarʼokekê pʼêçʼekêda pʼêçʼayî afirʼda bibînin».

¹³ Nişkêva tʼevî wî ordîke milyakʼetêd eʼzmanaye mezin kʼifş bû, pesinê Xwedê didan û digotin:

¹⁴ «Şikir Xwedêyê Herî Jorinrʼa, eʼdilayî ser dinê wan merivarʼa, ji kʼîjana Xwedê rʼazî ye».

¹⁵ Gava milyakʼet ji wan dûr kʼetin hilatine eʼzmên, şivana hevrʼa got: «De werin em herʼine Beytlehʼmê, ev tiştê bûyî, ku Xudan em pê hʼesandin, bibînin».

¹⁶ Û bi lez hatin, Meryem, Ûsiv û Zarʼa afirʼda rʼazayî dîtin.

¹⁷ Gava Ew dîtin, çi ku bona Kurʼik wanrʼa hatibû eʼlamkirinê, gotin.

¹⁸ Her kesê ku ji şivana ev tişt dibihîstin, zendegirtî diman.

¹⁹ Lê Meryemê ev hʼemû tişt dilê xweda xwey dikirin û li ser wan difikirî.

²⁰ Şivan vegerʼîyan, bona tiştêd bihîstî û dîtî pesin û şikirî didane Xwedê. Ev hʼemû usa bûn çawa wanarʼa hatibû gotinê.

Navdanîna Îsa

²¹ Rʼoja hʼeyşta gava kurʼik sinet kirin, navê Wî Îsa danîn, çawa ku hê berî hʼemlebûna dê, milyakʼet bona vê yekê gotibû.

Îsa dibine pʼaristgehê, ku pʼêşkʼêşî Xwedê kin

²² Çaxê anegorî Qanûna Mûsa rʼojêd paqijbûna wan tʼemam bûn, kurʼik birine Orşelîmê, ku Wî pʼêşkʼêşî Xudan kin,

²³ çawa ku Qanûna Xudanda nivîsar e: «Her nixurîkî nêrîn ku betʼinê vedike, nedirê Xudan be»

²⁴ û li gora gotina Qanûna Xudan: «Cotek fatimok yan jî du cûcûkêd kevotka» hʼedî bê dayînê.

²⁵ Hingê merivek Orşelîmêda hebû, navê wî Şimhʼûn bû. Ew merivekî rʼast, xwedêxof û li hîvîya berdilîya Îsraêlê bû. Rʼuhʼê Pîroz jî li ser wî bû

²⁶ û wîrʼa gotibû: «Hʼeta ku tu Mesîhê Xudan nebînî, namirî».

²⁷ Hingê ew bi rʼêberîya Rʼuhʼ hate pʼaristgehê. Çaxê dê û bavêva Îsayê biçʼûk anîn ku li gora eʼdetê Qanûnê bona Wî bikin,

²⁸ Şimhʼûn Kurʼik hilda da hʼemêza xwe, şikirî da Xwedê û got:

²⁹ «Ya Xweyî, niha li gora sozê Xwe bi xêr û silamet berdestîyê Xwe berʼde.

³⁰ Çimkî çʼeʼvê min azakirina Te dît,

³¹ ya ku Te ber çʼeʼvê hʼemû mileta hazir kirîye,

³² ku bibe rʼonayîya ber çʼeʼvê necihûya û qedir-hurmet cimeʼta Te Îsraêlrʼa».

³³ Dê û bavê Wî ser tiştêd ku Şimhʼûn bona Wî digotin, zendegirtî mabûn.

³⁴ Şimhʼûn dua wan kir û dîya Wî Meryemêrʼa got: «Bibihên, Eva ewî kʼifşkirî ye, Yê ku wê Îsraêlêda bibe sebebê kʼetin-rʼabûna geleka, usa jî bibe nîşanek, ku gelekê miqabilî Wî rʼabin

³⁵ û bi vî awayî fikirêd gelek dila wê eʼyan bin. Û dilê terʼa jî mîna tîrekê wê derbaz be».

³⁶ Li wir ji rʼikʼinyata Aşêr, qîzeke Fanowêle pʼêxember hebû, navê wê Hana. Ewê gelek eʼmir derbaz kiribû, pey qîztîya xwerʼa hʼeft sala cem mêrê xwe mabû.

³⁷ Ew jinebîke hʼeyştê çar salî bû û ji pʼaristgehê dûr nedikʼet, şev û rʼoj bi dua û rʼojîya Xwedê dihʼeband.

³⁸ Eva jî wê demê hat, şikirî da Xwedê û tʼevî hʼemûyêd ku çʼeʼvnihêrʼîya azabûna Orşelîmê bûn, derheqa kurʼikda xeber da.

Meryem, Ûsiv û Îsayê biçʼûk vedigerʼine Nisretê

³⁹ Gava Ûsiv û Meryemê her tişt li gora Qanûna Xudan kirin, vegerʼîyane Celîlê, bajarê xwe Nisretê

⁴⁰ Kurʼik mezin û qewat dibû, bi serwaxtîyê tʼijî dibû, kʼerema Xwedê jî bi Wîrʼa bû.

Îsayê donzdeh salî pʼaristgehêda

⁴¹ Dê û bavê Wî her sal Cejina Derbazbûnêda diçûne Orşelîmê.

⁴² Çaxê Ew bû donzdeh salî, li gora eʼdet ewana hevraz çûne cejinê.

⁴³ Gava rʼojêd cejinê xilaz bûn û paşda vedigerʼîyane mala xwe, Îsayê xişîm li Orşelîmê ma. Lê dê û bavê Wî haş ji Wî tʼunebûn,

⁴⁴ wana tʼirê tʼevî rʼêwîya ye. Rʼîya rʼojekê hatin, nav heval-hogirêd xweda li Wî gerʼîyan.

⁴⁵ Gava Ew nedîtin, paşda vegerʼîyane Orşelîmê, li Wî gerʼîyan.

⁴⁶ Rʼoja sisîya wana Ew pʼaristgehêda dît. Ew tʼevî dersdara rʼûniştibû, guhdarîya wan dikir û pirs didane wan.

⁴⁷ Hʼemûyêd ku xeberdana Wî dibihîstin, ser zanebûn û cabêd Wî zendegirtî diman.

⁴⁸ Gava dê û bavê Wî ew dîtin, hʼeyîrîn û dîya Wî jêrʼa got: «Lawo! Te çima usa serê me kir? Ez û bavê te kʼel-bîn li Te digerʼîyan».

⁴⁹ Ewî wanrʼa got: «Hûn çima li Min digerʼîyan? We nizanibû gerekê Ez mala Bavê Xweda bim?»

⁵⁰ Lê wana feʼm nekir Ewî çi got.

⁵¹ Ew tʼevî wan vegerʼîya hate Nisretê û gurʼa wanda bû. Lê dîya Wî ev hʼemû tişt dilê xweda xwey dikirin.

⁵² Û Îsa bi serwaxtîyê û bejinêda pêşda diçû û li Xwedê û meriva xweş dihat.