Lûqa 19 - Peymana Nû (Încîl)

Îsa û xercgir

¹ Îsa kʼete Erîhayê û wêrʼa derbaz dibû.

² Li wir merivekî dewletî hebû, serwêrê xercgira, navê wî Zexayo.

³ Ewî dikir ku Îsa bidîta kʼa Ew kʼî ye, lê dest eʼlaletê nikaribû bidîta, çimkî bejinêda kin bû.

⁴ Ew pêşda bezî rʼabû ser dareke hêjîrêye stirîn, wekî Îsa bibîne, çimkî Ewê hema li wirrʼa derbaz bibûya.

⁵ Û çaxê Îsa hate wî cîyî, li jor nihêrʼî û gote wî: «Zexayo! Zû bike ji wir were xwarê, çimkî Ez gerekê îro mala teda bimînim».

⁶ Zexayo lezand jorda hate xwarê û bi eşq-şa Ew qebûl kir.

⁷ Hʼemûyêd ku ev yek dîtin, bîna xwe teng dikirin û digotin: «Ew bû mêvanê merivekî gunekʼar».

⁸ Lê Zexayo pêş hʼemûyava sekinî û gote Xudan: «Xudan, ez va nîvê hebûka xwe didime feqîra û min neheqî kʼê jî kiribe, ezê çar car lê vegerʼînim».

⁹ Îsa wîrʼa got: «Îro ev mal xilaz bû, çimkî eva jî zarʼa Birahîm e.

¹⁰ Bona vê yekê Kurʼê Mêriv hat, wekî li yêd undabûyî bigerʼe û xilaz ke».

Mesela dehe zêrʼa

¹¹ Û wana hê ev tişt dibihîstin, Îsa meseleke din jî anî ser wê yekê, ku Ew nêzîkî Orşelîmê dibû û wana tʼirê Pʼadşatîya Xwedê wê zûtirekê kʼifş be.

¹² Ewî got: «Merivekî eʼsilzade çû welatekî dûr, ku pʼadşatîya xwe bistîne û vegerʼe.

¹³ Gazî dehe xulamêd xwe kir, dehe zêrʼ dane wan û got: ‹Van bidine xebatê, hʼeta ku ez vegerʼim›.

¹⁴ Lê bajarvana kʼîna wî girtibû, qasid li pey wî şandin û gotin: ‹Em naxwazin ew pʼadşatîyê li ser me bike›.

¹⁵ Û gava ewî pʼadşatîya xwe stand vegerʼîya, gazî wan xulama kir, kʼîjanêd ku ewî pʼere dabûne wan, wekî bizanibe kʼa her yekî çiqas kirîye kʼar.

¹⁶ Yê pêşin hat û gotê: ‹Ez xulam, zêrʼekî te dehe zêrʼ kire kʼar›.

¹⁷ Axayê wî jêrʼa got: ‹Eʼferim, xulamê qenc! Tu nava wî tiştê hindikîda amin mayî, serwêrtîyê dehe bajara bike›.

¹⁸ Yê duda jî hat û got: ‹Ez xulam, zêrʼekî te pênc zêrʼ kire kʼar›.

¹⁹ Axayê wî jêrʼa got: ‹Tu jî ser pênc bajara be›.

²⁰ Paşê yekî din hat û got: ‹Ez xulam, va ye zêrʼê te, min destmalêda pʼêçʼayî hildabû.

²¹ Çimkî ez ji te ditirsîyam, min zanibû tu merivekî hʼişk î, çi ku te danenîye, hildidî û çi ku te neçandîye, didirûyî›.

²² Û wî jêrʼa got: ‹Ezê hema bi devê te dîwana te bikim, xulamê xirab! Heger te zanibû ku ez merivekî hʼişk im, çi ku min danenîye, hildidim û çi ku neçandîye, didirûm,

²³ te çima pʼerê min neda kʼarkira, ku ez bihatama min bi selef bistanda?›

²⁴ Û hazirarʼa got: ‹Wî zêrʼî ji wî bistînin û bidine ewê ku dehe zêrʼêd wî hene›.

²⁵ Wîrʼa gotin: ‹Xudan, dehe zêrʼêd wî hene›.

²⁶ Ewî got: ‹Ez werʼa dibêjim, yê kʼê ku heye, wîrʼa wê bê dayînê, lê yê kʼê ku tʼune, çi heye jî wê jê bê standinê.

²⁷ Lê belê wan neyarêd min jî, kʼîjana nedixwest ez pʼadşatîyê li ser wan bikim, bînine vir, ber çʼeʼvê min wan bikujin›».

Îsa bi rʼûmet dikʼeve Orşelîmê

²⁸ Îsa pey vê xeberdanêrʼa pêşda çû, wekî hevraz herʼe Orşelîmê.

²⁹ Û gava nêzîkî gundêd Beytfacê û Beytanyayê bû, wî cîyê ku jêrʼa digotin çʼîyayê Zeytʼûnê, hingê du şagirtêd Xwe şandin

³⁰ û got: «Herʼine wî gundê pêşberî xwe, gava hûn bikʼevinê, hûnê ceʼşikeke girêdayî bibînin ku hê kesek lê sîyar nebûye. Ewê vekin û bînin.

³¹ Heger yek ji we bipirse: ‹Hûn çima wê vedikin?› bêjin, ku Xudanrʼa lazim e».

³² Ewêd şandî çûn, çawa ku wanrʼa hatibû gotinê, usa jî dîtin.

³³ Û wana hê ceʼşik vedikir, xweyêd wê wanrʼa gotin: «Hûn çima vê ceʼşikê vedikin?»

³⁴ Şagirta got: «Xudanrʼa lazim e».

³⁵ Û ew anîne cem Îsa, kʼincêd xwe avîtine ser wê û Îsa lê sîyar kirin.

³⁶ Gava diçû, cimeʼtê kʼincêd xwe ser rʼê rʼadixistin.

³⁷ Û gava Ew nêzîkî pʼêberjêrê çʼîyayê Zeytʼûnê bû, tʼemamîya kʼoma şagirta destpêkirin şa dibûn û bi dengê bilind bona hʼemû kʼeremetêd ku dîtibûn şikirî didane Xwedê

³⁸ û digotin: «Bimbarek e ew Pʼadşayê ku bi navê Xudan tê! Eʼdilayî li eʼzmên û şikirî li Yê Herî Jorin!»

³⁹ Lê ji nav eʼlaletê çend fêrisîya Îsarʼa got: «Dersdar, li şagirtêd Xwe hilê».

⁴⁰ Ewî li wan vegerʼand û got: «Ez werʼa dibêjim, heger evana dengê xwe bibirʼin, kevirê bikine qîrʼîn».

Îsa bona Orşelîmê digirî

⁴¹ Û gava nêzîkî Orşelîmê bû, li bajêr nihêrʼî, serda girîya

⁴² û got: «Xwezî te hema îro bizanibûya eʼdilayîya te çiva girêdayî ye! Lê niha ji ber çʼeʼvê te hate veşartinê.

⁴³ Wê rʼoj ser teda bên, ku dijminêd teyê dora te çeperʼê girêdin û ji her alîyava hʼicûmî ser te kin.

⁴⁴ Wê te û zarʼêd te nava teda bikin ax-xwelî û kevir li ser kevir nahêlin. Çimkî wextê ku Xwedê serîk da te, tu xwe nehʼesîyayî».

Îsa pʼaristgehêda

⁴⁵ Û kʼete pʼaristgehê, destpêkir yêd ku difirotin derxistin

⁴⁶ û wanrʼa got: «Nivîsar e: ‹Mala Min wê mala dua be›. Lê we ew kirîye ‹şkefta qaçaxa›».

⁴⁷ Û her rʼoj pʼaristgehêda hîn dikir, lê serekêd kʼahîna, qanûnzan û giregirêd cimeʼtê pey kʼetibûn, ku çawa Wî bikujin.

⁴⁸ Lê nikaribûn tiştek bikirana, çimkî tʼemamîya cimeʼtê Wîva girêdayî bû û guhdarîya Wî dikir.