Lûqa 17 - Peymana Nû (Încîl)

Çend gotinêd Îsa derheqa gunekirinê, baxşandinê, bawerkirinê û borcdayînêda

¹ Îsa şagirtêd Xwerʼa got: «Nabe ku sebebîya jirʼêkʼetinê tʼunebe, lê wey li wî, ku bibe sebebê vê yekê.

² Wîrʼa hê qenc e, ku beraşek stûyê wîva bê girêdan û avîtinê nava beʼrê, ne ku ji vanêd biçʼûk yekî ji rʼê derxe.

³ Haş ji xwe hebin! Heger birê te guna bike, lê hilê, heger ser kirina xwe pʼoşman be, wî bibaxşîne.

⁴ Û heger nava rʼojêda hʼeft cara neheqîyê li te bike û vegerʼe, terʼa bêje: ‹Ez tʼobe dikim›, wî bibaxşîne».

⁵ Şandîya Xudanrʼa got: «Bawerîya me zêde ke».

⁶ Xudan got: «Heger bawerîya we weke hʼebeke tʼoximê xerdalê hebe û vê dara tʼûtêrʼa bêjin: ‹Ji vir rʼabe û beʼrêda daçʼike›, ewê ya we bike.

⁷ Ji we kʼîjan e, ewê ku xulamekî wîyî cotkʼar yan şivan hebe, gava ew ji kʼewşên bê, wîrʼa bêje: ‹Bilezîne kʼerem ke ser sifrê›?

⁸ Wê pêşîyê jêrʼa nebêje: ‹Şîva min hazir ke, pişta xwe girêde û berdestîyê minrʼa bike. Ez bixwim û vexwim, paşê jî tu bixwe û vexwe›?

⁹ Gelo bona ew tiştêd ku xulêmrʼa hatine eʼmirkirinê û wî kirine, axayê wî wê jêrʼa bêje: ‹Zeʼf rʼazî me›?

¹⁰ Usa jî hûn, gava ew hʼemû tiştêd ku werʼa hatine eʼmirkirinê bikin, bêjin: ‹Em xulamêd bêkêr in. Çi ku li me dikʼet, me ew kir›».

Qenckirina dehe kʼotîya

¹¹ Gava Îsa berbi Orşelîmê diçû, nava Sameryayê û Celîlêrʼa derbaz dibû.

¹² Çaxê Ew dikʼete gundekî, dehe merivêd kʼotî rʼastî Wî hatin dûr sekinîn

¹³ û bi dengê bilind gotinê: «Îsayê mamosta, li me were rʼeʼmê».

¹⁴ Û gava Îsa ew dîtin, wanrʼa got: «Herʼin xwe nîşanî kʼahîna kin». Û çaxê ew hê diçûn, paqij bûn.

¹⁵ Lê gava ji wan yekî dît ku ew paqij bûye, paşda vegerʼîya, bi dengekî bilind şikirî dida Xwedê.

¹⁶ Ewî xwe deverʼû avîte ber nigêd Îsa û rʼazîbûn dida Wî. Ew samerî bû.

¹⁷ Hingê Îsa got: «Ne her dehe jî paqij bûn, lê kʼanê ne her nehêd din?

¹⁸ Çima pêştirî evî merivê xerîb kesek ji wan venegerʼîya, ku bihata şikirî bida Xwedê?»

¹⁹ Û wîrʼa got: «Rʼabe herʼe. Bawerîya te tu qenc kirî».

Hatina Pʼadşatîya Xwedê

²⁰ Gava fêrisîya ji Îsa pirsî, Pʼadşatîya Xwedê wê kʼengê bê, Ewî li wan vegerʼand û got: «Pʼadşatîya Xwedê aşkere nayê.

²¹ Ne jî wê bêjin: ‹Va ye vir e!› yan jî: ‹Wê dera han e!› Çimkî Pʼadşatîya Xwedê nava weda ye».

²² Û şagirtêd Xwerʼa got: «Wê rʼojê bên, ku hûnê hʼizreta rʼojeke Kurʼê Mêriv bin, lê nabînin.

²³ Û heger werʼa bêjin: ‹Va ye vir e!› yan: ‹Dera han e!› pey nekʼevin neçin.

²⁴ Çimkî çawa birûsk ji alîkî eʼzmên birq dide û tʼemamîya eʼzmên rʼonayî dike, Kurʼê Mêriv jî wê rʼoja xweda usa be.

²⁵ Lê pêşîyê gerekê Ew gelekî cefa bikʼişîne û ji vî miletî bê tʼexsîrkirinê.

²⁶ Çawa rʼojêd Nuhda diqewimîn, usa jî wê rʼojêd Kurʼê Mêrivda biqewimin.

²⁷ Hingê dixwarin, vedixwarin, dizewicîn û mêr dikirin, hʼeta wê rʼoja ku Nuh kʼete gemîyê, lêyî rʼabû qirʼa hʼemûya anî.

²⁸ Û usa jî çawa rʼojêd Lûtda bûn, dixwarin, vedixwarin, dikʼirʼîn, difirotin, dirʼeşandin û çêdikirin.

²⁹ Lê ew rʼoja ku Lût ji Sodomê derkʼet, agir û kʼirkʼût ji eʼzmên barî, qirʼa hʼemûya anî.

³⁰ Ew rʼojê jî wê usa be, gava Kurʼê Mêriv kʼifş be.

³¹ Wê rʼojê kʼî ser xênî ye û hebûka wî jî malda ye, bira jorda neyê, ku tiştekî hilde û ewê li kʼewşên e, bira paşda venegerʼe.

³² Jina Lût bînine bîra xwe.

³³ Kʼî ku dixwaze eʼmirê xwe xilaz ke, wê unda ke, lê kʼî ku eʼmirê xwe unda ke, wê xilaz ke.

³⁴ Ez werʼa dibêjim, wê şevê heger du merî nivînekêda bin, yekê bê hildanê, yekê bê hiştinê.

³⁵ Û heger du kʼulfet ser destarʼekî bin, yekê bê hildanê û ya din bê hiştinê».

³⁷ Wana lê vegerʼand û gotin: «Xudan, evê li kʼîderê bibe?» Ewî ji wanrʼa got: «Beretʼe li kʼu hebe, teyrê jî li wir bicivin».