Lûqa 15 - Peymana Nû (Încîl)

Peza undabûyî

¹ Awa hʼemû xercgir û gunekʼar nêzîkî Wî dibûn, ku guhê xwe bidana ser gotinêd Wî.

² Lê fêrisî û qanûnzana bîna xwe teng dikir û digotin: «Eva gunekʼara qebûl dike û tʼevî wan nan dixwe».

³ Û Îsa eva mesela wanrʼa got:

⁴ «Ji we kʼî ye ew merî, ku sed pezêd wî hebin û gava yekî ji wan unda ke, nod neha çol û besta nehêle û pey ya undabûyî nekʼeve, hʼeta ku wê bibîne?

⁵ Û gava bibîne, wê ji şabûna dayne ser milê xwe,

⁶ vegerʼe malê, gazî der û cînara ke û wanrʼa bêje: ‹Tʼevî min şa bin! Min peza xweye undabûyî dît›.

⁷ Ez werʼa dibêjim, usa jî li eʼzmên bona gunekʼarekî ku tʼobe dike, hê wê bibe şabûneke mezin, ne ku bona nod nehêd rʼast, kʼîjanarʼa tʼobekirin ne hʼewce ye.

Zîvê undabûyî

⁸ Yan kʼîjan e ew kʼulfeta ku dehe zîvêd wê hebin û gava yekî ji wan unda ke, wê çʼirê vênexe, malê gêzî neke û qenc lê nagerʼe, hʼeta ku zîvê xwe bibîne?

⁹ Û çaxê ew bibîne, wê gazî der û cînara ke û wanrʼa bêje: ‹Tʼevî min şa bin! Min zîvê xweyî undakirî dît›.

¹⁰ Ez werʼa dibêjim, usa jî milyakʼetêd Xwedê bona gunekʼarekî ku tʼobe dike, şa dibin».

Kurʼê undabûyî û birê wî

¹¹ Û Îsa got: «Du kurʼêd merivekî hebûn.

¹² Yê biçʼûk gote bavê xwe: ‹Bavo, ji hebûka xwe çi ku pʼara min dikʼeve, bide min›. Û ewî wanarʼa hebûk pʼarevekir.

¹³ Pey çend rʼojarʼa kurʼê biçʼûk her tiştê xwe tʼop kir çû welatekî dûr. Li wir ewî eʼmirê toltîyê derbaz kir, hʼemû hebûka xwe pʼûçʼ kir.

¹⁴ Û gava tiştek dêstda nema, wî welatîda jî bû xelayîke mezin û ew kʼete hʼalekî giran.

¹⁵ Çû xwe li bajarvanekî wî welatî girt û ewî ew şande kʼewşên ber beraza.

¹⁶ Ew hʼewce bû ku zikê xwe bi wan xirnûfêd ku beraza dixwar tʼêr bikira, lê kesekî ew jî nedida wî.

¹⁷ Lê gava ew ser hʼişê xweda hat, got: ‹Çiqas pʼale mala bavê minda hene, ku nan dixwin û ber wan dimîne, lê ez vira birʼçîna dimirim.

¹⁸ Ez rʼabim herʼime cem bavê xwe û wîrʼa bêjim: Bavo, min ber te û eʼzmên gune kir.

¹⁹ Ez îdî ne hêjayî kurʼtîya te me. Tʼenê mîna pʼalekî xwe min qebûl ke›.

²⁰ Û rʼabû hate cem bavê xwe. Lê gava hê dûrva bavê ew dît, dilê wî ser şewitî, berbi wî bezî, ew hʼemêz kir û rʼamûsa.

²¹ Kurʼ jêrʼa got: ‹Bavo, min ber te û eʼzmên gune kir. Ez îdî ne hêjayî kurʼtîya te me›.

²² Lê bavê xulamêd xwerʼa got: ‹Zû bikin, çuxê lapî rʼind bînin lê kin, gustîlê têkine tʼilîyê û sola jî bikine niga.

²³ Canegayê dermalîkirî bînin, serjêkin, em bixwin û şa bin.

²⁴ Çimkî ev kurʼê min mirî bû, sax bû, undabûyî bû, hate dîtinê›. Û dest bi şayîyê kirin.

²⁵ Wî çaxî kurʼê wîyî mezin li kʼewşên bû. Gava hat nêzîkî malê bû, dengê stiran û rʼeqasê bihîst.

²⁶ Ewî gazî ji xulama yekî kir û jê pirsî: ‹Ev çi hʼewal e?›

²⁷ Xulêm wîrʼa got: ‹Birê te hatîye, bavê te canegayê dermalîkirî serjêkirîye, çimkî ew sax û silamet vegerʼîyaye›.

²⁸ Bira hêrs kʼet û nexwest ku herʼe hindurʼ. Bav derkʼete derva, lava wî kir.

²⁹ Ewî li bavê xwe vegerʼand û got: ‹Eva muxdarê çend sala ne ku ez terʼa xulamtîyê dikim û ji gurʼa te qet dernekʼetime, te qet karek jî nedaye min ku min tʼevî heval-hogirêd xwe kʼêf bikira.

³⁰ Lê gava ew kurʼê teyî ku hebûka te bir, tʼevî qava pʼûçʼ kir hat, te bona wî canegayê dermalîkirî serjêkir›.

³¹ Bavê jêrʼa got: ‹Lawo, tu her gav tʼevî min î û hʼemû hebûka min ya te ye.

³² Gerekê em eşq û şa bûna, çimkî ev birê te mirî bû, sax bû û undabûyî bû, hate dîtinê›».