Lûqa 14 - Peymana Nû (Încîl)

Îsa li mala fêrisîda nexweşekî qenc dike

¹ Rʼojeke şemîyê Îsa bona nanxwarinê çû mala serwêrekî fêrisîya. Wana çʼeʼvê xwe ji ser Wî nedibirʼî.

² Li wir pêşberî Wî merivekî bi nexweşîya avzê hebû.

³ Îsa ji qanûnzan û fêrisîya pirsî û got: «Rʼoja şemîyê qenckirin cayîz e yan na?»

⁴ Wana dengê xwe nekir. Hingê Ewî nexweş girt, qenc kir û verʼêkir.

⁵ Paşê Ewî wanrʼa got: «Ji we kʼîjan e, heger kurʼê wî yan gayê wî bikʼeve bîrê, rʼoja şemîyê pêrʼa-pêrʼa dest nevêjê dernexe?»

⁶ Nikaribûn caba vê pirsa Wî bidana.

Hînkirina derheqa yêd ku li navê xwe digerʼin

⁷ Û gava Ewî dît, wekî merivêd tʼeglîfkirî çawa xwe cîyê jorin digirtin, meselek wanrʼa got:

⁸ «Gava yek te gazî deʼwatê dike, cîyê jorin rʼûnenî, nebe ku yekî ji te qedirtir jî alîyê wîda tʼeglîfkirî be,

⁹ û xweyê deʼwatê, awa gotî tʼeglîfkirîyê we her duya, bê terʼa bêje: ‹Kʼerema xwe cî bide filan kesê›. Hingê tê ji şerma xwe rʼabî cîyê jêrin rʼûnêyî.

¹⁰ Lê çaxê te tʼeglîf dikin, herʼe cîyê jêrin rʼûnê, ku çaxê xweyê deʼwatê bê terʼa bêje: ‹Pismam, kʼerem ke, derbazî jorê be!› Hingê qedirê teyê ber çʼeʼvê hʼemû rʼûniştîya bilind be.

¹¹ Awa her kesê ku xwe bilind ke, wê nimiz be û kʼî ku xwe nimiz ke, wê bilind be».

¹² Û Îsa tʼeglîfkirîyê Xwerʼa got: «Çaxê tu firavînê yan şîvê datînî, gazî heval-hogir, bira-pismam yan jî der-cînarêd xweye dewletî neke, nebe ew jî te tʼeglîf kin û qencîya te li te vegerʼînin.

¹³ Lê gava tu xwarinekê datînî, gazî feqîr, seqet, yêd dikulin û kora ke.

¹⁴ Hingê tê xwezilî bî, çimkî ewana nikarin qencîya te li te vegerʼînin, lê belê Rʼoja Rʼabûna rʼastaye ji mirinê wê li te bê vegerʼandinê».

Mesela şayîya giran

¹⁵ Gava ji hazira yekî ev yek bihîst, Wîrʼa got: «Xwezî li wî, ku Pʼadşatîya Xwedêda nên bixwe».

¹⁶ Lê Îsa wîrʼa got: «Merivekî şayîke giran hazir kir û gelek merî tʼeglîf kirin.

¹⁷ Gava wextê şayîyê pêrʼa gihîşt, ewî xulamê xwe şand, ku hʼemû tʼeglîfkirîyarʼa bêje: ‹Her tişt îdî hazir e, kʼerem kin werin›.

¹⁸ Lê her yekî destpêkir meʼnî girt. Yê pêşin wîrʼa got: ‹Min xwerʼa eʼrd kʼirʼîye, ez eʼseyî gerekê herʼim bibînim. Ez hîvî ji te dikim, min bibaxşîne›.

¹⁹ Û yê din got: ‹Min pênc cot ga kʼirʼîne, ez diçim ku wan bicêrʼibînim. Ez hîvî ji te dikim, min bibaxşîne›.

²⁰ Yê sisîya jî got: ‹Ez zewicîme, lema nikarim bêm›.

²¹ Û ew xulam vegerʼîya hat, ev hʼemû axayê xwerʼa gilî kirin. Hingê axa hêrs kʼet, xulamê xwerʼa got: ‹Zû herʼe meydan û kʼûçêd bajêr, feqîra, qopa, seqeta û kora tʼop ke bîne vir›.

²² Peyrʼa xulêm gotê: ‹Axayê min, te çawa eʼmir kir, min usa jî kir, lê dîsa cî heye›.

²³ Û axê xulêmrʼa got: ‹Derkʼeve serê rʼê û dirba, zorê li her kesî bike bîne vir, ku mala min tʼijî be.

²⁴ Ez werʼa dibêjim, ku ji wan merivêd tʼeglîfkirî tʼu kes ji şayîya min wê tiştekî teʼm neke›».

Çawa bibine şagirtê Îsa

²⁵ Pey vê yekêrʼa eʼlaleteke giran tʼevî Îsa diçû û Ew ser wanda vegerʼîya û got:

²⁶ «Heger yek pey Min bê û Min ji dê û bavê xwe, ji jin û zarʼêd xwe, ji xûşk û birayêd xwe û usa jî ji xwe zeʼftir hʼiz neke, nikare bibe şagirtê Min.

²⁷ Û kʼî ku xaçê xwe hilnede pey Min neyê, ew nikare bibe şagirtê Min.

²⁸ Ji we kʼîjan e, ku bixwaze bilindcîke nobedara çêke, pêşîyê rʼûnenî nede ber hʼesêb, gelo qewata wîyê bigihîjê bîne sêrî yan na?

²⁹ Nebe ku hʼîmê wê dayne û nikaribe bîne sêrî, yêd ku bibînin lê bikʼenin

³⁰ û bêjin: ‹Evî merivî destpêkir çêke û nikaribû banîya sêrî›.

³¹ Yan jî kʼîjan pʼadşa pʼadşakîrʼa derê şêrʼ, pêşîyê rʼûnenî neşêwire, gelo wê bikaribe bi dehe hʼezara ber yekî ku bi bîst hʼezarî tê ser wî bike şerʼ?

³² Heger ew pê nikare, gava hê dûr e wê qasidê xwe bişîne, bona lihevhatinê hîvî jê bike.

³³ Awa ji we her kes, kʼî ku destê xwe ji tʼemamîya hebûna xwe nekʼişîne, ew nikare bibe şagirtê Min.

Xwêya bê teʼm

³⁴ Xwê tiştekî qenc e. Lê heger ew teʼma xwe unda ke, paşê ewê bi çi teʼmê bistîne?

³⁵ Ne wê dewsa xwelîyê bigire û ne jî dewsa pʼeyn. Wê bavêjine wêda. Guhê kʼêyî bihîstinê heye bira bibihê».