Lûqa 10 - Peymana Nû (Încîl)

Şandina hʼeftê du şagirta

¹ Pey vê yekêrʼa Xudan hʼeftê du şagirtêd din jî kʼifş kirin û ewana dudu-dudu pêşîya Xweva şandine wan cî û bajara, kʼîderê Xwexa wê biçûyayê

² û wanarʼa got: «Nandirûn gelek e, lê pʼale hindik in. Awa hîvî ji Xweyê nandirûnê bikin, wekî pʼala nandirûna Xwerʼa bişîne.

³ Herʼin, Ez va we mîna berxa dişînime nava gura.

⁴ Xwerʼa ne kʼîsik hildin, ne tûrik, ne jî çarixa. Û rʼêva silavê nedine tʼu kesî,

⁵ çi mala ku hûn herʼinê, pêşîyê bêjin: ‹Eʼdilayî vê malêrʼa›.

⁶ Û heger li wir merivekî hêjayî eʼdilayîyê hebe, eʼdilayîya weyê li ser wî bimîne. Lê heger tʼunebe, wê li we vegerʼe.

⁷ Û wê malêda bimînin, çi xwarinê jî bidine we, ewê jî bixwin û vexwin, çimkî pʼale hêjayî heqê xwe ye. Û mal bi mal negerʼin.

⁸ Kʼîjan bajarê ku hûn herʼinê û we qebûl kin, çi daynine ber we, bixwin.

⁹ Nexweşêd navda qenc kin û wanrʼa bêjin: ‹Pʼadşatîya Xwedê nêzîkî we bûye›.

¹⁰ Lê ew bajarê ku hûn herʼinê û we qebûl nekin, derêne meydana û bêjin:

¹¹ ‹Em wê tʼoza ku ji bajarê we nigêd meva girtîye jî li ser weda dawdişînin. Lê vê yekê bizanibin ku Pʼadşatîya Xwedê nêzîkî we bûye›.

¹² Ez ji werʼa dibêjim, Rʼoja Axretê hʼalê Sodomê wê ji ya wî bajarî çêtir be.

Bajarêd nebawer

¹³ Wey li te Xorazîn! Wey li te Beytsayda! Heger ew kʼeremetêd ku nava weda bûn, Sûr û Saydayêda bibûna, ewanayê zûva bi kʼurx nav kʼozîyêda rʼûniştî tʼobe bikirana.

¹⁴ Lê Rʼoja Axretê hʼalê Sûr û Saydayê wê ji hʼalê we çêtir be.

¹⁵ Û tu Kefernahûm, te tʼirê tê hʼeta eʼzmên bilind bî? Lê tê hʼeta dîyarê mirîya herʼî xwarê!

¹⁶ Ewê guhdarîya we dike, guhdarîya Min dike û ewê we tʼexsîr dike, Min tʼexsîr dike, lê ewê Min tʼexsîr dike, yê ku Ez şandime tʼexsîr dike».

Vegerʼandina hʼeftê duda

¹⁷ Ew hʼeftê du şagirt bi eşq û şa vegerʼîyan û gotin: «Xudan, cin jî saya navê Te êlimî me dibûn».

¹⁸ Ewî wanarʼa got: «Min mîrêcin dît, çawa birûska ji eʼzmên jorda kʼetî.

¹⁹ Awa Min hʼukum daye we, ku hûn meʼr û dûpʼişka û tʼemamîya qewata dijmin pʼêpeskin û qet tʼu tiştê zirarê nede we.

²⁰ Lê bi wê yekê şa nebin ku cin êlimî we dibin, lê şa bin, ku navêd we li eʼzmana nivîsar e».

Şabûna Îsa

²¹ Wî çaxî Ew bi Rʼuhʼê Pîroz şa bû û got: «Şikir navê Te be Bavo, Xudanê eʼrd û eʼzman, ku Te ev tişt ji zana û bîlana veşartin û li ber zarʼa vekir. Belê Bavo, çimkî aha li Te xweş hat.

²² Her tişt ji Bavê Min Minrʼa hatîye dayînê. Kesek nizane Kurʼ kʼî ye, pêştirî Bavê û kesek nizane Bav kʼî ye, pêştirî Kurʼ û yêd ku Kurʼ bixwaze wanva Bavê bide naskirinê».

²³ Û wê gavê ser şagirtêd Xweda vegerʼîya û wanarʼa başqe got: «Xwezî li wan çʼeʼva, çi ku hûn dibînin ew jî dibînin.

²⁴ Çimkî Ez werʼa dibêjim, ku gelek pʼêxember û pʼadşa xwestin ew tiştêd ku hûn dibînin bidîtana, lê nedîtin û ew tiştêd ku hûn dibihên bibihîstana, lê nebihîstin».

Mesela samerîyê qenc

²⁵ Hingê qanûnzanek rʼabû Ew cêrʼiband û got: «Dersdar, ez çi bikim, wekî jîyîna hʼeta-hʼetayê bistînim?»

²⁶ Ewî jî wîrʼa got: «Qanûnêda çi nivîsar e? Tu çawa dixûnî?»

²⁷ Ewî lê vegerʼand û got: «‹Xudan Xwedêyê xwe hʼiz bike, bi tʼemamîya dilê xwe, bi tʼemamîya canîya xwe, bi tʼemamîya qewata xwe û bi tʼemamîya hʼişê xwe›, ‹hevalê xwe jî weke xwe hʼiz bike›».

²⁸ Û Îsa wîrʼa got: «Te rʼast got. Usa bike û tê bijîyî».

²⁹ Lê ewî xwest xwe rʼast derxe, Îsarʼa got: «Hevalê min kʼî ye?»

³⁰ Îsa lê vegerʼand û got: «Merivek hebû, ew ji Orşelîmê berjêrî Erîhayê dibû. Ew kʼete destê qaçaxa û wana ew teʼzî kir, kʼutan û nîvkuştî hiştin çûn.

³¹ Usa qewimî ku kʼahînek wê rʼêda dihat. Gava ew dît, berrʼa derbaz bû çû.

³² Usa jî yekî lêwî hat, gihîşte wî cîyî, li wî nihêrʼî, berrʼa derbaz bû çû.

³³ Paşê rʼêwîkî samerî hat. Gava ew dît, gunê wî lê hat.

³⁴ Ew nêzîkî wî bû, bizir û şerav li birînêd wî xistin, pʼêçʼa û ew danî ser kʼerkʼedanê xwe bire mêvanxanê û bona wî xem kir.

³⁵ Rʼoja dinê du zîv derxistin dane xweyê mêvanxanê û got: ‹Xweyîtîyê li vî bike, tu çi jî ser wî zêde xerc kî, gava ez vegerʼîyam, ezê li te vegerʼînim›.

³⁶ Niha tʼexmîna te, ji wan hersêka kʼîjan bû hevalê wî merivê ku kʼete destê qaçaxa?»

³⁷ Ewî jî got: «Ewê ku gune lê anî». Îsa wîrʼa got: «Herʼe tu jî usa bike».

Îsa mala Mertʼa û Meryemêda

³⁸ Çaxê rʼêkʼetin çûn, Îsa kʼete gundekî. Kʼulfetek ku navê wê Mertʼa bû Ew bire mala xwe.

³⁹ Xûşkeke wê jî hebû, navê wê Meryem. Ewa ber nigêd Xudan rʼûniştibû û guhdarîya xeberêd Wî dikir.

⁴⁰ Mertʼa jî ku gelek tʼivdarekdîtinêva gîro bû, hat sekinî û Îsarʼa got: «Xudan, qet xema Te nîne ku xûşka min nava vê tʼivdarekdîtinêda ez tʼenê hiştime? Bêje wê ku alî min bike».

⁴¹ Xudan lê vegerʼand û gotê: «Mertʼa, Mertʼa, tu bona gelek tişta xema dikî û tʼevîhev dibî.

⁴² Lê tʼenê tiştek lazim e, ew pʼara qenc jî Meryemê xwerʼa bijart û ji wê nayê standinê».