اِلهام 7 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

یکّ سَد و چِلّ و چار هزار مردمئے مُهر جنَگ

¹ چه اِشان و رند من چار پرێشتگ دیست. زمینئے چارێن کُنڈان اۆشتاتگ و زمینئے چارێن گواتِش داشتگ‌اَتنت تانکه گواتے نه زمین، نه دریا و نه درچکێئے سرا بکَشّیت.

² پدا من دگه پرێشتگے دیست که چه هما جاگها چست بوت که رۆچ درَ کئیت و زندگێن هُدائے مُهری گۆن اَت. آییا گۆن هما چارێن پرێشتگان که زمین و دریائے تاوان دئیگئے زۆر و واکِش دئیگ بوتگ‌اَت، سکّ کوکّار کرت و گوَشت:

³ ”زمین، دریا و درچکان تان هما وهدا تاوان مدئیێت که ما، مئے هُدائے هِزمتکارانی پێشانیگا مُهر نجتگ.“

⁴ و من همایانی هساب اِشکت که مُهر جنَگ بوتگ‌اَتنت. چه اِسراییلئے چُکّانی سجّهێن کَبیلهان، یکّ سَد و چِلّ و چار هزار مردم مُهر جنَگ بوتگ‌اَت:

⁵ چه یَهودائے کَبیلها دوازده هزار مردم مُهر جنَگ بوتگ‌اَت، چه روبِنئے کَبیلها دوازده هزار، چه جادئے کَبیلها دوازده هزار،

⁶ چه آشِرئے کَبیلها دوازده هزار، چه نَپتالیئے کَبیلها دوازده هزار، چه مَنَسیئے کَبیلها دوازده هزار،

⁷ چه شَمونئے کَبیلها دوازده هزار، چه لاویئے کَبیلها دوازده هزار، چه ایسّاکارئے کَبیلها دوازده هزار،

⁸ چه زِبولونئے کَبیلها دوازده هزار، چه ایسُّپئے کَبیلها دوازده هزار، چه بِنیامینئے کَبیلها دوازده هزار کَس مُهر جنَگ بوتگ‌اَت.

اِسپێت‌پۆشانی مزنێن مُچّیے

⁹ چه اِشان و رند، من چارت تَه بلاهێن مُچّیے که کَسّا هساب کرتَ نکرت. آ چه هر کئوم، کَبیله، راج و زبانا اَتنت و تَهت و گوَرانڈئے دێما اۆشتاتگ‌اَتنت. آیان اسپێتێن پۆشاک گوَرا اَت و مَچّی پیشِّش دستا اَت.

¹⁰ په بُرزتئواری کوکّارا اَتنت: ”رَکّێنگ مئے هُدائے دستا اِنت، هماییئے که تَهتئے سرا نِشتگ و رَکّێنگ گوَرانڈئے هم دستا اِنت.“

¹¹ سجّهێن پرێشتگ، تَهتئے چپّ و چاگردا اۆشتاتگ‌اَتنت، کماش و چارێن سَهدارانی چپّ و چاگردا. تَهتئے دێما، دێم په چێر کپتنت و هُدااِش پرستش کرت.

¹² گوَشگا اَتنت: ”آمین، ستا و شئوکت و دانایی و شُگرگزاری و اِزّت و زۆر و واک مئے هُدائیگ اَنت، اَبد تان اَبد. آمین.“

¹³ چه کماشان یکّێا منا جُست کرت: ”اے که اسپێتێن پۆشاک گوَرا دئیگ بوتگ‌اَنت، اے کئے اَنت و چه کجا آتکگ‌اَنت؟“

¹⁴ من پَسّئو دات: ”واجه! تئو وتَ زانئے.“ نون آییا گۆن من گوَشت: ”اے هما اَنت که چه مزنێن اَزابا در آتکگ‌اَنت و وتی پۆشاکِش گۆن گوَرانڈئے هۆنا شُشتگ و اسپێت کرتگ‌اَنت.

¹⁵ همے سئوَبا، اے هُدائے تَهتئے دێما اَنت و شپ و رۆچ، آییئے پرستشگاها، آییئے هِزمتا کننت و هما که تَهتئے سرا نِشتگ اِشان ساهێلَ کنت.

¹⁶ چه اِد و دێم اے نه شدیگَ بنت و نه تُنّیگ، نه اِشانی سرا رۆچئے بْرانزَ کپیت و نه دگه تَبد و لِوارے لَگّیت.

¹⁷ چێا که تَهتئے نیاما اۆشتاتگێن گوَرانڈ، اِشانی شپانکَ بیت و اِشان زِنداپئے چَمّگانی راها پێشَ داریت و هُدا چه اِشانی چمّان هر اَرسا پَهکَ کنت.“