25 اَرِیَگه مِه وَه یَه اطمینو دیرِم، ئو مَذانِم گه زِنیَ مَمینیم ئو اَرِه تَرَخدی ئو خَوشیتو اِنوم ایمو مَمینِمَ گَردتو.
مِنتائای مِن اَرِه تو دوعام کِرد تاگَه ایمونِت تالو ناو. اَسَه وخدی اِدوارَه گِلتاهُارد ایمو بِرالِت پایار کَ.»
وخدی برنابا رَسی اَر اورَه ئو فیض خدا دیتی، خَوشالا بی ئو کُل تشویق کِردِنی تاگَه وَه تمومِ دل وفادار بِمینِن اَر خداون،
قویَتونَ ماءَ دل شاگردَل ئو اونَلو تشویقَ مَهَرد تاگَه بوسِن اَرسر ایمونو ئو موئِتو: «ایمَه باس وَه تیَمِل سخدیَل فِرِه، بِچیمَ نوم پاتِشائی خداآ.»
«اِسگَه مَذانِم هُیچ کُم اژ هُمَه گه اِنومتو گیردیمَ ئو پاتِشائی خدام اِلوم کِردیَ، دیَر نومرُی مِه نِموئینینو.
اِسگَه خداءِ امید، هُمَه اژ کُل خَوشی ئو صُئلوسِلامتی اِنوم ایمو، پِرا کِ تاگَه وَه قویَت روحالقدس، پِر اژ امید بوئینو.
اَرِیَگه جورَت نِمَهَم اِبارَه چیئی قصَه بِهَم، بِخِر اژ اَ چیئَه گه مسیح وَهسونگَ مِه، اَنجوم داتی تاگَه وَه قصَهلِم ئو کارَلِم خِرِیهودیَل بِهَمَ فِربوبَر ایمو،
مَذانِم گه وخدی بام اِرَه تَکتو، وَه بِرَکت کامل مسیحَ مام.
ایمَه وَهسونگَ او، ئو وَهسونگَ ایمو، حخ هاتِن اِنوم فیضی گه اِسگَه موسیمی اِنوم، آوِردِمونَسَ دس، ئو اِنوم امید اَر جِلال خدا خَوشیَ مِهِیم.
نه یَگه اَر ایمونتو آقایی بِهِیم، بلکِم وَهگَرد هُمَه، اَرِه خَوشیتو تقِلاءَ مِهِیم، اَرِیَگه اِنوم ایمونتو پایارینو.
مِنتائای مَنِنِم اِنوم جسم اَرِه هُمَه ضروریتِرَ.
ئو اِنوم خداون اطمینو دیرِم گه ووژیشِم وَه ایی زویَ مام.
اِلاحِدَه، اُتاقمی اَرِه تیارِک بوئین، اَرِیَگه امیدَوارِم وَه خاطر دوعائَلتو، خدا وَه لِفط ووژ مِه باریَ دُما اِرَه تک هُمَه.
هُمَه وَهیاآگه اوتو نِئیَ، دوس دیرینونی؛ ئو وَهیاآگه اِسگَه نِموئینینونی، ایمونَ بی دیرینونی ئو وَه خَوشیای خَوشالیَ مِهِینو گه نِماو تیَریف کِینی ئو پِر اژ جِلالَ،