8 تئیی هبر و بئیان راست ببنت که کسّ آیانی تها رَدیے در گێتک مکنت و تئیی بَدواه پَشل و شرمندگ ببنت و مئے هلاپا هچّ بدێن هبرے کرت مکننت.
نون ایسّایا گوَشت: ”گڑا کئیسَرئیگا کئیسَرا بدئیێت و هُدائیگا هُدایا بدئیێت.“ چه اے پَسّئوا، آ هئیران و هَبَکَّه منتنت.
چه شَریَتئے زانۆگران یکّے، آیانی اے هبران گۆش دارگا اَت و آییا مارِت که ایسّا شَرّ پَسّئو دئیگا اِنت، نزّیکّا آتک و جُستی کرت: ”شَریَتئے مسترێن هُکم کجام اِنت؟“
گڑا، شَریَتئے زانۆگرا گوَشت: ”او استاد! تئو سکّ راست و شَرّ گوَشت، په راستی که هُدا یکّے و اَبێد چه آییا، هُداے نێست.
وهدے ایسّایا دیست آییا داناێن پَسّئوے دات، گوَشتی: ”تئو چه هُدائے بادشاهیا دور نهائے.“ چه اِد و رَند، هچکَسا دل نکرت چه ایسّایا چیزّے جُست بکنت.
وهدے ایسّایا چُش گوَشت، آییئے سجّهێن بَدواه پَشَل و شرمندگ بوتنت. بله اے دگه سجّهێن مردم چه ایسّائے اے مۆجزه و اَجَبێن کاران باز وَشدل و شادان بوتنت.
بله اگن کَسے اے هبران مَمنّیت که ما اے کاگدا نبشته کرتگاَنت، وتی چمّان چه آییا دور مکنێت بله گۆن آییا نند و پاد آ مکنێت، بِلّی شرمندگَ بیت.
گڑا په کَسانێن جنۆزامان منی شئور و سَلاه همِش اِنت که آ سور و آرۆس بکننت، چُکّ بیارنت و وتی لۆگانی هئیالداریا بکننت که دژمن آیان بُهتام جت مکنت.
اگن کسے رَدێن تالیم بدنت و چه مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے راستێن هبران و هُداتُرسیئے تالیما دور ببیت،
مئے مردم باید اِنت در بِبرنت که چۆن وتا په شَرّێن کاران وَپْکَ کننت تانکه دگرانی زلورتان پوره بکننت. اے پئیما مئے مردمانی زندگی بێسَمَرَ نبیت.
ناباورانی نیاما پاک و پَلگارێن زِند بگوازێنێت. بِلّ تُرے آ، شمارا بُهتامَ جننت و گوَشنت که شما رَدێن کار کنگا اێت، بله گۆن شمئے نێکێن کارانی گِندگا، هُدائے آیگئے رۆچا هُدایا شرپ و اِزّت بدئینت.
هُدا لۆٹیت شما گۆن وتی شَرّێن کِرد و کاران اَهمکێن مردمانی ناسرپدێن هبرانی دێما بدارێت.
بله اے کارا گۆن نرمی و په سنگینی بکنێت. وتی جَبین و وجدانا پاک و ساپ بدارێت، تانکه شمارا بد و رَد گوَشگئے وهدا، آ مردم گۆن شمئے نێکێن مَسیهی کِردارئے گِندگا چه وتی زاه و زَکَتان پَشَل و شرمندگ ببنت.